sábado, 27 de abril de 2013

AS REFEXIÓNS POLÍTICAS DE SERAFÍN


AS REFLEXIÓNS POLÍTICAS DE SERAFÍN



Meu amigo Serafín sostén que el nunca elixe - de poder evitalo - aquelas opcións que poden prexudicalo a el, ou a súa familia.

Inclúe nesta selección, desde os intereses bancarios,os amigos, a elección de médico, os clientes no seu traballo, etc, que procura sexan sempre os mellores e mais fiables.

Recorre para obter as mellores condicións económicas varias oficinas bancarias, e finalmente acorda as operacións ca entidade que lle ofrece as mellores opcións; pregunta a coñecidos e profesionais cal é o mellor especialista para calquera doenza; descobre algúns amigos “novos, (os vellos son intocables), ós que previamente somete a pequenas probas de xenerosidade e bonhomía con éxito e, logo failles pequenos favores,prevendo que algún día mos fagan a min un pouco mais grandes; elixe clientes dos que coñece súa solvencia, e así, me conta, en moitas outras actividades...

Non sempre acerto de cheo, pero case... case....

A única excepción ou torpeza que ten cometido con demasiada frecuencia - segundo comenta - é, na elección dos seus representantes políticos.

Non dou unha no cravo. Cando creo que van cumprir co programa político que mais me convén, non o executan. O reviran de pes a cabeza!. Como acaba de facer o PP.

Se non cumpren co contrato escrito, viñan sendo coma se un cliente fora malo, o medico perigoso, o banco estafador, e, o amigo, un cínico aproveitado e mentireiro. E iso e así, salvo que favorezan os meus intereses; porque para min, para os empresarios e a maioría da xente o digan ou non, os intereses individuais están por riba dos colectivos.

Nunca me preocupou que lle botaran as culpas da súa política ós que lle precederon, sempre que servira para seguir favorecendo meus negocios, nos que nunca roubei a ninguén, pero nos que está permitido legalmente, enganar un pouco...

E logo Serafín, lle comento entre risas, que tes decidido facer no futuro para non equivocarte neste asunto.

Non existe case ninguén que vote sen seleccionar, pero si existen moitos imbéciles coma min, que seleccionan sen intelixencia nestas cousas tan delicadas...

Como cales ?,lle pregunto con certo intres

Pois coma aqueles que cren que os conservadores defenden e dánlle prioridade os mais necesitados, os parados, os empregados, ou que son quen de xestionar mellor os servizos privatizándoos... Non é así, os conservadores teñen a obriga de defender os poderosos, os que gozan de privilexios, de poder, de recursos económicos, ás grandes empresas, os bancos e os financeiros...

Pero logo, se sabes isto, porque os votaches ?

Porque crin que tendo un taller pequeno, dous pisos, un coche, tres empregados, un fillo na universidade, e catro amigos importantes, eu era un deses tamén carallo...!.


domingo, 21 de abril de 2013

AS BOAS PREGUNTAS SON A SOLUCIÓN



AS BOAS PREGUNTAS SON A SOLUCIÓN

Unha charla de ex-parlamentarios nun instituto de Santiago. Unha mesa de invitados con Xesús Veiga, Asunción Yeguas e mais eu mesmo.

Despois dunha breve presentación audiovisual sobre ó Parlamento Galego, unha rolda de cada un de nos con intervencións xenéricas de dez minutos, logo, douse paso as preguntas dos mozos.

A corrupción; os escraches, os programas e as promesas políticas incumpridas; a participación social; as iniciativas populares; as preferentes, os desafiuzamentos ...

Recordei a Benedetti. “Cando criamos ter todas as respostas, teñen cambiado todas as preguntas...”

Os alumnos pregúntanse o que realmente está a suceder no Pais... ou dito de outro xeito, preguntan por aqueles asuntos que preocupan na sociedade e, dos que o goberno de España e de Galicia ou non falan, ou non resolven.

Os silencios dos nosos gobernos serven para corromper a verdade e incluso para terxiversala. Eses silencios están a poñer en evidencia a falla de solucións diferentes as que impoñen os grupos de presión económicos financeiros internacionais. Silencios que están permitindo se escoiten mellor os gritos dos que perderon o seu traballo, o seu patrimonio, a saúde, os servizos igualitarios, ou a   perda de liberdades conseguidas...

A este respecto as preguntas e as respostas ás mesmas, deberían servir para a lo menos, entender as esencias, as causas, de canto nos está a acontecer. Sen esa razón de fondo non hai solucións de consenso posibles.

Sumémoslle a elo unha educación, que non acaba de ensinar a argumentar e razoar, para formar persoas autónomas e independentes con capacidade de gobernarse a si mesmas, e, unha información disfrazada de opinión en algúns medios de comunicación, e chegaremos a conclusión de que se nos está a privar dos instrumentos para dispoñer de unha mínima capacidade critica, e de análise persoal.

E dicir, nos están colectivamente forzando, de xeito tendencioso e subxectivo, a aceptar respostas e solucións simples, a cuestións complexas que requiren acordos moi cavilados.

