O VIÑO DE ROQUE
O Roque, fillo de familia moi humilde, foi o contable dunha pequena empresa dedicada a fabricar licores en Vigo durante moitos anos.
Sendo novo casou de penalti cunha moza de casa rica da parroquia de Andrés en Ribadumia, en contra da vontade da familia dela.
O sogro do Roque, o señor Roxelio, nunha ocasión fai uns anos, e con motivo dunha visita do xenro a casa grande de Ribadumia, e co ánimo de humillalo e burlarse del propúxolle o seguinte:
—Mira Roque como traballas nunha empresa do sector, dou por feito que saberás preparar un bo viño, ti, xa sabes que teño uns cen ferrados plantados con vides de albariño, treixadura, e loureiro. Supoño coñeces bes esas calidades.
Ai tes un pequeno barril, un coitelo e unha cesta, recolle as uvas e demóstranos que cando eu falte, ti, poderás preparar a colleita e facer algo útil ademais de contar os cartos dos ricos.
O Roque, que sabía de números, costes de produtos, alugueres e hipotecas, pero de viños e licores nada de nada, díxolle sen pensalo, iso está feito, o viño non ten segredos para min.
Nada mais chegar a súa empresa dirixiuse ao enólogo da mesma e contoulle o reto do sogro entre saloucos, e a súa estupidez o aceptar esa endiañada encomenda.
O enólogo, por acalmalo, propúxolle un plan, o llo explicou polo miúdo varias veces:
—Tes que escoller os mellores acios, desinfectar o barril, facer un pé de cuba, e sobre de todo controlar a temperatura da fermentación.
Doulle un termómetro da empresa, e recomendoulle unhas bolsas de plástico para enchelas de auga e conxelala, por se na fermentación “collía moita temperatura o fermento, morría ca febre, e non fabricaba ou desdobraba mais alcohol”.
Chegado o tempo da vendima, e aproveitando unha ponte festiva, o Roque, foise a aldea e buscou a cesta para recoller dous días antes da colleita uns acios de uvas, e deste xeito preparar o pé de cuba, entre as risas dos da casa.
Foi un por un foi escollendo os mellores, os mais maduros os mais sans e bonitos.
Estrullou as uvas recollidas nunha bañeira de zinc e apartoulles a cangalla para facer o pe de cuba; outra vez entre as gargalladas dos da casa, que descoñecian esa técnica para obter fermentos de arranque inmellorables.
Participou cos demais na colleita dous dias despois, e seguiu escollendo as mellores uvas entre a indiferenza e desprezo do sogro. A fin de contas eran uns poucos quilos.
No seu pequeno barril mesturou as uvas da colleita persoal e as recollidas dous días antes para o pe de cuba, que estaban fermentando, o que provocou o arranque da súa colleita as poucas horas.
Tomoulle a temperatura ao viño varias veces, e baixoulla ate os límites aconsellados cas bolsas cheas de xeo, para deste xeito conseguir aumentar o grado alcohólico de forma natural.
Dia e noite coidou do seu viño coma se do fillo, que non tiña, se tratara.
O Roque, provocou moitas veces as burlas e chacotas dos presentes que non entendían nada das súas idas e voltas.
Meses despois, chegou o tempo de abillar, amañaron os bocois, e tamén o pequeno barril do Roque.
Chegaron os amigos expertos catadores a probar e valorar a colleita.
Preparouse un pouco de xamón, queixo, e pan, nunhas bandexas, para alternar entre probas.
Un dos “especialistas” mais afamados era o parroco Don Froilán, catador respectado en todo tipo de viños, incluídos os da misa, e home de sentencias finais irrevogables para tódolos presentes.
Cataron os caldos do señor Roxelio.
Agardaron todos con expectación o veredicto.
O cura mirando para o sogro do Roque espetoulle sen piedade: Este viño Roxelio inda ten a xesta, ten que pasarlle moito frío por riba para poder bebelo. Estache con moita acedume. !
Os demais asentiron con unanimidade.
Chegou a despedida dos invitados, e cando ían saíndo da adega o Roque con un fío de voz díxolles:
E logo non proban o viño que eu fixen?
E degustaron aquel viño, e miraron ao tras luz a súa cor, uliron o seu aroma, e finalmente volveu a falar o señor cura, esta vez con voz de púlpito en domingo e con un sorriso anxelical sei que sentenciou :
Este é o mellor albariño que teño probado en moitos anos, este viño devólvelle a fe a calquera, isto é unha prodixiosa obra da arte..!
Desde aquela o Roque mira por riba do ombreiro ao seu sogro, que non lle volveu a pedir mais colaboracións vinícolas, e lle colleu unha admiración respectuosa; suplicándolle entón lle explicara como se facía o famoso “pe de cuba”.
E xa se sabedes o resto, a quen sabe facer bo viño, non lle faltan amigos!
Por iso o Roque desde aquela ten no seu sogro un dos seus mellores valedores.
