mércores, 29 de febreiro de 2012

FUTURO IMPERFECTO


Desde sempre veuse obrigada a emigrar en procura de traballo nosa mocidade.

Antes o facía co posto e con pouca cualificación profesional,con tristura e moitas incertezas. Primeiro emigraron a América, despois a Europa.

Daquela levaban as súas pertenzas nunha maleta atada as veces cunha corda, e ca conciencia de ir traballar a un país alleo a súa cultura, pero co desexo e mais a esperanza de retornar un día a súa Terra.
Axudaban e axudaron aqueles mozos co seu traballo a Europa rica para que fora mais rica e poderosa traballando nos oficios que esixían menos aprendizaxe ou que ninguén dos nativos quería desenvolver.

Hoxe, emigran moitos dos nosos mozos levando nas súas mochilas un currículo importante, unha cualificación concretada no título universitario, e quizabes un posgrao ou un máster...
Falan estes mozos un idioma estranxeiro, e adoitan levar tamén un ordenador portátil.
Son os enxeñeiros, os médicos, os arquitectos, os físicos ou os biólogos formados no noso País.
Traballarán en algúns países de Europa investigando e producindo mellor, para que estes países sexan mais fortes e competitivos unha vez superada a crise actual.

A preparación universitaria e profesional actual dos nosos mozos emigrantes lles outorga moita mais autonomía persoal e menos dependencias e vinculacións que aqueles outros mozos de antano...

O seu espazo cultural e de relación ampliouse; son cosmopolitas, teñen menos implicación persoal, que non desinterese, cos problemas específicos da nosa Terra, na que non atopan o xeito de colaborar, traballar e desenvolver os seus coñecementos.

Eses mozos teñen chegado a conclusión dramática de que este non é un bo lugar para eles.

Pode seren un bo lugar, coidan estes mozos, para pensionistas e xubilados, para festas gastronómicas e romarías, para curas vellos e beatas, para empresarios raposeiros,e para políticos conservadores; incluso é unha boa terra para pasar as vacacións, pero non para traballar e vivir do seu traballo.
Aquí deixan unha soia referencia importante: a familia; os seus pais, e quizabes os avós. Nada mais.

Nin as vivencias e os recordos das paisaxes dos verdes campos ou das rías con amenceres que lles anunciaban, cando eran nenos, que esta Terra era o mellor lugar onde vivir e morrer, son quen de conmovelos, ou de convencelos xa.

Está claro que esta mocidade - a mellor preparada que nunca tivemos - non pode traballar aquí, non hai espazo para eles nunhas condicións de mínima equidade.

Agora é cando sabemos que estamos a linchar o noso futuro; escapásenos o porvir nunha mochila sobre as ombreiras dos fillos e quedamos aquí co niño baleiro esbozando un sorriso resignado e racional desexándolles unha boa viaxe, mentres sabemos que con eles remata en boa medida a nosa forza, a alegría, esperanza, a ilusión, e, o seu carón tamén esmorece o noso mañá cultural e científico, a protección do medio ambiente e a paisaxe, os emprendedores,a investigación e a innovación, o relevo xeracional, o desenrolo económico, e os servizos que están na base deste presente.

Remata ca súa ausencia, calquera posibilidade de renovar unha política galega chea de mediocridades na que non e posible nin o acordo nin a discrepancia; secase a fonte que pode aportar novas ideas, e se perde a esperanza dun dialogo colectivo público anovado.

Algúns de nos, damos case por perdido ese futuro que perdemos día a día, e as razóns que nos impulsaban e animaban por quen facelo e o seu por que...











martes, 21 de febreiro de 2012

FRASES REVOLUCIONARIAS




1.“Somos el Partido de los trabajadores, no me cansaré de decirlo” ( Sr. Cospedal).

2.“ Si no hay sindicatos que sepan defender los derechos de los trabajadores, que estos estén tranquilos, que aquí está el PP para defenderles” ( Sra. Cospedal).