Teñen o seu aquel esas charlas que deberan de ampliarse xustamente entre o colectivo estudantil, facilitando deste xeito o dialogo e a participación cos alumnos, propiciando así un maior intres pola política e as institucións, que poden chegar a evitar, nos mais novos, un maior desafecto polas mesmas, desafecto que é sempre o caldo de cultivo para oportunistas e demagogos que están mesmo.



luns, 1 de abril de 2013

RESTAURADORES Y RENOVADORES


RESTAURADORES Y RENOVADORES


El progreso supone casi siempre un cambio, una renovación. Supone mudar lo viejo por lo nuevo, y, en dar intensidad y validez a esto.
Restaurar es simplemente reparar lo estropeado hasta dejarlo en el estado anterior.

Don Antonio Souto, catedrático de Lengua y Literatura del Instituto, se expresaba así, al explicarnos lengua y literatura hace muchos años, y, remataba casi siempre con aquella frase suya tan misteriosa entonces :quien domina las definiciones domina el debate y las soluciones.
No entendíamos entonces el alcance de lo que nos decía, pero ahora resulta útil para comprender la complejidad en que vivimos...

Todavía está muy lúcido, y desde sus casi noventa años, pimpollea con garbo por la alameda, saludando a sus viejos alumnos casi todos en edad de jubilarse, y que al parecer, ahora lo entienden mucho mejor.

Le abordamos, nos saluda, no nos conoce de inmediato, pero nos damos a conocer.

Ya quienes sois. Nunca creí que llegarais a meter tanto ruido en la Ciudad. Fuisteis buenos renovadores, eso sí, de la mano inteligente y culta de aquel alcalde que la transformó...

Le comentamos asuntos actuales y le manifestamos que los hechos de lo que sucede hoy , no nos encajan en la teoría que hemos aprendido, y, como no podemos cambiar los hechos,le soltamos aquello de que:al menos deberíamos cambiar la teoría...
Se ríe y nos observa como sorprendido de nuestra audacia.

Vaya, vaya, algo habéis aprendido con los años, osea que como no podéis modificar los hechos queréis operar sobre el lenguaje. ¡ No está mal!
Eso hace todos los día Rajoy, y ahora también Feijoo con las amistades peligrosas.

Claro que los hechos no lo son todo. Saberlos interpretar requiere razonar muy bien. Y me temo que hemos aprendido poco colectivamente.

Le preguntamos sin más y a bocajarro:Don Antonio, ¿que opina del debate sobre la necesaria renovación política?”.

Eso os lo expliqué hace cincuenta años, cuando nadie podía hablar de estas cosas. Y lo justifiqué en clase cuando os decía queel lenguaje utilizado, siempre era el del poderoso.
Siempre tuve esperanza de que algún día lo comprendierais.

Cierto es que el progreso consiste en renovarse, pero ¡por dentro!.
No basta con cambiar las personas, hay que cambiar las ideas y los objetivos.
Cambiarlos no solo en la forma sino especialmente el fondo. Y ahora por fin entendéis que esas cosas se llevan mal con el poder, y con los que en él están instalados.

Todos los progresistas, cuando hay crisis habláis de renovación, la mayoría de buena fe. De otros, si conociéramos sus verdaderos motivos no los votaríamos nunca.
No basta con cambiar para renovar y al revés, decía Machado. ¡Cuanta razón tenia!.

Observo que muchas veces el corazón de vuestro partido late mucho más deprisa que el vuestro propio.
En general, el deseo y la necesidad de cambio de los ciudadanos, es mucho más apremiante e intenso que el de nuestros dirigentes.

Don Antonio usted tendrá alguna idea sobre la situación económica y social actual, le preguntamos después de un silencio prolongado .

No nos mira. Frente a la imponente mole de la catedral vista desde la Herradura, la pregunta se desvanece como algo carente de interés en el tiempo histórico...

Al rato se vuelve y nos dice:

Ya nadie busca el auxilio de la cultura y de la razón. Nadie o casi nadie defiende los grandes principios humanistas, casi nadie demuestra independencia de criterio, sino ciega obediencia y estúpida disciplina.
Entre los hombres que hoy todo lo creen y los que razonan, existe un abismo del cual sale derrotado el pensamiento.

Seremos al final todos nosotros los autores del fracaso social, de no acertar con la puerta de entrada, que es la educación, el compromiso colectivo, y la exigencia en la aplicación de los grandes principios.
La quejas y el miedo son solo el lenguaje de la derrota que nos inoculan como un virus, los representantes del poder económico y sus apoyos políticos.

Si no somos capaces como pueblo de decidir que clase de sociedad queremos, nos la construirán, como lo están haciendo, y lo harán a la medida de los intereses de unos pocos, vaciándonos la cabeza para mejor poder llenar sus bolsillos con sus propias definiciones...

Ahora mismo vamos desgraciadamente desde el futuro, hacia el pasado queridos amigos... Pero calcular el final de esta terrible crisis, es algo tan incierto...
Aunque que se dará como en todos los partos, ¡con mucho dolor!.