O LIXO DAS ESTRELAS

O LIXO DAS ESTRELAS

(Dedicado ao Profesor Marcos González, amigo e avó)

 Ermelindo naceu un pouco eivado. Un ollo birollo, carrancholas, e algo chepudo.

Tiña tan mala sorte nas actividades deportivas e xogos que cando caía de lombo no recreo rompía sempre  o nariz.

Os compañeiros do colexio o alcumaban “o paspallás”, por aquilo de pas-pas por ai ven vas.!

A profesora queríao ben.

 Chamábao “Erme”, nun intento de evitaren risas crueis, e o ponderaba diante de todos como o alumno mais intelixente  da clase. Iso axudaba para que os  colegas, lle colleran mais animaversión e  lle fixeran mais pullas.

O Ermelindo calaba e aguantaba as bromas pesadas ca resignación dos que se aceptan a si mesmos. Ríase das  chanzas que lle facían  coma se non foran con el. Iso desconcertaba a moitos dos seus  compañeiros.

Tiña un bo amigo, o Marcos, un intelixente rapazote de complexión forte que espantaba aos alumnos  mais agresivos e crueis con Erme.

Fixo Ermelindo o bacharelato con  facilidade sorprendente. E marchou a estudar  a fora de Galicia.

Ala polo anos oitenta se soubo que o Ermelindo era un brillante  catedrático de física na universidade de Madrid.

O Marcos, quedou no pobo e traballou sempre de enterrador da parroquia e xornaleiro. Nunca  perdeu o contacto co seu vello amigo e agora profesor.

Un mal día Marcos enfermou, e os poucos meses morreu.

 A filla de Marcos, entregoume a última  carta que recibira seu pai do Ermelindo, pouco antes do seu pasamento, e  doume permiso para facela pública no meu blog.   A carta di así :

“Meu querido amigo Marcos:

Souben pola túa filla da doenza que te afecta , sei tamén por ela  que non lle tes medo a morte, será, penso eu, polo habito  no teu traballo, que fai do natural dos teus clientes algo tamén teu.

 Comentoume  que o qué  tes é  claustrofobia, e que pola mesma non queres quedar pechado nun cadaleito e nun  nicho por ben soleado que estea, nin aínda que teña  fermosas vistas ó Pico Sacro.

Hoxe podo dicirche cientificamente que morrer non é o final. Nin ten nada que ver con ir ver a deus ou ao demo. Crer nestas cousas, coma unha certeza indiscutible é un erro ou un  placebo.

Non sei si sabes que estamos feitos da mesma sustancia da que están feitas as estrelas, somos simplemente lixo das estrelas.

 Se nos puideran cortar en cachiños, cada vez mais pequenos, chegariamos a unha esencia que se chama átomo. Igual lle sucede aos animais, as plantas e as pedras. Estamos feitos dese material forxado no corazón dos astros.

 Esta carta é para dicirche que descubrín hai ben pouco no meu laboratorio que esa materia básica da que está composta noso corpo, ten certa vida independente, memoria propia, pode  comunicarse  entre ela, e incluso tomar algunhas decisións cando xa non forma parte do nosa “carrozaría holistica”,  que  de mortos se encontra sempre moi espallada.

 Así coma cho conto podes créelo, porque o teño confirmado, aínda que como isto forma parte da  teoría cuántica, quédanme algúns detalles miúdos por aclarar no acelerador de partículas de Suíza.

Vai tranquilo, que pronto comprobarás que teño razón e nos imos seguir comunicando.

  PD.-  Desde aquela, a filla de Marcos me dixo que recibe noticias do seu pai anualmente a traveso do Ermelindo.

Polo visto nunha cámara de burbullas do laboratorio do profesor, que é un aparello no que se detectan e rexistran as partículas sub atómicas, aparece puntualmente, en cada cabo de ano do Marcos, unha pequena nube de fotóns que pestanexa na linguaxe morse, e así, facéndolle a tradución oportuna, chegan  as súas mensaxes  de non se sabe onde. Pero chegan!.

