CATARINA
Fai anos lin unha historia de Eduardo Galeano, na
que contaba que un picariño sen familia, moi pequeno e moi enfermo, estaba internado nun sanatorio
de Montevideo.
Ese cativo, unha noite, dirixiuse
de xeito tímido e apoucado o médico co
atendía para dicirlle nun murmurio de voz:
“Dígalle a alguén, que eu estou aquí…”.
Ese berro silencioso de
conmovedora soidade, recordoume a necesidade de afecto que todos temos, e que interpretaba tan ben a enfermeira
Catarina, aquela que regalaba decote
aos pequenos do noso hospital xeral alegría en forma de caramelos, risas, e
caricias.
Unha sema do pasado inverno a
Catarina deu un paso persoal comprometido, sen pensalo moito.
Ocorréuselle vestirse de fada madriña, con un
traxe de mil cores, perruca vermella e verde, e un variña máxica de purpurina.
A Catarina durante esa sema e na súa quenda de noite, foi recorrendo así
vestida unha a unha as camas dos
pequenos enfermos terminais, mentres lles comentaba que tiña un palacio
agochado nunha nube, que: “esta cheo de xoguetes, lambetadas, e moitos nenos
xogando ”.
“ Ei levarvos na miña carroza voadora a facer unha viaxe ate alí para que o vexades por vos mesmos”…
Catarina fixo varios viaxes esas
noites con algún cativo, que collidos
con forza da súa man e ollando para a variña máxica, se despedían do hospital
para sempre con un sorriso feliz…
Desde aquela ninguén sabe deles… nin dela…
