O XANTAR DOS MEUS NETOS

O XANTAR DOS MEUS NETOS

(Recomendación para avós e país desesperados)

Non sei a que se debe, pero os meus netos tiñan unha certa inapetencia gastronómica a hora do xantar na miña casa.

Mira que me esforzaba eu en ofrecerlles os cativos comidas ricas, cando viñan; comidas  feitas con todo  o intres de avó : zanco de polo, coellos, peixes, verduras, sopas…

A resposta dos pequenos era casa sempre a de desgana, queixas, acenos, e desculpas.

Un feliz día, lendo o concepto de  deconstrucción de Jacques Derrida descubrín a importancia entre o significado ou a imaxe mental  e o significante, e puxen en marcha un plan revolucionario e  innovador para darlles de comer; un  plan iluminado por un exemplo:

“ Non é o mesmo invitar a uns amigos ao ballet, o lago dos cisnes, que invitalos o lago dos porcos, entre outras razóns porque  os probes dos porcos teñen peo valroración conceptual cos cisnes, ou peor significado”…

Desde aquela, eles e mais eu temos un secreto gastronómico, o menú do avó é moi especial :

 Os peixes, son “ sardiñas de monte”;  os riles, “granadas explosivas”; tódalas verduras son “algas da praia de Coira ou das Furnas”; os bistés “pneumáticos de Ferrari”, os ovos fritidos pertencen as “galiñas velociraptores”, e as sopas son unha beberaxe  máxica que da poderes sobrehumanos, preparada  por min seguindo unha receita  que me entregou fai moitos anos o meu amigo o  druída  Panoramix.

 Estas sopas, eles saben ben que  as cociño con plantas salvaxes  que recollemos unha vez o ano na excursión que fago con eles ó Monte Pedroso, ou  ó Pico Sacro.

 ( As mellores herbas máxicas  son deste último).

No xantar, desde aquela importante innovación semántica, faise  un silencio respectuoso dos netos na mesa, que aproveitan para devorar ate o último anaco de comida con un sorriso misterioso e ilusiónante, diante do asombro dos seus pais e da avoa…

 Eu, simplemente síntome un extraordinario mestre-chef, e, o avó mais feliz do mundo.