SARDIÑAS
E
PAN
Foi
aló polo mes de Xullo do ano pasado, facendo senda polo
litoral
da
Costa
da
Morte
entre
Brañas
Verdes
e
Arou
preto de Camelle,
perdinme.
Despois
de varias horas de camiñar e de
buscar
indicacións nun
vello
mapa,
só
o
mar
a
miña
esquerda,
e o
monte
á dereita
eran
ás
miñas
únicas referencias.
Cheguei
a un lugar
no
medio
da
nada,
e nel vin xusto diante de min un neno
duns
oito
ou
nove
anos,
que
ollábame coa
curiosidade
dun
experto
que
agarda
lle
fagan
a pregunta
obvia.
―Pequeno
coma
se
chama
isto
?
―Santa
Mariña,
― respondeume
coa
seguridade
de
quen
coñece
o
territorio―.
― E
onde está concretamente?
― En
España!
Quedei
un
segundos
desconcertado.
A
referencia
global
indicaba co neno tiña
madeira
de
economista
do
macro...
Sorrín,
para
demostrarlle
unha
seguridade
que
non
tiña,
e
retruqueille:
Queda
moi
lonxe
Camelle?.
― Non,
estalle
preto.
― Ese
preto
teu
canta
distancia
é?
―apunteille
con
certa
prevención.
―Pouca!
O
neno
nin
se
comprometía,
nin
aclaraba
moito.
Quizabes,
pensei
entón,
chegará
a
seren
un
boi
político,
deses
que
non
defraudan
porque
prometen
pouca
cousa.
Deses
que
teñen
un
gran
talento
natural,
non
polo
que
din,
senón
polo
que
saben
que
deben
calar.
Sostiña
entrementres
o
raparigo
a
miña
mirada
coa
firmeza
do
que
se
sabe
superior
no
seu
medio.
―Hai
casas cerca de aquí ?.
―Si!
― E,
nesas casa
vive
xente,
pregunteille
xa como un parvo...
―Si!.
Viven
os meus
pais.
―Pódesme
levar
xunto
a
eles?
―Poder
podería,
pero
teño
un traballo
que
facer...
O
raparigo tiña traballo,
e o
traballo
xa
se
sabe
era para el mais
serio
ca
miña
investigación
por
pescudar
onde
raios
estaba;
en
xeral
a
investigación
no
é
un traballo
en
“España”,
logo, cavilei, nada que reprocharlle o neno...
― Pódesme
indicar
por onde queda casa
dos
teus
pais?
― pregunteille
medio
desacougado
pola situación, e pola a fame e a sede que sentía...
De
mala
gaña
sinalou
unha
dirección
co
seu
dedo
índice. E
liscou
correndo
cara
o
mar.
Seguín
a
dirección
encomendándome
a
San
Cristovo
patrón
dos
camiñantes,
e o
pouco
distinguín
unhas
vivendas,
unha
vaca
pastando,
e
unha
velliña
sachando
nunha
pequena
guicha
empinada...
Boas
tardes
teña
vostede
señora,
que
vaca
tan
bonita,
Deus
lla
conserve;
díxenlle
co
mellor
sorriso
que
puiden.
― Boas
tardes,
e
vostede
co
vexa
e
lle
dea
saúde
tamén...
―respondeume
de
xeito
moi
correcto
e
cortés.
Mire,
expliqueille,
perdinme
e
vou
a
pé
camiño
de Camelle,
pódeme
informar
por
onde
debo
coller
para
chegar
aló?...
― E
logo,
de
onde
ven?
Xa
empezamos
cos
requilorios,
pensei,
que
terá
que
ver
de
onde
veño,
co
que
lle
preguntei...
―Veño
de
Compostela!
― E
viría
en
coche
non?
― Si,
vin
en
coche.!
Deixáronme
no
cabo
Vilán,
e
agardan
por
min
en
Camelle.
― E
logo
non
coñece
estas
parroquias?.
Estiven
a
piques
de
darlle
a resposta
equivocada.
Contívenme
prudentemente
e
cambiei
de
estratexia...
― Teño
amigos e familia en
Cee os
que
veño
de
visitar,
e
decidín
dar
unha
volta
por
aquí
para
coñecer
esta
zona...
― E
logo
de
quen
ven
sendo
vostede
en Cee?
Expliqueillo
de
paseniño
, e
xa posto a elo nomeeille
un
fato
de
amigos
daquela vila como
garantía
de
estar
ben
relacionado.
―Veña
comigo.
― Recolleu
co
adival
a
vaca,
e
púxose
a
camiñar
cara
a
súa
casa.
Un
mozo
asaba
alí
sardiñas
nunha
grella
; o
verme chegar acompañado da señora, que segundo souben despois era a
súa sogra, ofreceume
sen
mais
unhas
sardiñas
enriba
dun
enorme
anaco
de
pan
de
centeo,
e
mais
unha
cunca
chea de viño
tinto.
Emocionoume
o
agasallo.
Non
sei
moi
ven
si
ese
sentimento
se
debeu
a
hipoglucemia
que
tiña,
debida
a
fame,
ou
pola
xenerosidade
de
dar
de
comer
a
un
famento
perdido,ou
un
perdido
famento.
O
caso e que me vin obrigado a
agradecerllo,
e
mais a eloxiarlle o
pan
e
as
sardiñas.
―Que
rico
estalle
este
pan
de
centeo
e
as
sardiñas!.
E o
mellor
que
comín
en
moito
tempo.
E
non
lle
mentía,
pois
levaba
mais
de
medio
día
sen
botar
un
só
bocado.
Non
me
respondeu
directamente,
pero
aclaroume
pedagoxicamente a
súa situación , e mais de paso, a miña.
― Eu,
sonlle
natural
dunha
aldea
de
Vimianzo,
casei
para
esta
casa;
aló,
na
miña
terra
e
fai
anos,
cando
eramos
rapaces,
dicíannos
os
maiores
cando
chegaba
o peixe fresco dende a costa:
“neno
como
pan
cas
sardiñas”!.
― Os
de
aquí,
e
ata
Fisterra,
segundo conta a miña sogra dicían:
“neno
come
sardiñas
co
pan”!..
―A
vostede
non
hai
que
chamarlle
a
atención
por
ningunha
das
dúas
cousas...
Da
gusto
velo
devorar nelas
e
no
pan!
―Camelle
estalle
a
dez
minutos
de
aquí,
eu
teño
que
ir
aló
despois
de
cear,
se desexa mais viño e sardiñas non se reprima, logo se
quere
o
levo
a
vila...
Diante
desa
nova
proposta
gastronómica
sentinme
estimulado,
e
non
me
contiven
nada de nada...
Cheguei
a
Camelle
cando
anoitecía,
canso,
moi ben
nutrido,
cheirando
a
peixe
desde
lonxe,
contento de
terme
perdido
nas
terras
de
Santa
Mariña,
e
de dar con
tan
boa
xente.
