mércores, 23 de novembro de 2011

UN LÉXICO PARLAMENTARIO, ALGO ESCÉPTICO...






Baldomero nome que significa audaz, é, un vello coñecido que leva máis de trinta anos dándolle voltas o seu léxico particular de terminoloxía parlamentaria, que anda a redactar.

De cando en vez procura unha reunión con deputados para actualizar e anovar coñecementos e así poñer ó día as novecentas trinta e seis entradas que ten o seu borrador, pero que non acaba de publicar por mor do seu perfeccionismo.

Baldomero foi parlamentario por un deses azares que ten a vida; ía na lista de suplentes cando lle coincidiu gobernar o seu grupo.

Como non tiñan os dirixentes do seu partido mais que uns poucos deputados con experiencia de goberno, a lista de Baldomero foise desprazando ata chegar a el mesmo.

A súa experiencia parlamentaria foi polo visto moi traumática porque non lle prestaron os compañeiros veteranos atención algunha, nin lle deron explicacións sobre este oficio e práctica; en consecuencia custoulle moito traballo chegar a coñecer por el mesmo en que consistían as chamadas mocións, interpelacións, e outras destrezas.

Prometeuse, despois de sufrir moito e tomar moitas notas, facilitarlle ás futuras señorías un documento en forma de léxico terminolóxico para que non tiveran que pasar polos seus apuros conceptuais e prácticos.

Onte mesmo convocoume para me consultar, segundo me dixo, algunhas das entradas do seu manual.

Cunhas estou de acordo, - comenteille - , outras parécenme que deberas darlle unha volta, e finalmente outras poucas parécenme mal porque son incorrectas e froito da túa mala experiencia.

Non te chamei para que me deras a túa opinión senón para que me fixeras achegas novas dos termos que aínda non teño pechados, -me dixo con moito aquel-.

É máis, comentoume baixando a voz,quixera que me buscaras axiña un editor de confianza, pois eu fun a unha ducia deles pero me din que teñen todo comprometido ata mais ou menos cando chegue o AVE, así que agora que vai gobernar Rajoy a saber cando acontecerá isto”...

Acabei por ofrecerlle a Baldomero unha solución prudente suxeríndolle primeiro publicar unha escolma no meu blog, mais que nada para tentear o ambiente literario máis próximo.
Vin a dicirlle en esencia: “Si despois de enviarlle unha mostra ós amigos parlamentarios de aquelo que tes escrito, recibimos criticas serias, avísoche, e queimas o ditoso léxico.
Se pola contra pasan del, acompáñote a ver a un editor coñecido, que por publicar , publica calquera cousa...interesante ou atípica como esta túa...

Arrepentinme de darlle esta solución de compromiso, pero me perden os probes intelixentes sen fortuna, que desexan facer cousas arriscadas pero non teñen quen os subvencione.
Xusto o contrario do que acontece cos ousados, listos ou non, con moito patrimonio, que curiosamente sempre atopan acougo e solucións na Xunta para os seus proxectos.

vos queda logo unha síntese moi resumida das definicións do ameto parlamentario segundo Baldomero; da que vos agradezo me deades a vosa opinión.

Acordo Parlamentario: Situación dunha negociación que “ no principioé posible e razoable si coincide cos puntos de vista do goberno; e “no finalresolvese case sempre por acordo da maioría parlamentaria do executivo.

Acusación: Técnica política que consiste en eximir de responsabilidade e compromisos ó goberno, a costa da incompetencia e dispendio da oposición, cando era goberno.

Amigo parlamentario: case sempre un destacado e influínte deputado con responsabilidades no goberno.

Compañeiro parlamentario: case sempre un parlamentario do montón, propio ou alleo.

Comisión: Reunión de parlamentarios na que aprovéitanse os minutos, e pérdense as horas.

Consenso: Acordo incrible e case revolucionario, obtido ca mesma facilidade e rutina coa que se buscan e conseguen os desacordos.

Debate: discusión sobre diversos asuntos entre dous ou máis deputados, que está xeralmente predeterminada e decidida de antemán por calquera director xeral, ou alto cargo.

