mércores, 28 de novembro de 2012

O HUMOR NEGRO DE DOUS BOS AMIGOS




O HUMOR NEGRO DE DOUS BOS AMIGOS


Foron dous bos camaradas meticulosamente neutrais en relación cos misterios do mais aló.

Foron dous bos amigos que tiñan aprendido como enfrontar, con doses de humor , situacións difíciles para se consolar un ó outro. O Sr. Bao e Don Naveces.

Gastaban un humor cheo de realidades antropolóxicas que eles coñecían ben, debido a súa convivencia cas enfermidades propias e alleas.

Ámbolos dous falaban e se rían da ponte incluso antes de ter cruzado o río da vida.
Aínda recordo a última conversa entre eles...

Cando vaia para o meu “chale”do cemiterio, aló polas Terras do Ulla, téñoche que chamar polo móbil o teu refuxio de Boisaca.

E, ata se queres, podemos botar unhas partidas telefónicas a brisca.

Contestoulle daquela Naveces ...

Mira, mellor vai ti diante, chámote eu, e pago a conferencia de boa gaña...

Despois daquela brincadeira rían a cachón os dous...

Esa mesma tarde contou Bao, que sendo el rapaz, cando se daba por perdida toda esperanza de vida dun enfermo nunha casa da parroquia, as familias avisaban ós veciños e os parentes que vivían lonxe, e fornecíanse de comida e bebida para lle ofrecer ós que foran chegando mentres agardaban pola defunción.

Recordaba o caso dun veciño chamado Rouco, que lle encargou o seu fillo, cando xa se atopaba moi mal, que fora a mercar un bo viño para ofrecer no seu pasamento...

O fillo, bastante avarento e cotroso, despois de moito insistirlle seu pai, mercou unha barrica de un ribeiro moi bo.
Chegou con el a casa e doullo a probar, en pequenos grolos os parentes e amigos, advertíndolles que tiña un prezo excesivo, pero que a ocasión ben o merecía.

Un dos familiares despois de concordar que era un viño excelente, suxeriulle- de xeito algo imprudente - , que lle levara unha proba o seu pai case agónico...

Ala foron con unha cunca de viño o cuarto do probe do pai, o fillo, e varios dos presentes entre os que se encontraba o señor Bao.

O fillo contábanos Bao:

Levantoulle a caluga da almofada o seu pai, e fíxolle beber un trago de aquel viño do Ribeiro.

O pai moi de paseniño abriu un ollo, logo o outro, colleu unha man do fillo entre as súas e con unha voz moi apoucada díxolle.

Filliño este viño fai resucitar os mortos.

Todos os presentes sorrimos con tenrura e moita pena, menos o fillo que lle respondeu anoxado :

Non toque o carallo papa, co gasto esta feito!.

E que hai fillos, dicíanos Bao, que non teñen sensibilidade para saber cando han calar...
















xoves, 15 de novembro de 2012

HUELEGA INOPORTUNA E INNECESARIA


HUELGA INOPORTUNA E INNECESARIA


El Presidente de la CEOE, Juan Rosell, ha calificado la jornada de huelga de ayer como inoportuna e innecesaria, desde el punto de vista interior y también desde el exterior, donde España tiene mucho que perder".
"Si los medios internacionales publican imágenes de contenedores quemados, nos va a perjudicar a la hora de financiar nuestra economía", decía a la prensa.

Comprendo lo que dice el Sr. Rosell por defender los siempre “nobles” motivos empresariales de su sindicato conocido como el de la gran patronal, pero debiera saber que la obligación primera de cualquier gobierno decente, es atender las necesidades básicas de la población, como son, el trabajo, la salud, o una vivienda donde poder refugiarse y proteger a la familia, antes que a los bancos y los negocios de sus asociados.

Necesidades que él, y otros como él, quizás tengan perfectamente cubiertas, pero que muchos millones de españoles o las tienen en riesgo o se les han deteriorado gravemente.

Cualquier otro argumento, interés, ideología o ley, frente a estas necesidades, es simplemente innecesario e inoportuno.

De lo que estamos necesitados todos es de más respeto, al margen de lo que diga Rosell, Rajoy o los representantes de la Conferencia Episcopal, que por cierto están ahora callados desde sus púlpitos, y ello ante las penalidades de unas “ovejas” que ni abortan, ni se matrimonian innecesaria e inoportunamente.