3.”Queremos una reforma laboral que cree empleos, no que los destruya” (Sr. Rajoy, Presidente del Gobierno)



Estimado amigo Pepe: Ahora ya te pueden despedir más rápido y más barato, pero no te preocupes, iras al paro un par de años y con mucha suerte te jubilaran anticipadamente con una pensión de mierda.
Contratarán para suplirte a tu hijo o al mio. Eso es muy satisfactorio pues pondría en evidencia que tenemos unos chicos muy inteligentes y con magnifica preparación.

Le pagaran la mitad de lo que te pagaban a ti y, gracias a lo que se llama “movilidad geográfica por competitividad”, le podrán enviar a trabajar unos días aquí y otros a Calatayud; podrán también bajarle el salario cuando les parezca, y ajustarán su horario de trabajo a la baja o al alza cuando sea menester.
Te lo comento para que vayas preparando tus ahorrillos para ayudarle a sobrevivir, si lo envían a trabajar a 1000 km de distancia.
Si te escribo la presente no es por estas ridiculas razones menores, sino para que le adviertas, que si se le ocurre enfermar con una gripe, o se rompe el menisco jugando al fubito, le pueden despedir con una indemnización de 20 días por año trabajado.

Por lo tanto mucho ojo, que se vacune y tome vitaminas y que no haga ejercicios bruscos o violentos...Ni siquiera en la cama.

Dile también que tiene muchas posibilidades de ser contratado por una empresa de “emprendedores”, entonces podrá ser despedido en el plazo de un año, en cualquier momento, sin explicación y sin indemnización alguna.

El empresario recibirá por contratarlo, una indemnización fiscal y bonificaciones en las Cuotas de la Seguridad Social a fondo perdido.

Te veo en la manifestación de mañana y tomamos una cañita para celebrar tu futuro y el de nuestros hijos. Un abrazo.  Luis Toxo

xoves, 16 de febreiro de 2012

XATCOBEO


Si quieres ser feliz como me dices,
no analices muchacho no analices...

                                                                                             (Dun poema de Batrina)


O Xatcobeo é un satélite artificial galego, deseñado na Universidade de Vigo, concretamente na Escola de Enxeñeiros de Telecomunicacións, que xa comezou a emitir sinales intelixentes desde a súa órbita no espacio.

Dinme os amigos desa Universidade, que xa pronunciou as súas primeira “verbas” en forma de chíos, que despois de descodificados queren dicir:vexo Vigo, vexo Cangas, tamén vexo Redondela...

O pico satélite, e pequeneiro e baixiño, pesa menos do quilo e ten dez centímetros de altura, pero é quen de re configurar o seu sofware e así evitar lo risco de caer axiña a terra.

Calcula este satélite a radiación solar en tempos de serias tormentas como as que estamos a vivir, e desprega uns pequenos paneis solares para comer, e sacar peito. Mais ou menos como os de aqueles que traballan na economía somerxida.

Advírtenme os seus deseñadores que está programado para vivir ata onde poida, asunto este que coñecida a súa situación e a  estas alturas será pola súa conta e risco, tal e como tamén nos está sucedendo a case todos, e deberá facelo xa que logo, sen plans de futuro, porque por alí por onde anda non hai entidades de creto, polo momento, que queiran asegurar e protexer a Xat.

Se formara parte dunha urbanización de luxo, por exemplo na praia da Lanzada, sería outra cousa, sei que lle dixeron o Reitor da Universidade de Vigo os directivos dun banco importante.

Estes detalles e circunstancias do seu nacemento, seguridade e  viaxe non llos programaron, pois non era cousa de deprimir un pico satélite tan sensible.

Ten capacidade de abondo para escoitar no espazo as ondas electromagnéticas de radio, e retransmitilas despois, pero ten limitada a autorización para sacar conclusións e, aínda que a lóxica instalada no seu cerebro permitiríalle facelo, os seus creadores decidiron que as conclusións quedaran reservadas para os medios de comunicación, que son os mellores e mais independentes informadores posibles como todos sabemos.

Xa pillou ou captou Xat - así o chaman na intimidade - , unhas cantas ondas deslabazadas de radiofrecuencia remitidas o éter desde a terra hoxe, onte, antonte ou fai un mes , porque os rebotes na ionosfera son moi atravesados e complexos para coñecer de certo esa variable.