Interpelación: É a interrogación que lle fai a oposición o goberno sobre un asunto da súa responsabilidade, para obter case sempre do executivo, unha resposta iracunda sobre a irresponsabilidade do adversario por preguntar parvadas.

Moción: Proposta máis irresponsable que a Interpelación, na que se propoñen absurdos, segundo o goberno, como facer pontes onde non hai ríos, ou esixir que se cumpran os compromisos electorais.

Oposición: Opoñente ou adversario estúpido e incompatible case sempre cas decisións do goberno.

Regulamento da Cámara: conxunto de normas que serven á oposición, segundo o goberno, unicamente para reclamar as chamadas “cuestións de orde” en comisións e plenos, sobre de todo cando non hai desorde algún nelas.

Sesión de Control: Método e procedemento político de orixe alemán ou sueco, para criticar e tratar de corrixir ó Goberno, ás institucións, ou a economía dun país. En Galicia é basicamente unha coñecida marca de condóns.

Votación: Acción solemne, colectiva e complexa, que consiste apertar un determinado botón. Non confundir coa expresión “voto a tal” que ven sendo expresar ameazas, cabreo, xuramento,blasfemia ou sorpresa.











luns, 21 de novembro de 2011

EL DÍA DESPUÉS

Nunca te entregues ni te apartes
junto al camino,nunca digas
no puedo más y aquí me quedo...
(José Agustín Goytisolo).


Repetía siempre mi abuelo republicano que: “ todas las victorias son efímeras y todas las derrotas provisionales”.
Quizás esta expresión fuera consecuencia de la esperanza por superar aquel largo periodo de miedo y humillaciones que le tocó vivir.

Hemos sufrido los socialistas una muy seria derrota electoral. Pero debemos asumir desde hoy mismo que todas las derrotas son efímeras. En todas ellas si se ha luchado, y así ha sido, hay mucha dignidad y eso merece un gran respeto.

Se veía venir este descalabro de la mano de una brutal e indecente crisis financiera internacional que fue el gran problema para aquellos que aquí, y en casi toda Europa, tuvieron que gestionarla, y fue la solución sencilla para aquellos que aspiraban hacerse con el poder de forma casi gratuita.

Cometimos los socialistas errores forzados por responsabilidad y por las exigencias de un poderoso y omnipresente sistema económico, basado casi exclusivamente en la especulación y el consumo.
Ese sistema sin control político ya ha perdido definitivamente el miedo al trabajador, a la calle y a la revolución.
Lo que ahora nos echa encima será lo que hará posible aquello de que “todas las victorias son provisionales”.

Sabemos por experiencia que cuando se deposita tanta confianza, y por tantas personas en una sola formación otorgándole el poder absoluto, se genera una gran frustración si sus responsables no son capaces de satisfacer las expectativas de sus votantes en un plazo razonable.

Debemos aguardar a que este nuevo gobierno que llega, haga su trabajo y aplique aquellas medidas que ya no podrá ocultar por más tiempo, demostrando de este modo a los ciudadanos lo que va a decidir y resolver en materia de empleo, sanidad, educación o pensiones.
Se va a producir de forma previsible un profundo cambio en pocos meses, pasando de un modelo social y económico a otro, este último más ajustado a las necesidades del capital y del mercado; todo ello conducido por el Partido Popular y su abultada mayoría absoluta, aunque esta formación política intentará a partir de ahora interesados abrazos del oso e invocaciones a las responsabilidades de los demás, que no existieron en su comportamiento con el gobierno socialista, y que con esa mayoría son innecesarios aunque sean deseables siempre.

Que nadie se llame a engaño, caminamos desde ahora mismo hacia una nueva forma de vida o de vivir, en la que se van a transformar las formas de trabajar; de aprender; de cuidarnos, de amar o de atender a los más débiles.

Un modelo que yo presiento deseando equivocarme, menos justo y solidario que el de hoy.
Un modelo donde la memoria histórica será nuevamente borrada y condenada al ostracismo; donde volverán a ser otra vez humilladas en nombre de la economía y del gobierno “como Dios manda”, las comunidades y las personas, tanto en el empleo y el trabajo, como en las relaciones personales y en sus necesidades básicas.