Pero este respeto y dignidad que nos merecemos todos, no se consigue con la inacción resignada de la sociedad.
La acción y la huelga es una necesidad, para que la gente como Rajoy o Feijoo no gobiernen solo para los Sres. Rosell, porque todavía hay mucha sociedad que con las protestas de los ciudadanos más conscientes, les recuerdan que no pueden hacer lo que les de la gana en nombre de sus votos.

Confunde quizás Rosell el valor social de estas necesidades básicas, con el costo de atender a la población enferma sin preguntarle todavía, por su seguro privado, o devolverle mensualmente a los pensionistas lo que cotizaron a través de toda su vida laboral.

Si los medios internacionales a los que se refiere Rosell, publicasen y valorasen la cantidad de banqueros “premiados” a través de sus contratos blindados, con decenas de millones de euros después de arruinar sus empresas y, de haber puesto en riesgo los ahorros de miles de familias; si conociesen con nombres y apellidos a los profesionales, empresarios y empresas defraudadoras de la Hacienda española; si valorasen la catadura moral y, la ineficacia de una parte de los actuales dirigentes políticos, entonces y solo entonces, deberían esos medios retirarles a ellos, el poco crédito que les queda por innecesario e inoportuno.





martes, 13 de novembro de 2012

PREGUNTAS SEN RESPOSTA


PREGUNTAS SEN RESPOSTA


Dou por descontado que todos os socialistas coñecemos o marco xeral da situación actual, que resumidamente pode definirse por:

1.-Unha fonda crise económica, e social, debida a problemas estruturais do mercado financeiro, bancario, e laboral, moi estudadas e asumidas de xeito colectivamente resignado, que supón na practica ir de recorte en recorte social.

2.-O mantemento intocable do sistema económico actual, - da man do sector político dominante europeo -, dirixido finalmente a converter o público e rendible socialmente, en privado e rendible economicamente; todo elo intensamente reforzado e acatado con subordinación polo noso Goberno, co argumento de que ese é o único camiño para saír da crise.

3.-Que os socialistas gobernamos o País até onte mesmo. E que hoxe, temos perdida parte da confianza dos nosos electores. E de xeito concreto, pouca credibilidade cada vez que propomos algunha medida nova que onte non puidemos aplicar, non soubemos aplicar ou non aplicamos de xeito coherente ca nosa ideoloxía.

4.-Ca pregunta máis frecuente que se escoita na sociedade é: que vai pasar agora?.

6.- Ca pregunta que se supón nos corresponde expor a nós mesmos é : que imos facer agora?.

Unha resposta moi frecuente que se ouve no Partido é: busquemos novos rostros... novos dirixentes...novos lideres mais carismáticos.

Isto é, na miña opinión, o equivalente a aplicar remedios aos síntomas dunha doenza, pero sen resolver as causas da enfermidade.

É máis sinxelo receitar antibióticos contra unha infección, que coñecer a que causas se debe esa infección, do mesmo xeito que é máis sinxelo cambiar de persoas, que de ideas e métodos.

Desde hai un tempo, algúns de nós vimos sostendo que a mellor pregunta que nos podemos facer hoxe é: Vale a nosa estrutura organizativa e política para afrontar a situación actual?.

Cando gobernabamos en moitos concellos, en moitas Comunidades e en España, era delicado e, quizabes innecesario, expor estes cambios estruturais e organizativos...As peticións eran tomadas ás veces lamentablemente por, inoportunas, interesadas, e desleais co poder...

Estaba por case todos asumido nalgunha medida, que asuntos como : a continuidade de moitos cargos públicos no tempo; o férreo control orgánico-institucional a través dos mesmos cargos, ou as delegacións de voto, acababan xustificándose a se mesmas cos bos resultados electorais.

Hoxe, nas circunstancias actuais, se queremos construír algo novo na nosa formación política deberamos abordar reformas coma :a separación da representación institucional da dirección do partido, elo sen prexuízo da súa coordinación, e por último, listas abertas de candidatos e, voto universal dos militantes.

Esa é, na miña opinión, a resposta á pregunta anterior, que ademais permitiría pola súa propia natureza, un maior dinamismo dos afiliados; reforzar e manter a ideoloxía e os ideais propios ; e unha maior participación e co-responsabilidade de todos sen apenas cooptacións nin presións nas executivas.

Facilitaría quizabes que moitos electores recuperara a confianza en nos, e, a recobraramos entre nos mesmos.
Elo daría lugar tamén de forma normalizada e serea aos cambios de dirixentes, sen tensións internas importantes.