As inconexas frases recollidas inicialmente por Xat, soaron así o chegar a terra de volta :

Si se piden sacrificios, os que mais gañan deben dar exemplo”... “Este ano descartamos subir impostos”...“¡ Como Deus manda!”...O PP é o partido dos traballadores, non me cansarei de dicilo”...“Queremos unha reforma laboral que cree emprego e non co destrúa”... “Si nos seis primeiros meses non me montan tres folgas xerais, non o estarei facendo ben”...

Xat, enviounas de segundas a estación de seguimento, logo dun exercicio clarificador de síntese da súa lóxica borrosa interna, e  as traduzo deste xeito:

O PP é o partido dos traballadores que mais gaña; se nos piden sacrificios este ano, descartamos subirnos os impostos.
Queremos unha reforma laboral como Deus manda para crear emprego, e o estaremos a facer ben, se non temos tres folgas en seis meses.”

Despois engadiu Xat pola súa conta: “ Si as frases que lles remito non encaixan cos feitos, por favor, cambien os feitos!”...

Sei que houbo aplausos emocionados na estación de seguimento...

luns, 6 de febreiro de 2012

Unha suxestión


É impresionante a capacidade autocrítica que temos os socialistas para nos criticar permanentemente, incluído o día despois...

Perdemos demasiado tempo en flaxelarnos mentres os nosos adversarios cortan e recortan sen consecuencia algunha, prestacións, servizos e dereitos sen que nos indignemos e protestemos colectivamente , ou propoñamos unha alternativa a esta masacre conservadora de cordeiros aterrados e silenciosos.

Facemos a crítica propia con tanta paixón nos faladoiros e recoñecemento nos medios, que estamos a piques de convencer aos sete millóns de votantes que aínda confían en nós, que non merecemos a pena porque estamos divididos, enfrontados, sen rumbo,sen programa nin solucións para os problemas actuais...

A forza de querer ir de sinceros pola vida esquecemos ser veraces entre nós mesmos...


Que pasaría se todos nos adicásemos no traballo, no café, na rúa, ou nas redes, a darlle a volta a esta actitude tan nosa, e centrásemos os esforzos en opinar neses lugares, e a  criticar colectivamente as decisións políticas antisociais que día a día toma o PP, e a comparalas co que temos logrado e pódense perder.?

xoves, 2 de febreiro de 2012

POR CUATRO EUROS


Casi todo lo que hace falta para intercambiar conocimientos e información se puede conseguir conversando con gente inteligente.

Media hora de charla y cuatro euros de consumición, dan para escribir una cuantas reflexiones colectivas sobre la situación actual.

El amigo Pablo, habitual contertulio del café, abre el turno de palabra y nos comenta que la decadencia - el, la denomina “declive” de forma más eufemística -, de cualquier formación política, comienza cuando no hay proyecto integral o el que hay es inadecuado para su tiempo.

– La crisis electoral actual del partido, se agravará si damos por hecho, falsamente, que estamos sin proyectos de futuro.

Toma la palabra Carlos para comentar una obviedad:­ la realidad actual es muy compleja, por eso deberíamos hacer un esfuerzo por entenderla y explicarla en todas partes, especialmente los militantes y sobre todo los representantes públicos, de forma clara y sencilla, evitando precisiones técnicas irrelevantes que suelen ser propias de expertos, que por cierto se equivocan la más de las veces, al igual, dice en tono de broma, que algunos médicos,que ocultan sus errores echándole tierra encima...

Por ejemplo nos dice, no existen soluciones decentes para la crisis con el actual modelo, todas ellas dependen de una mal entendida globalidad; de la Señora Merkel y, de las dosis terapéutica del tratamiento recetado por el mercado, que a veces puede llegar a ser mortal, al menos para unos cinco millones de personas...

Nos reímos sin ganas porque todos tenemos familia y amigos en el paro o el desempleo...

Interviene Roi, para afirmar entrando en materia,que Rajoy, Feijoo y el PP, mienten con enorme desparpajo con el apoyo de algunos medios de comunicación en crisis, a los que se alimenta por sonda económica su falta de crítica y sumisión al poder y al capital.

