Xusto de Codeseda, foi compañeiro
de estudios no Instituto Xelmirez.
Daquela o Xusto pasaba por seren un pouco
raro.
Mentres xogabamos o fútbol ou a ovo, pico ou araña,
el pasábase o recreo lendo libros, ou
mantendo discusións co
profesor de filosofía Don Ceferino.
Hoxe, o Xusto, xa xubilado, forma
parte da nosa cuadrilla, e parécenos xa menos anormal. Incluso moi normal cando
invita a outra rolda do que sexa.
Onte, o Xusto, estivo pesadísimo precisándonos as diferenzas filosóficas
entre o ideal e mais o real na política.
─ O certo é que a política sen ideais convertese nun traballo de contables,
como estades a ver, pero non é menos
certo que o ideal cando hai moitas necesidades non é mais cunha parvada frustrante,
sobre todo se non se resolven os problemas importantes. Iso pódelles pasar
factura aos novos, que están moi postos na
ideoloxía, nos diagnósticos, nos seus magníficos discursos e nas promesas por
eles feitas con tanta paixón.
A min, respondeulle rapidamente o Raul, pásame un pouco deso relacionado ca
paixón e a súa factura domestica . Explícome:
─ Quen goberna miña casa é a miña dona Carme. Coma nas vosas, aínda que digades
o contrario. (Calamos todos).
─ Alí, na miña casa, son eu quen fago os
discursos sobre os ideais: o
fermoso do amor, da vida e da amizade, da natureza, ou das necesidades matrimoniais
básicas, xa me entendedes…
E qué che di a túa dona, preguntámoslle.
─ Pois dime que a miña idade, as paixóns e as necesidades básicas son comer, vestir, pasear,
andar ben do ventre, e tomar o café con
vos… e que esas cousas xa as teño cubertas de abondo.
─ Total que a Carme non entende, as miñas pulsións ideolóxicas-sexuais, nin os meus discursos
desde fai meses.!
O certo é que – dinos interrompendo a Raul ó Xusto- eu non ia por ese camiño. O que quería
dicirvos é que:
─ As ideoloxías levan case sempre a presentar as cousas perfectas, pero na
vida real iso non se dá ou non é posible case nunca, logo, os políticos cheos
de boa vontade e pouca experiencia practica, poden rematar por causar unha fonda frustración colectiva entre os
seus votantes.
Intervín eu, para arrimar a miña sardiña ideolóxica e respondinlle:
─ O certo Xusto, e que precisamos dos ideais para ir tirando, logo en tanto
que ideais,o certo é que danse case
sempre no entorno do socialismo, e non do capitalismo, que é, o estades a
comprobar, cruel, inmoral e inhumano.! (Quedei ate emocionado despois do meu caloroso
parrafeo ideolóxico).
Pero estragoume ese momento de gloria o noxento do Raul.
─ Moita leria a túa Luis, pero a miña dona, que non é nada capitalista, actúa comigo de
xeito inhumano, cruel, e inmoral desde hai mais de seis meses! Ou non?.
(Teño algún compañeiro que no fondo
pensa igual cos capitalistas…somentes en foder !).