Pero como siempre ha sucedido, pasara un tiempo y la victoria de los conservadores de hoy, junto a las medidas que van a adoptar se volverán en su contra, y será esta la mejor experiencia para valorarlos, conocerlos y para derrotarlos pasado mañana en las urnas nuevamente.

Entonces, algunos de los nuestros, serán los que tomen nuevamente las riendas del poder político, y en esos días se volverán a impulsar las virtudes de la colaboración y la cooperación; y sera entonces cuando los colectivos sociales junto al interés general vuelvan a ser lo prioritario, y en esas fechas se impedirá que unos pocos individuos ambiciosos y egoístas, ordenen de forma autoritaria la convivencia y la economía apoderándose de grandes cantidades de bienes, mientras otros, la inmensa mayoría se encuentren con dificultades.

La derrota siempre es efímera...





martes, 15 de novembro de 2011

RAJOY, ESE DESCOÑECIDO

Rajoy non sei ben o que é, nin o que pode ser no futuro, pero do que estou seguro é do que non é, nin pode chegar a ser, coñecendo o seu pasado.

Non é un bo xestor; e así se demostra desde os seus pasos previos pola Deputación Provincial de Pontevedra; Vicepresidente da Xunta de Galicia; ou posteriormente polos Ministerios de Educación e Cultura, Administracións Públicas, Interior (2001) ou Presidencia de Goberno. Deses cargos e actuacións lembramos unicamente como xestións salientables case exclusivamente aquilo dos "hilillos de plastilina" como asunto máis destacado do que dixo -e fixo-, en nove anos de goberno do PP.

Eserenovador, resulta xa que logo, ten algo máis de trinta anos de actividade pública dende que o 20 de outubro de 1981 fose nomeado Deputado do Parlamento de Galicia; desde aquela data nunca foi nada claro explicando o que facía, ou pretendía facer politicamente, nin en Galicia -o cal é bastante propio da nosa idiosincrasia-, nin no goberno de España o cal serve para manterse a cuberto de preguntas inoportunas, e mais evitar ca política se xulgue polo resultados.

A min sempre me recordou no seu falar ó marqués de “Entreambasaguas” que nada dicía que tivera un mínimo de obrigas. Nobre que falaba pouco do que facía e sabía, porque pouco facía e non sabía moito do que falaba.

Rajoy quizais inspirado na cantiga galega aquela que diIndo para non sei onde/ atopei non sei con quen/ na porta de non me acordo/ non llo digas a ninguén, atopou a formula política ideal para expresar - de xeito intelixente-, as mellores respostas sen facerse as mellores e máis comprometidas preguntas. E sobre todo sen deixar que ninguén llas formulara.
So fala Rajoy de desexos colectivos, de aquelo que todos quixeramos sucedera coma ideal, ou daquilo que apoiaríamos con convicción :“traballo para todos”, “seriedade”, “boa xestión”, “honestidade”, “prestixio, ou aqueloutro dequeremos transmitir unha mensaxe de confianza. Acompañado, iso si, sempre do retrouso¡como Dios manda!.
Ten Rajoy certas frases lapidarias e oportunas comoSeremos implacables en la lucha contra la corrupción, expresada coincidindo cas decenas de prevaricacións, corruptelas e subornos atribuídos a responsables do seu partido, ou :“ Si usted no cumple le pondrán bombas, y si no hay bombas, es porque habrá cedido”, un xeito moi orixinal e propio do PP e del mesmo, de entender a colaboración institucional co actual goberno na loita pasada contra da ETA.

Rajoy non defende un modelo social, económico e político no que os colectivos sociais teñan cabida nos servizos públicos tal e coma están concibidos.
Non está a favor de que os que máis teñen contribúan cos seus impostos a axudar en circunstancias de crise como as actuais. El cree simplemente ca longa man do mercado rematará por amañar as cousas. Posiblemente así sexa, pero só despois de parasitar ese mercado en proveito propio, o pouco estado de benestar que hoxe temos.

