xoves, 19 de febreiro de 2015


UN VECIÑO DOS QUE NAS ENQUISAS: “NON SABE, NON CONTESTA”.

Preguntoume hoxe un novo veciño no ascensor : E ti que pensas da situación actual do País.?

Sen gañas algunha de darlle a lingua lle contestei co primeiro que se me ocorreu: “Se pensa como se vive, e non se vive como se pensa”. Así é como votamos, polo menos en Galicia.

─ Claro, ─ resposta axiña ─ ti debes vivir como pensas, e falas así !. Eu no desemprego desde fai dous  anos por culpa dos socialistas, e vivindo a conta dos meus vellos so  penso como sobrevivir.

─ Home, ─ retrúcolle  ─ iso que dixen antes de “ se pensa coma se vive”, non e meu, o dicía sempre  un tal Demóstenes. E seguro que Don Carlos Marx tomou nota prestada delo.

─ Non os coñezo.!— dime ─. Pero deben ser dous señoritos que teñen traballo seguro e  cómodo; unha  desas bicocas públicas nos que se choia pouco e gaña moito.

 En Roma, ─ trato de explicarlle ─, sen entrarlle o trapo, Demóstenes tiña sona de seren moi bo orador; dicía moito aquilo de que: “as palabras que non van seguidas de feitos non valen nada”. E o Marx a tiña de seren bo intelectual, comunista, periodista e político,e ademais  fundador do materialismo histórico.

─ Logo xa sei coma respiran eses dous, me di o primeiro é seguriño do PSOE porque aposto o que queiras a que non cumpriu nada do que dixo. E  si ora ou reza, o fai polas gañas de volver a gobernar e  vivir a conta nosa. 
 O segundo, o “Mas” ese do carallo é, sen dúbida  de  Podemos e tamén  catalán polo apelido.
 Sonche todos iguales, señoritos sempre cabreados, profesores comunistas que falan nas televisións,  e que cobran cartos polas historias que inventan aquí e mais en Venezuela. Uns conta contos baratos!. Ou non pensas así.?

─ Non  home non!, que estas a entender todo o que dixen eu o revés. Cando dixen que era un bo  orador, non quixen dicir que rece, senón que fai discursos e fala ben. E o segundo, escribiu unha historia sociolóxica importante. E ademais,  por se non o sabías, tanto Demóstenes como Marx  morreron fai  tempo.

─ Mellor!. Nese caso dous chourizos menos a roubar!!!. Menos mal que eu, que teño experiencia política abondo, vou votar o PP!.
 Iso si, cando me  preguntan a quen votarei, os que fan esas enquisas, fágome o parvo…  ti xa  me entendes …! Ou non.?

E chegamos cadanseu a súa vivenda.

 Xúrovos que non volvo a abrila boca no ascensor con veciños tan intelixentes.! 

martes, 17 de febreiro de 2015

PROHIBICIONES Y LIMITACIONES

PROHIBICIONES Y LIMITACIONES


Juan Pérez y Pérez, es un profesional  del mundo del cine.

Vive en Madrid de su profesión de guionista de ciencia ficción, pero no perdona la realidad terrenal y temporal del  cocido gallego que compartimos juntos todos los años por carnavales.

Tiene escrito un libro titulado “Prohibiciones y limitaciones desde el poder alienígena”,  que al parecer ninguna editorial le quiere publicar, pues según estas, carece del mínimo rigor científico.

Juan me muestra una  fotocopia de su manuscrito que lleva en una vieja cartera y  se empeña en leerme unos párrafos del mismo. No me hace ilusión alguna dejar de concentrarme en el lacón con grelos y en las filloas “da pedra”, pero  acepto escucharle mientras papeamos.

  Mira chico lo que las leyes mundiales no prohíben puede prohibirlo la decencia y la dignidad planetaria… Me explicaré mejor con unos argumentos de mi  libro:

─ Se prohíbe el consumo de drogas en todo el Planeta Tierra, porque hace daño a nuestra salud. Pero no está prohibido el consumo de alcohol, o del  tabaco, por el bien que le hacen a la economía y las finanzas.

