O HUMOR NEGRO DE DOUS BOS AMIGOS
Foron
dous bos
camaradas
meticulosamente
neutrais en
relación cos
misterios do
mais aló.
Foron
dous bos
amigos que
tiñan aprendido
como enfrontar,
con doses
de humor
, situacións
difíciles para
se consolar
un ó
outro. O
Sr. Bao
e Don
Naveces.
Gastaban
un humor
cheo de
realidades
antropolóxicas
que eles
coñecían ben,
debido a
súa convivencia
cas enfermidades
propias e
alleas.
Ámbolos
dous falaban
e se
rían da
ponte incluso
antes de
ter cruzado
o río
da vida.
Aínda recordo
a última
conversa entre eles...
―Cando
vaia para
o meu
“chale”do cemiterio,
aló polas
Terras do
Ulla, téñoche
que chamar
polo móbil
o teu
refuxio de
Boisaca.
―E,
ata se
queres, podemos
botar unhas
partidas
telefónicas a
brisca.
Contestoulle
daquela Naveces
...
― Mira,
mellor vai
ti diante,
chámote eu,
e pago
a conferencia
de boa
gaña...
Despois
daquela
brincadeira rían
a cachón
os dous...
Esa
mesma tarde
contou Bao,
que sendo
el rapaz,
cando se
daba por
perdida toda
esperanza de
vida dun
enfermo nunha
casa da
parroquia, as
familias avisaban
ós veciños
e os
parentes que
vivían lonxe,
e fornecíanse
de comida
e bebida
para lle
ofrecer ós
que foran
chegando mentres
agardaban pola
defunción.
Recordaba
o caso
dun veciño
chamado Rouco,
que lle
encargou o
seu fillo,
cando xa
se atopaba
moi mal,
que fora
a mercar
un bo
viño para
ofrecer no seu
pasamento...
O
fillo, bastante
avarento e
cotroso, despois
de moito
insistirlle seu
pai, mercou
unha barrica
de un
ribeiro moi
bo.
Chegou
con el
a casa
e doullo
a probar,
en pequenos
grolos os
parentes e
amigos,
advertíndolles
que tiña un
prezo excesivo,
pero que
a ocasión
ben o
merecía.
Un
dos familiares
despois de
concordar que
era un
viño excelente,
suxeriulle-
de xeito
algo imprudente
- ,
que lle
levara unha
proba o
seu pai
case agónico...
Ala
foron con
unha cunca
de viño
o cuarto
do probe
do pai,
o fillo,
e varios
dos presentes
entre os
que se
encontraba o
señor Bao.
O
fillo contábanos
Bao:
― Levantoulle
a caluga
da almofada
o seu
pai, e
fíxolle beber
un trago
de aquel
viño do
Ribeiro.
―O
pai moi
de paseniño
abriu un
ollo, logo
o outro,
colleu unha
man do
fillo entre
as súas
e con
unha voz
moi apoucada
díxolle.
― Filliño
este viño
fai resucitar
os mortos.
―Todos
os presentes
sorrimos con
tenrura e
moita pena,
menos o
fillo que
lle respondeu
anoxado :
― Non
toque o
carallo papa,
co gasto
esta feito!.
E
que hai
fillos, dicíanos
Bao, que
non teñen
sensibilidade
para saber
cando han
calar...