AS
BOAS PREGUNTAS SON A SOLUCIÓN
Unha
charla de
ex-parlamentarios
nun instituto de
Santiago. Unha
mesa de
invitados con
Xesús Veiga,
Asunción Yeguas
e mais
eu mesmo.
Despois
dunha breve presentación
audiovisual sobre
ó Parlamento
Galego, unha
rolda de
cada un
de nos
con intervencións
xenéricas de
dez minutos,
logo, douse
paso as
preguntas dos
mozos.
A
corrupción; os
escraches, os
programas e
as promesas
políticas
incumpridas; a
participación
social; as
iniciativas
populares; as
preferentes, os
desafiuzamentos
...
Recordei a
Benedetti. “Cando criamos ter todas as respostas, teñen cambiado
todas as preguntas...”
Os
alumnos
pregúntanse o
que realmente
está a
suceder no
Pais... ou
dito de
outro xeito,
preguntan por aqueles asuntos
que preocupan
na sociedade
e, dos
que o
goberno de
España e
de Galicia
ou non falan, ou
non resolven.
Os
silencios dos
nosos gobernos
só serven
para corromper
a verdade
e incluso
para
terxiversala.
Eses silencios
están a poñer en
evidencia a
falla de
solucións
diferentes as
que impoñen
os grupos
de presión
económicos
financeiros
internacionais.
Silencios que están permitindo se escoiten mellor os gritos dos que
perderon o seu traballo, o seu patrimonio, a saúde, os servizos
igualitarios, ou a perda de liberdades conseguidas...
A
este respecto
as preguntas
e as respostas ás mesmas,
deberían servir para a lo menos, entender as
esencias, as
causas, de
canto nos
está a acontecer. Sen esa razón de fondo non hai solucións de
consenso posibles.
Sumémoslle
a elo
unha educación,
que non
acaba de
ensinar a
argumentar e
razoar, para
formar persoas
autónomas e
independentes con
capacidade de
gobernarse a
si mesmas,
e, unha
información
disfrazada de
opinión en
algúns medios
de comunicación,
e chegaremos a
conclusión de
que se
nos está
a privar
dos instrumentos
para dispoñer de unha mínima capacidade
critica, e
de análise
persoal.
E
dicir, nos
están
colectivamente forzando,
de xeito
tendencioso e
subxectivo, a
aceptar
respostas e
solucións
simples, a
cuestións
complexas que
requiren acordos
moi cavilados.
Teñen
o seu aquel esas charlas
que deberan
de ampliarse
xustamente entre o colectivo estudantil, facilitando
deste xeito
o dialogo
e a
participación
cos alumnos,
propiciando así
un maior intres
pola política
e as
institucións,
que poden
chegar a
evitar, nos
mais novos,
un maior
desafecto polas
mesmas, desafecto
que é sempre o
caldo de
cultivo para
oportunistas e
demagogos que
están aí
mesmo.
* Xesús Veiga Buxán o "moco" ¿Qué tempos?
ResponderEliminar