─ Está castigado por las leyes  no pagar puntualmente la deuda de los créditos solicitados a las entidades financieras, sea cual sea la causa. Y ese compromiso o impagado conlleva el desahucio de la vivienda sin dación en pago; el bloqueos de la  nómina (si la tienes), o subasta de tu patrimonio. Pero no está penado que muchos financieros, asesores, y altos directivos de la banca, arruinen sus empresas y puedan apaciblemente disfrutar en paz de sus  planes de pensión, de su patrimonio o de su fortuna personal, sin ser molestados por nadie.

─ Se critica y tacha de locos y extraterrestres, a aquellos que argumentan que la inmensa  riqueza de unos pocos es  casi siempre responsable de la  pobreza de unos muchos. Es decir, no se explica o investiga  porque  que el 2% de la población dispone del 70% de los recursos en cualquier país del globo. 

─ Se  limita la igualdad social como algo utópico, irrealizable y fantástico,  pero no se limita  la desigualdad que producen los mercados no regulados, la absurda tesis acientífica del consumo con crecimiento infinito, y el beneficio personal desorbitado, es decir estratosférico.

─ Esta fuera de toda duda, que las ganancias de cualquier empresa o negocio son un éxito del sector privado, de su eficiencia y de  su inteligencia, sector a los que no se les puede fijar límites o poner trabas. Pero no se acota, ni condiciona, o cuestiona,  la socialización y rescate con recursos públicos de las pérdidas de muchas de  esas empresas o negocios, ni la devolución paulatina de esa deuda pública.

─ Se limita el derecho a la huelga, y  a las manifestaciones. Pero no se impiden las condiciones laborales que impone el mercado, exterior, interior,  o cósmico,  ni  los  salarios humillantes propios de los  pobres esclavos descerebrados de alfa centauro.

─ Se limita por la  ley y las buenas costumbres morales terráqueas, el tráfico de personas y mercancías, pero no el de capitales, sea cual sea su procedencia origen y transporte. Sea este vía astronave suiza o maletín Internet.

─ Se impide desde la ley y los tribunales, con sentencias y  enormes indemnizaciones, la reversión justificada  de las concesiones  administrativas, en  autopistas, o en servicios; e incluso se les asegura por el Estado su equilibrio financiero; pero, no se prohíbe  congelar o reducir  el  salario o las  pensiones a funcionarios,   a los jubilados, o la modificación  de  las condiciones sanitarias o farmacéuticas  de  los afiliados a la Seguridad Social.

─ Está prohibido  que nadie actúe siendo lo que no es, sin una habilitación o titulación específica. Es decir, un marciano no es un terráqueo. Pero no está prohibido que los jueces actúen como políticos, los políticos como jueces y los periodistas como los dos anteriores según convenga al consejo de administración.

─Y por último, decirte que se  acabará prohibiendo el aborto, el divorcio, o el matrimonio gay, a petición de la Conferencia episcopal, asunto este que  tanto afecta a  sacerdotes, monjitas y pensionistas.

Con semejante cocido de carnaval y las reflexiones  de Juan, no sé si será mejor morir de un ataque de  colesterol comparsa, o de una nueva  prohibición legislativa que nos obligue  respirar solo en días alternos, para evitar la contaminación de los vehículos en nuestro planeta.














venres, 6 de febreiro de 2015

POETAS E POLÍTICOS

POETAS E POLÍTICOS

O contacto cos poetas resúltame gratificante, e trasládame sempre ao mundo do  que debera de ser, e non ó que tristemente é.

Cando teño ocasión de falar con Roi, para min un bo poeta, síntome como escoitando unha sinfonía  universal que me axuda a ser mais humano e tolerante.