Rajoy está a favor de que uns poucos ordenen autoritariamente o xeito de entender a nosa convivencia, dispoñendo ó que se pode e non se pode facer cos dereitos e liberdades individuais.
E así, está por rebaixar ou eliminar dereitos de colectivos xa acadados, coma os relacionados co aborto ou o matrimonio entre persoas de igual sexo, ou cos dereitos relacionados ca sanidade, pensións ou educación tal e como os temos concibido hoxe en dia.

Ese é o home que nos mostra en plena campaña electoral un pequeno anaco do disfrace que agocha, e que acabamos de descubrir no recente debate retransmitido na televisión, co mal disimulado xesto de ler o que tiña que dicir mirándonos os ollos os cidadáns.

Do señor Rajoy agardo pouco, -e dende logo nada positivo-, por iso a algúns non nos vai decepcionar nin sorprender en case nada.

Pero coido que vai deixar tirados sen esperanza e sen axudas do Estado os mais febles, que serán moitos de aqueles que o domingo decepcionados, indignados, desconcertados e asustados polo que xa lles ten acontecido de negativo, por mor da crise nas súas vidas e de medidas mal explicadas,probaran inxenuamentea cambiar de persoas e de modelo, para tentar cambiar as súas circunstancias persoais.
E cambiarán sen dubida algunha. ¡Pero a peor!.



¡










sábado, 12 de novembro de 2011

SUEÑOS QUE NO SE RONCAN



Una mala noche y un mal sueño de esos que no se roncan lo tiene cualquiera, pero dejan siempre mal cuerpo y peor cabeza al despertar.
Una conversación en el mismo que parecía ser muy real con un amigo de la infancia, me llevó a comentar con él asuntos que nos preocupan sobre la situación económico- social actual.

Chusco me comentaba en el sueño, que si consultas a expertos en número suficiente siempre podrás encontrar diversas soluciones a la crisis actual, muchas de ellas antagónicas.

De ahí, me dice, los muchos tanteos, las recetas, que aquí y fuera de aquí se están experimentando por los responsables políticos, al servicio de la economía, para arreglar la situación en la que estamos.

Unos, nos comentan como solucionar los problemas y lo dicen bien pero no dicen nada.
Esta forma de actuar se acepta con esperanza, porque la música suena bien, aunque muchos sepan de sobra que no hay orquesta ni partitura creíble que interprete esa sinfonía de la realidad.
Esa situación evidencia entre otras cosas, que la información interesada que recibimos, sigue siendo la de evitar que pensemos por nuestra cuenta.

Otros ahora, nos explican muy bien como buscar el mayor bien o el mal menor, conservando al menos algunas prestaciones sociales y servicios básicos; pero como esto no favorece los intereses de los más poderosos, el asunto está condenado de antemano.
Además son los que no han podido evitar el paro descomunal, y por lo tanto tienen en cada desempleado un voto menos, porque muchos de ellos piensan aunque no lo manifiesten : “muera yo y todos os filisteos”.

El votante actual y común de nuestra derecha no es ni bueno ni es malo, es incorregible, y sigue confundiendo sus intereses particulares con la gestión de la administración del País.
Tienen claro que hay que ir a votar por los “suyos”, aunque en la practica estos donde gobiernan, no hagan nada útil por solucionar los problemas que nos aquejan, tal y como sucede en Galicia.

A los votantes de las izquierdas,les basta un pretexto para la auto-critica, para el desanimo, para reprobar la soluciones adoptadas, y para no votar. Además están muy divididos compitiendo por el mismo espacio en media docena de formaciones.

Y por último hay otro grupo muy numeroso que votará entre el miedo y la esperanza, ¡a los Reyes Magos!...

Vivimos la época del mal menor; y se piensa de forma muy general que es mejor tener un empleo miserable que no tenerlo, o una sanidad pública con repago que una privada solamente.

Más tarde entenderán todos ellos que es normal que la educación privada sea de mejor calidad que la pública; aceptaran tener derecho a una pequeña pensión si han cotizado treinta y cinco años o mas, y que si desean tener más ingresos habrán de completar la misma,si pueden, en forma de planes de pensión en las entidades financieras y, finalmente, asumirán que es necesario el despido libre, para que así funcione de forma más flexible el mercado laboral.

