A VALENTIA A NACER DO NOSO MEDO

A VALENTÍA A NACER DO NOSO MEDO

Este goberno ten conseguido aplicar con éxito tres mañas para conseguir os seus fins: a) provocar grandes doses de medo na sociedade; b) vender como verdadeira a súa impostura; e, c) desprestixiar e anular a memoria colectiva.

Rajoy e o seu goberno despois de asegurar que viñan a restituír a nosa confianza e a dos mercados, adicáronse a infundir medo utilizando tódolos recursos posibles: Destruíndo o traballo, facilitando o despedimento; rebaixando os salarios; anulando dereitos; privatizando pouco a pouco servizos esenciais...

Desatouse en cadea o medo e, este, foise axigantándose, contaxiando a poboación.

Así xustificase e mais enténdese a parálise e pasividade que estamos a ver, e, así se logra destruír de paseniño sen demasiado ruído todo conseguido.

Non está o País para vivir sen medo, pero non se pode vivir sempre cheo de medo pervertendo nosa escala de valores.

Eu ben sei que a nosa coraxe ten que nacer dese medo.

O repetía sempre Cherterton,“só os febles poden ser valentes”; imos camiño de ser moi fráxiles, logo so nos resta agardar un pouco mais.

Este goberno méntenos en case todo.

Xa o fixo o anterior goberno conservador de Aznar.

Abonda recordar os atentados do 11 de Marzo do 2004 e o intento de atribuílos a ETA, ou lembrar aquela enfática frase do entón Presidente

“ Poden estar seguros de que o réxime iraquí ten armas de destrución masivas”.

Mente e incumpre Rajoy co comprometido: Na suba de impostos; no copago sanitario; nas rebaixas por prestacións do desemprego; nas axudas por becas; na non redución de altos cargos;na reforma laboral prometida para crear emprego; na amnistía fiscal, ou co rescate a banca negado tantas veces...e agora tenta reducir mais as pensións de xubilación.

En Galicia, nos últimos trinta anos asistimos na maioría das nosas cidades a un fondo cambio do renacemento urbano, da sanidade pública; das grandes obras públicas, xunto ca cultura, as liberdades e a protección social... en boa medida da man de gobernos no Estado e na Autonomía con presidencias e alcaldes socialistas.

A loita da memoria contra do esquecemento de todo o positivo conseguido, non vai seren posible, por moito co desexen desde o goberno e desde oportunismos emerxentes.

A memoria está aí, agochada polo momento, con medo tamén, pero agardando denunciar axiña esas artimañas...

Os recordos son o último que se esquece...

TESTEMUÑA DO MEDO

TESTEMUÑA DO MEDO

Tomei un café con Ernesto amigo e periodista dun pequeno periódico.

Teño intres, lle comentei, en que me deas o teu punto de vista sobre o xeito de elaborar a información no teu xornal, e tamén nos medios de comunicación en xeral.

Pídeme axiña Ernesto que manteña certa prudencia cos seus datos profesionais, e pasa a explicar a súa experiencia profesional :

― O problema de fondo é o seguinte : “de seren vixiantes e críticos co poder, convertémonos todos, como di Gabilondo, en “vixiantes da sociedade”.

E dicir, de seren os medios de comunicación, “representantes críticos dos cidadáns diante do poder, pasan a seren representantes do poder diante da xente”.

―Moitos dos xornais e medios de comunicación pequenos, temos que auto- censurarnos, e mais eludir ou disfrazar a critica en contra dos gobernos, algunhas institucións ou grandes empresas, pois o poder, en calquera das súas formas, se ten oportunidade exercese, e unha vez cabreado, nin admite bromas, nin liberdades de expresión que poidan prexudicalos; logo daquela, cagáchela!. Pasou co Xornal de Galicia...e outros que van no seu camiño...

―Nos temos ordes de darlle as informacións políticas e mais económicas “delicadas”, unha redacción ambigua, ou explicacións favorables. Poñereite un exemplo:

―Fai dias lín dous titulares en dous medios de comunicación.

―Un deles dicía : “ O Sergas pechará este verano máis de 900 camas”.