 A última foi para expresar a  alegría do Marcos, ou do que queda del, polo nacemento de Rosiña, a súa primeira neta, en forma de faíscas de cores a ritmo de muiñeira dentro da cámara, e  segundo di a mensaxe, a picariña, sei que leva un feixe inmenso de átomos do seu avó, especialmente nos ollos, e no seu corazón.   

AS PALABRAS "ABREPORTAS"

AS PALABRAS “ABREPORTAS”

A Carolina, case igual que na canción, bonita non é,  probe si, e, o de honrada se lle supón. Pero para compensar esas circunstancias, saleu moi intelixente e aguda.

Orfa de pais, criouse ca súa tia Agueda que  exercía de  menciñeira, e tiña creto de seren moi  boa cos seus bebedizos e  remedios. Grazas a eles, puido darlle a rapaza  estudios  en Compostela.

A Carolina sabía que para saír de probe as licenciaturas contan pouco hoxe, logo, dicía ela, ou tes  un bo plan, ou tes un golpe de sorte na lotería.

Ten a Carolina dous libros de cabeceira desde o tempo dos seus estudios,   un de economía, e  outro de lingua, dos que aos poucos foi facendo escolma dunhas verbas,  que ela chama, as “palabras abreportas”.

 Con unhas verbas escollidas,- contoume- , “pódese conquistar o mundo”,  ese é o meu plan, así de sinxelo.

─ Porque, dime ti, quén con unha empresa ou negocio váiseme  resistir cando deixe caer axeitadamente palabras coma: conxuntura; axuste, débeda pública, despido libre,  ou amortización?.

─ Quén con estudios  e sensibilidade despreza voces coma: amor, berce, poesía, liberdade, ou áncora ?.

Colleu a Carolina una día o autobús na vila e  marchou a capital cos dous libros, un frasquiño con un bebedizo amoroso da Tía Agueda, e un allo macho no bolso, remedio infalible contra a mala sorte, como sabe todo o mundo.

 

Gastou parte  dos seus aforros, na compra dun traxe elegante, e uns complementos.

Ao remate das compras parecía outra. A metade da súa fealdade quedou na tenda, e a outra metade,  a disimulaba coa súa desenvoltura leda e contaxiosa.

Na escola de executivos onde se matriculou para facer un master, coñeceu  a Breixo, un empresario importante de carácter un pouco apoucado e reservado. A ela  pareceulle un bo partido e   até guapo, en consecuencia lanzouse a facerlle as beiras.

 O Breixo, despois de saír varias veces xuntos, pillouna na discoteca  botándolle o bebedizo na bebida, pero nada lle dixo; pouco despois localizou os antecedentes de a Carolina en Facebook e  mais  conseguiu información dela por un cliente, pero nada lle comentou.

Tiveron  os dous moitas  conversas sobre  asuntos de ir e vir e mais  de negocios. Foi entón  cando Breixo  escoitou as “palabras abreportas”, e  aparentou que  lle interesaban.

O feito é, que rematando o master e por sorpresa fíxolle unha declaración de amor, na que mais o menos veulle a dicir:

─ Carolina, quéroche pedir en matrimonio, se me aceptas, pero antes debo dicirche o seguinte:

─ Primeiro o amor só morre de indixestión, non de fame, polo tanto non me  volvas, sen o meu permiso, a botar nunca mais gotiñas reconstituíntes  na bebida.

─ Segundo, tira do teu bolso ese allo porque fede que alcatrea.

─ E, terceiro, no me  volvas contar mais veces que a “reorganización eficiente da miña empresa depende da racionalización dos factores de produción”, que ti tan ben coñeces.

─ Ti es Carolina, o complemento ideal que eu precisaba. Vesme que nin feita de encarga. Tes todo canto eu non teño: alegría na pobreza, agarimo de abondo, intelixencia, ousadía, imaxinación, e  moito, pero moito, instinto asasino.

─ Por iso te desexo como miña dona, e te preciso coma empresaria adxunta.

E casaron. !