Todo o proceso que se aveciña, de non ir o fondo dos problemas organizativos e mais estruturais internos, creo persoalmente, que pode quedar ou ben en retórica interesada, ou en desexos de facer literatura, como aquela que di que:as eleccións non se gañan nin se perden, explícanse!...








venres, 9 de novembro de 2012

AFOROS Y CONTROLES


ONTROLES
AFOROS Y CONTROLES

Tengo comentado en más de una ocasión aquella afirmación de un conocido político gallego, que mantenía que era conveniente tener siempre “ a mano” algún culpable sobre determinados asuntos delicados, para así poder responsabilizarlo en caso de necesidad.
Es decir, hacer bueno el dicho de que :“errar es humano, pero es más humano echarle la culpa a otros.”

Y todavía es mejor, decía este personaje, que  “a ser posible  no se entere aquel al que le endilgas la carga de cualquier fracaso o accidente cuya competencia final sea tuya”.

–Es más, debes estar dispuesto a disculparle moderadamente, porque además de quedar bien, reafirma su infracción ante los jefes.

Estos comentarios cínicos y ventajistas me recordaron los debates de estos días sobre la responsabilidad última de lo sucedido en Pabellón Municipal Madrid Arena, que tuvieron como consecuencia la muerte de cuatro chicas jóvenes.

Al respecto de todo ello me pidieron opinión sobre el grado de control e inspección, que tiene la administración en general...

Lo cierto es que hasta donde llega mi experiencia, el Estado controla mal sus responsabilidades, quizás con la salvedad de las inspecciones - cuando se hacen - de Hacienda.

Las Comunidades Autónomas ( la Xunta es una gran especialista ), tratan de desviar hacia arriba sus propias competencias responsabilizando - al Estado - y hacia abajo
- los ayuntamientos-cuando se producen asuntos comprometidos o de mala gestión.

Los ayuntamientos, ni inspeccionan, ni disciplinan por si mismos todo lo que debieran, unas veces por su dimensión y la falta de medios humanos y materiales, otras veces por presiones o razones inconfesables de carácter vecinal, y en ocasiones, por falta de voluntad política y defensa de otro modelo de gestión, como parece ser el caso de Ayuntamiento de Madrid.

Un asunto tan grave como el del Pabellón Arena, saltó a la luz pública y a los medios de comunicación solo por el hecho de haberse producido en aquel recinto victimas mortales.

Debiéramos saber sobre esta cuestión que en toda España, (en Galicia dos huevos duros más, como en casi todo lo negativo), no suelen respetarse los aforos o capacidad de los centros de ocio, - al parecer causa primera de la tragedia - , porque según un principio no escrito, “la rentabilidad económica de estos negocios y la seguridad de sus instalaciones y los aforos, están seriamente reñidos entre si”.

Como consecuencia, todo aquello que es improbable que suceda, permite y anima al promotor de cualquier evento llevarlo a cabo sin controles, sobre todo, sabiendo que no existen en este sentido inspecciones molestas de las administraciones.

Los tribunales determinarán - quizás dentro de unos años - lo que sucedió y sus porqués, y para entonces, tendremos casi con seguridad un responsable de este drama, que ya estará olvidado por todos, salvo por las familias de las victimas.

Lo que demuestra una vez más, que aquí siempre se entendió y aplicaron mal  los grandes principios y las normas, en relación con las responsabilidades da cada quién.

O dicho de otro modo y, a lo bestia, aquí no hay principios, hay solo circunstancias...

Seguro que alguien ya tiene pensado quien puede ser el cabeza o cabezas de turco necesarias, del que nos hablaba aquel político...

luns, 5 de novembro de 2012

REFLEXIONES CONTRA-CORRIENTE (PRIMERA PARTE)


REFLEXIONES CONTRA-CORRIENTE (PRIMERA PARTE)



Vivimos en una sociedad llena de seres resignados; de años difíciles que ya han hecho viejos a nuestros jóvenes.

Una sociedad donde mientras la responsabilidades de unos pocos quedan impunes; se produce un gran sufrimiento para muchos que no tienen responsabilidad alguna.

Una sociedad donde hace más daño el mal ejemplo de esos pocos que cualquier otra consideración.

Pertenezco a esa sociedad a la que se castiga con recortes dolorosos e injustos, pero también se la condena con palabras ofensivas y humillantes por el Gobierno.
No saben acaso nuestros dirigentes que se soportan mejor las dificultades que el desprecio, la arrogancia y la mentira.