Recibiume onte na porta da casa co seu sorriso de neno grande. O primeiro que me dixo foi:

─ Si os políticos souberan poesía e os poetas algo de política o mundo sería un pouco  mellor. Recordas esa frase do Presidente Kennedy.?

Retruqueille cunha frase parva.

 ─ Os poetas nacen, os políticos fanse.!

─ Iso é o malo; a poesía, sobre todo a social, faise  tentando, o mesmo ca ciencia descubrir  a verdade, denunciando erros, e defendendo sempre a dignidade das persoas. A política, os políticos, a economía e a relixión, fanse tentando persuadirnos da súa verdade, defendendo ou non a dignidade das persoas. Por iso comentei antes o importante que sería que os políticos se volveran un pouco poetas.

─ Vin a tomar un café contigo e mais a pedirche un consello.

─ Pois vas quedar cas gañas, nunca dou consellos nin tan sequera os solicitados, porque os amigos equivócanse  moi ben pola súa conta  sen axudas.!

─ Está ben Roi, pero polo menos poderás contestar a algunhas preguntas desde a túa visión poética  non?. Senón quedo sen o articulo para o meu blog esta sema.

─ Iso, igual co café, e as conversas intelixentes, o fago con gusto sempre.
 Outra vez xorden como sabes, as liortas co noso idioma, que me dis o respecto.?

─ O que diría  hoxe Manuel María: “ Idioma meu, humilde, nidio e popular/ labrego, suburbial e mariñeiro/que fas avergoñar/ ao burgués, ao señorito e ao tendeiro…”.

─ Estragar esa riqueza marabillosa que é o galego e igual que  tirar pola borda ou polo sumidoiro un tesouro. O noso idioma amigo Luis sigue a ter dous inimigos: aqueles que tentan impoñelo a cara de can, e aqueles que tentaron prohibilo sempre dun xeito ou de outro, e ademais rinse del. No fondo nos temos algo de culpa  por facerlles caso e falalo pouco, sen decatarnos que os idiomas son un xeito de ver e sentir a vida, pero moitos galegos teñen xa  renunciado a ter mais dun sentimento e dunha vida.

Falando da vida, do traballo, do paro, da corrupción,e  da política, como  observa un poeta  a crise actual. ?

─  Deso escribiu algo o poeta Baldo Ramos, ten un poema que di: "Ás veces fáltannos palabras/e ás veces sóbrannos./Ás veces fáltanos o tempo de dicilas/ e ás veces pásanos o tempo de calalas./Ás veces precisamos o que xa temos/ e ás veces desbotamos o alleo como se fora noso./ Ás veces mentimos inxustamente/e ás veces facemos da lei unha verdade fedorenta...".

─ Temos leis fedorentas, Luis, que saíron adiante co noso silencio. Hoxe a lei mais importante do mercado ven dicir: ou ti ou eu… pero non  di, como quería Celso Emilio: “Falemos de ti e min/ xa que vivimos/ ti i eu sen tempo/ polo tempo que imos/ti i eu cantando/ chorando e rindo”.

─ Nos tempos que corren ninguén debera calar, todos temos a obriga de protestar, e  movernos, para manter a lo menos a nosa dignidade por riba do medo e da inxustiza.

Falamos entre sorbos de café os dous, falamos de nos mesmos; falamos dos nosos soños sen cumprir, dos devanceiros, dos amigos e dos fillos, e tamén dun recordo da paisaxe infantil.  Convertémonos por un instante nunha parte moi  pequena, case insignificante desa paisaxe, e sentimos os dous que a pesares de todo  aínda estabamos vivos.

Marchei da casa de Roi anovado; Chovía mansamente, e funme a fixar  nun probe que  na rúa pedía esmola. 

 Foi  entón cando  volvín  recordar a aquel político que dicía:“ Si un país non pode axudar os seus moitos probes, non debera axudar a uns poucos ricos…

Sería un  poeta? Cavilei para min.