–Miente Rajoy con frases que parecen verdades como “ no se puede gastar más de lo que se tiene”, o como aquello de que todos los males vienen del pasado,- lo cual cierto, pues si no tuvieran pasado gobernarían siempre ellos y no habría por ello mal alguno -; mienten cuando hablan de austeridad; de la mala gestión en exclusiva de ZP, o de despilfarro tal o cual ayuntamiento o Comunidad, que obviamente nunca son de su color político.

–Y nosotros nos creemos estas medias verdades o cualquier otro razonamiento falaz porque no tenemos otras verdades que creer, y porque tenemos un miedo atroz y paralizante para reflexionar sobre cuanto nos sucede.

Nos miramos los amigos de reojo tratando de no pensar en la sanidad que viene; el retroceso en las leyes sociales que ya se anuncia; en las rebajas de sueldos y pensiones por la vía de los impuestos rechazados en la campaña pasada; o en el desempleo que va a más ,e igual nos alcanza...

De repente descubrimos con resignación lo que significa el silencio de los corderos y la interpretación que hacemos de la ecuanimidad social de la que se habla; conocemos ahora una parte de las soluciones económicas y fiscales del PP.
Son, oyes decir al personal, muy racionales desde el punto de vista económico; son muy lógicas, y por ello las aceptamos sin más... descubriendo de repente que la lógica es buena para razonar, pero muy jodida para vivir...

Hablemos un poco del Congreso de Sevilla, les sugiero por cambiar de asunto y porque me esta empezando a sentar mal la cafeína mezclada con la achicoria.

Rocio construye al momento el prefacio de su intervención con una sentencia casi científica: “ Todo lo que empieza, se acaba o se transforma”...

Nos mira casi retándonos y declara que :Si queremos acabar con el Partido Socialista, aceptemos como irremediable aquello que comentó Pablo sobre el declive y la falta de proyectos, incluso antes del Congreso.

–Aceptemos sin más reflexiones, que nuestros compañeros Rubalcaba y Chacon son la solución a los problemas del Partido.
–No hay peor solución que tratar de encontrar salvadores o héroes cuando algo nos va mal.

–Cualquiera de los dos y muchos más son buenos candidatos, pero solo si tienen detrás una organización renovada, una actitud del militante diferente; unas ideas y proyectos para responder a la crisis; incluso si contasen con los imprescindibles acuerdos internacionales entre todos los socialdemócratas, para poder ser nuevamente alternativa creíble a la mayoría conservadora.

–Apenas se comenta que hay miles y miles de militantes socialistas que han presentado enmiendas a la organización de la sociedad y del Partido;que han acudido a debates internos llenos de pasión y esperanza; que han elegido a sus representantes; y que son muchos los delegados que desean y van a provocar profundos cambios de conductas, de modelos, y de responsables en Sevilla...

–Yo al respecto tengo mi elección personal; que está basada en la solvencia y el buen hacer de Rubalcaba en el pasado reciente.

–Es mi preferencia porque creo que de las tempestades salen mejor los navegantes más experimentados...

–Lo que sabemos hoy es que hay dos formas de estar en el Partido: una, la más conveniente para este, y otra la más deseable para unos pocos.

–Si coinciden las dos todo va a ir bien, si no es así tendremos un problema, porque nada es, ni sirve para cambiar, lo que solo conviene a esos pocos, y además las buenas soluciones suelen darse casi siempre al margen de los intereses particulares.

Toma nuevamente la palabra Pablo: Estoy de acuerdo con Rocio, sobre todo en lo de las actitudes; debiéramos preocuparnos más por hacer nuestra propia historia que permitir pasivamente que nos la hagan desde la casa de enfrente, desde nuestras propias filtraciones interesadas en los medios; desde la falta de respuesta de muchos militantes a los comentarios interesados y sesgados, en el trabajo, en el café, o, desde algunos foros gamberros o calumniosos de internet...

Asentimos por unanimidad, y nos marchamos los afortunado al trabajo, y los demás a leer literatura de evasión,ver la tele, tomar tranquimacin, enviar inútilmente curriculums; emigrar o, a esperar tiempos mejores que no llegarán por si solos ni de la mano del PP.