No outro medio titulábase deste outro xeito: “ O Sergas manterá operativas este verano ó 87% das camas...”. Un é un medio dominante e influínte, o outro moito mais feble e dependente. Depende do que lerás sacabas unha conclusión ou outra.

Logo, esas informacións serven a determinados intereses non ?. Lle pregunto.

―Naturalmente meu !. Intereses económicos, financeiros, decisións políticas e, certos acordos non escritos. Logo que pensabas ti paspán !.

Non hai logo información boa e fiable, retruqueille.

― Home, pode habela...As informacións boas sabemos todos, que son aquelas que non buscan consecuencias exclusivamente comerciais, e sabe conectar cos intereses reais da sociedade. Iso prodúcese en moitos casos, incluso no meu xornal.

Como cales? ― lle preguntei.

―Pois vodas, bautizos, falecementos, a meteoroloxía, os programas de TV, obras rematadas, asuntos de sociedade ou accidentes ... Vas entendendo non?.

Como te sentes persoalmente nesta situación?

―Eu non me rindo, pero entendo e sei que mais que ríspeto polo periodismo e a prensa, hoxe ténselle medo e desconfianza, case tanto como lle temos nos o goberno actual...

― As veces, para perdoarme a min mesmo, ate fago algún comentario en internet, baixo un alcume no que escrebo o que me peta, sen faltarlle o ríspeto a ninguén, pero poñendo a caldo moitas das parvadas que outros coma min, creo que escreben forzadamente.

O malo de internet é que entre os comentaristas- internautas espontáneos das noticias e dos articulistas, haiche moito odio solto, moito exceso de ideoloxía, moito falcatrueiro, e pouca solvencia que garanta a credibilidade dos que alí se expresan...

Quedei outro día para falar con Ernesto, pero só de fútbol...

QUE APROVEITE !

QUE APROVEITE!

Na casa do Paspallás, ala polas terras de A Mahía, un grupo de amigos temos sempre o noso dispor, unha cocina de ferro, unha grellada na horta, e dúas mesas onde xantar.

Unha delas, rodeando a cocina, e outra, de pedra,que usamos nos veranos, baixo unha figueira de uns cincuenta anos, que da olor e ata sabor aos que debaixo dela comemos.

Cando imos a casa do Paspallás poñémonos de acordo previamente, e mercamos na praza de abastos o que logo serve de prato principal, mais algunha lambetada, xunto naturalmente co viño.

O Paspallás fai a súa acostumada presentación nas reunións sobre o que el chama “consellos gastronómicos”, entre os que mestura sempre outras recomendacións e advertencias.

―Tedes que lle botar mais imaxinación o que mercades e ides cociñar. Para comer bistés con patacas, ou ovos fritidos, escusades vir aquí...

Cómese mellor cando usades a fantasía ... aquí non vides a vos nutrir, iso non é saber xantar. !

Non quero que veñades a cociñar de xeito “desregulado”, onde todo vale, como na economía actual...

―Saber comer ben marca un xeito de vida, un estilo propio, unha identidade...

Unha comida preparada con creatividade, é sempre mais agradecida e san que unha lupanda.

Unha modesta ave, un peixe de río, ou uns chícharos, poden seren unha delicia si se saben preparar.

―Todos recordaredes aqueles pombiños de Maximino o “Poeta da Mahía”,que Olegario preparou o espeto con manteiga de porco, e castañas de guarnición...

―E como a crise vai durar moitos anos, estes xantares faranse mais nas casas, e daranse retornos a terra dos avós, e de algún amigo... aquí teredes sempre o voso fogar... Se traedes viandas...!. (Aplausos)

Despois do seu acostumado discurso que provoca consensos caralláns, onte mesmo preparamos unha empanada de croques repoludos da Ría de Noia.

Alí mesmo, enriba da masa, abrímolos berberechos de paseniño un a un, alí mesmo, enriba da masa, xenerosamente deixaron un anaco do mar do Barbanza entre a zaragallada, e, alí mesmo, despois de pasar polo forno da cocina de ferro comprobamos o degustala con tódolos sentidos, que a nosa empanada escondía con pudor deliciosos tesouros, que nada tiñan que ver cos da pizza, que mostran sempre na súa nudez, as súas miserias gastronómicas...