Yo no acuso al subordinado que ante una injusticia o un atropello, no critica o no se enfrenta a un superior o a su empresa; comprendo su angustia y su temor, pero sé, que una consecuencia de esta actitud colectiva es la que nos ha conducido al servilismo por voluntad propia...

Compruebo y sé también, que sobre asuntos importantes como el trabajo, la salud, la vivienda, o la educación, nos ofrece siempre este Gobierno conservador y sus medios de comunicación, explicaciones, excusas y justificaciones económicas y políticas, pero también sé, que jamás nos dirán que lo suyo es rematar con la solidaridad del Estado. Y eso que es su modelo.

La sociedad “percibe” que vive cada día peor; que se han degradado sus condiciones de vida; pero se evita por los políticos y los técnicos pro-gubernamentales, llamarle a esta percepción, la de los “nuevos desclasados”; prefieren calificarlo como: “la nueva escala social”.

Les asustan ciertos términos que recuerdan enfrentamientos e iniquidades resueltos en el pasado, con revoluciones cruentas.

Es estúpido estar más preocupados por definiciones precisas, que por precisar el sustento diario y la dignidad de un pueblo.

Convendría en este nuevo tiempo de desclasados ser más filósofo que matemático. Más líder que técnico.

Observo a demasiados ciudadanos gallegos admirando a hombres poderosos sin entender nada de lo que hacen y deciden, pero que lo pueden llevar a cabo gracias al poder que esos mismos ciudadanos le han otorgado.

Nos haría falta saber reconocer mejor a los enemigos, que tener algún supuesto amigo que votar.

Sé que los cambios políticos y económicos a favor de la ciudadanía son complicados en tiempos de crisis, pero lo son aún más por falta de ideas, de valor y de dirigentes capaces.

Sé que pocos aciertan antes de errar alguna vez, pero es que estos conservadores, se equivocan siempre en el mismo sentido...En ellos no hay nada que dependa del azar...

Y por último creo que la sociedad no está en crisis; lo que sí está en crisis, es el capitalismo des-regulado, que se ha vuelto muy violento, y busca agresivamente la desigualdad que es su verdadero motor de arranque.












venres, 2 de novembro de 2012

LA PERDIDA DE LA INOCENCIA


LA PERDIDA DE LA INOCENCIA



Cuanto más conservadoras son las ideas, más reformistas y hasta revolucionarios se vuelven los discursos.

La izquierda dividida en mil pedazos enfrentados; la derecha, siempre dispuesta a sacar tajada aglutinada en torno a un nacionalismo conservador, mientras se va cargando el centro social y todo lo público sin apenas coste electoral alguno.

La izquierda, decepciona siempre, sobre todo cuando no se cumplen todos los ideales, sueños y promesas.

La derecha recurre al mercado, que no es responsable de nada por si solo; busca y encuentra “culpables” anteriores, y justifica así políticamente su actuales decisiones antisociales.
Esa derecha interpretadora de lo superficial y del atajo, decepciona muy poco, pues casi nadie espera de ella ventajas colectivas.

Y mientras tanto, olvidamos una vez más que en España esa derecha actúa siempre de forma drástica y populista, mientras la izquierda lo hace de forma pusilánime y conciliadora.

Olvidamos que esa derecha no tiene más doctrina que sus intereses,  y que dispone de abundantes medios para vender pretextos colectivos tramposos. Sabemos que son farsantes pero los homologamos a los demás...

Dentro de la izquierda moderada, el PSOE, se está desangrado a base de titubeos doctrinales, de soluciones impropias o poco explicables, y de luchas intestinas suicidas.

Se encuentra pillado entre el discurso económico dominante y lo inapropiado de su estructura orgánica e institucional.

Tardará tiempo en recomponerse. Tardará tiempo en tener un discurso diferenciado, coherente con sus ideales, y creíble para la sociedad, además de coordinado entre ambas estructuras, la política y la institucional.

Tardará un tiempo en disponer de nuevos y experimentados dirigentes, porque unos pocos se resisten a marchar a una segunda fila necesaria, y otros pocos no acaban de llegar a la primera linea indispensable.

Y mientras tanto no debiera de olvidarse que los que hoy están haciendo imposible una evolución pacifica en España y en Europa, serán los responsables mañana de una convulsión violenta que muchos desearíamos evitar.