Don Virxilio, mestre de mestres, cumpriu case 94 anos e medio. Está feito
un mozo. Ten a intelixencia, a curiosidade e o brillo dos seus ollos tan espertos coma aos vinte
anos, ademais conta con unha prodixiosa
memoria que permítelle recordar o
nome da practica totalidade dos que
foron os seus alumnos.
É, o Virxilio, un home da xeración doutros grandes mestres como Varela Jácome, Francisco Rio Barja, Avelino Abuín, ou Carlos Criado entre outros.
Todos eles extraordinarios docentes de Compostela e aínda de Galicia.
O Virxilio, contoume ca intensidade e paixón que lle pon a todo canto fai e
di, varias experiencias recentes:
—Agora invítanme as veces os vellos
alumnos, aos seus encontros da promoción a que pertencen.
Os coñezo a case todos, aínda que os
anos non pasan en balde, e ate me
despistan algúns deses mozos canosos e pais de familia, que me saúdan co afecto
dos bos amigos.
—Home Virxilio, —lle retruquei — corenta anos de ensino e sete promocións
de alumnos dan para moito. A ti coñécenche porque fuches o seu profesor,
ti coñecelos porque foron discípulos,
pero a desproporción en número e moi grande.
—O caso é que fai un mes, —me sigue a contar o Virxilio— fun a unha destas conmemoracións.
A da promoción do ano 1959-1965, e alí ocupei ao azar unha mesa e unha cadeira a carón dun alumno que non recoñecín.
Ten cara de boa persoa, pensei. Fun saudado por el con moito ríspeto, e comezamos a falar de
cousas de ir e vir... Pronto se deu a coñecer, chámome Fúlano de tal, e vostede
deume clase durante varios anos... Sonábame aquel nome...
—Mira Toxo, aquel que fora meu alumno mostrouse durante toda a comida como
unha persoa, sinxela, modesta e tímida.
Estabamos na sobremesa cando lle preguntei de súpeto:
E logo onde estás traballando ?.
No Tribunal Supremo Don Virxilio. Sonlle maxistrado alí, con outros sete
compañeiros. Estoulle na Sala do Contencioso.
—Quedei abraiado !.
Mo dixo coma se me pedira desculpas, baixando a voz, e ate se
puxo un pouco ruborizado.
Aquel alumno, érache unha autoridade xudicial en
España, e eu fora seu mestre cando
estudiaba o bacharelato aquel...
Porqué será, que a xente importante de verdade ten tanta sinxeleza, me
preguntei sempre. ?
—Nesta, Luis, sonou o seu telefono móbil, desculpouse e apartouse uns pasos
para ter maior cobertura. Regresou con un sorriso e me comentou con recato:
—Estou contento, chamáronme os fillos para ver como o estaba a pasar nesta
xuntanza, e díxenlle que moi ben e que ademais era afortunado
por estar a carón dun querido profesor.
Para min é un honor moi grande ter
compartido estas horas con vostede Don Virxilio.
—Fixen, - me dixo- que me sonaba co pano da man, pero o aproveitei para secar unhas bagoas de emoción
que non puiden conter... e recordei aquelo de que aos mestres os fan sempre os seus bos alumnos.