En pocos años serán sustituidos en las empresas los trabajadores mayores de cincuenta años por jóvenes sobradamente preparados que ganarán la mitad, y de este modo se ahorraran una pasta en antigüedad y seguridad social nuestros empresarios.
Y muchos hasta celebrarán con satisfacción que sus hijos tengan por fin un trabajo, aunque este sea inestable, mal pagado, humillante, y los padres queden en el paro sin derecho a una pensión decente.

Desperté sudando cuando la radio empezaba a dar las noticias de las siete de la mañana, en las que se adelantaba como cosa ya hecha el resultado final electoral...¿será que lo soñaron también?











xoves, 3 de novembro de 2011

LOS EUFEMISMOS DEL PROGRAMA ELECTORAL DEL PP




Sostiene el profesor Louro que hay gentes que todavía confunden el peso material, o fuerza con que atrae la Tierra cualquier cuerpo, incluidas las 212 paginas del Programa Electoral del PP; con la calidad y credibilidad de las soluciones y medidas políticas reflejadas en ese documento.

Demuestra científicamente el profesor con papel y lápiz las cifras concretas de ese objetivo “peso” programático, en forma de libro, y me explica que con un gramaje de 80 gr./m2, cada folio supone unos 4.98 gramos, y en consecuencia, los doscientos doce folios del programa del PP, suponen unos 1055 gr., es decir, mas de un kilo de papel, sin contar tapas, para aclarar bien poco a los votantes sobre lo que pretenden hacer con su política económica y social en España, si llegan gobernar.

Esta actitud tiene mucho de soberbia política,y poca consideración con la inteligencia de los electores, pues no se debe redactar un programa - parodiando a D. Baltasar Gracián -, sólo para ejercitar brazos y músculos despistando formalmente al elector, sino para informarle y explicar minuciosamente las ideas que se pretenden aplicar en el gobierno de un País.
Es lamentable que se tienda muchas veces a sustituir la necesaria claridad expositiva por eso que se llaman eufemismos, que vienen siendo algunas expresiones que sustituyen a otras más reales, groseras o consideradas políticamente incorrectas, pero que aclararían rigurosamente lo que se quiere hacer o decir en la práctica.

En las circunstancias actuales no es nada sencillo cambiar los hechos económicos sin producir muchas tensiones sociales y electorales, y en esas circunstancias la tentación es casi siempre la de modificar el lenguaje utilizando perífrasis, ambigüedad y disimulos.
Este es el caso, y lo podemos comprobar en ese programa electoral; les dejo una pequeña muestra:

El capital, es el”ahorro”; la privatización de servicios públicos recibe diversas acepciones como: “liberalización”, “flexibilidad de gestión", o simplemente la “entrada de nuevos operadores”; las concesiones administrativas para empresas privadas,equivalen a, “las colaboraciones público-privadas”; los centros educativos concertados pasan a ser una ”oferta de iniciativa social”, los “mecanismos efectivos de flexibilidad interna de las empresas”,serán una nueva forma de despido libre empresarial,; los gastos y los recortes, son simples “ajustes necesarios”.

Las repeticiones de determinadas palabras o conceptos de este programa, están calculados de forma etimológica y se cuantifican en número inversamente proporcional a su riesgo electoral.
Así aparece en programa la tan esperada y deseada palabra “empleo” mas de doscientas veces; ciento treinta y siete veces la enérgica expresión “impulsaremos”;setenta y una las valientes “medidas”; cuarenta la cuatro los solemnes “compromisos”, y, el ansiado “trabajo” junto con la demandada “austeridad”, 23 veces.

Palabras menos gratas y sonoras, como la revisionista “adecuaremos” sólo aparece dos veces; otras dos la policial “perseguiremos”; tres, los indeseados “impuestos” y una vez sola, la referida a las centrales “nucleares”.

Resumiendo y traduciendo entre renglones lo leído, podemos opinar sin demasiado riesgo a equivocarnos, que se va a privatizar todo lo que sea rentable, o aquello que pueda parasitar el mercado y el capital, que es en definitiva el objetivo final del nuevo modelo que se nos ofrece en este programa, y de la formación política conservadora que lo sustenta y defiende. 
La apariencia siempre es hermosa...