xoves, 31 de outubro de 2013

DÍA DE DEFUNTOS. O SEPULTUREIRO DE COBAS

DIA DE DEFUNTOS
O SEPULTUREIRO DE COBAS


Manuel do Crego, é dende fai corenta anos o sepultureiro de Cobas.
É un negador de que a morte sexa o final da vida.
Segundo me conta nunha entrevista arrepiante que lle fixen fai mes e medio,veu a estadea ou santa compaña tres veces na súa vida, sempre no camiño do cemiterio.
Librouse de presidir a mesma, gracias os cornos de vacaloura - mos mostra con orgullo -, que sempre leva no peto, xunto con un par de allos machos.

Non é certo iso do purgatorio, nin do inferno. É un invento interesado dos intermediarios para nos asustar, e dicir dos cregos...

Tódolos vivos queren seguir vivos, teñan os anos que teñan, porque non saben ca vida despois de morrer e moi parecida a vida antes de ter nacido, so que daquela eras moi pequeno e non tiñas boa memoria, despois, o morrer, tes recordos, e mais experiencia do vivido.
A memoria queda nos defuntos entre o tempo e o espacio. Pero queda, porque a vida da memoria e indestrutible, como os átomos...

A morte non é o final, o final é o esquecemento do defunto..
A memoria dos mortos sérvelle, non sei como, para encarnarse de novo noutras persoas, que xa non recordan quen foron na vida pasada. Unha magoa!. Porque moitos poderían ser mellores.

Home, díxenlle, esa é hipótese da reencarnación. Unha teoría indemostrable.

Si home si, tan indemostrable como o ceo e o inferno.! E moitos creen nesas parvadas desde sempre.
Se os mortos falaran... pero non, falamos nos por eles, e inventamos o que nos convén.

Eu falei co presidente da estadea, en tres ocasións. Coma sabes é medio morto vivente, pero pode falar, e sabe moitas cousas...

Se a xente coñecera estas cousas que me contou, miraría cara a cara a morte, agradecéndolle cada día as oportunidades marabillosas que ten o vivir...





mércores, 30 de outubro de 2013

DOS SENCILLAS SOLUCIONES NEOLIBERALES PARA SALIR DE LA CRÍSIS

DOS SENCILLAS SOLUCIONES NEOLIBERALES PARA SALIR DE LA CRISIS



1.-Que nuestros jóvenes universitarios perfeccionen el inglés o el alemán y se marchen a trabajar al extranjero.-


La globalización, dicen, anima mucho a nuestros jóvenes mejor cualificados a trabajar y vivir fuera de España.

Los alemanes, los norteamericanos, los suecos o los ingleses como es sabido, también salen en tromba de sus países para venirse al nuestro... de vacaciones...

Nosotros podemos estar orgullosos de exportar mucho conocimiento, inteligencia y competencia, y, recibir a cambio muchos turistas, que ayudan al consumo de más vino y cerveza, que es lo que consumimos básicamente en España, eso si, escanciado y servido con profunda erudición vinícola por nuestros universitarios.

Nuestros jóvenes licenciados todavía no hablan en general, un ingles o alemán fluidos,o ambos los dos, porque cuando se expresen con corrección académica en esos idiomas, lo podrán también servir en Inglaterra, en Suiza, o en Australia.


2.-En España hay que trabajar más y, ganar menos, para salir de la crisis...

Coinciden en este aserto de la nueva economía mundial, desde la gran patronal española, hasta los comisarios europeos, y el Fondo Monetario Internacional.
No digo nada del Partido Popular, porque todos sabemos que lo creen, lo piensan y, lo impulsan, pero no lo dirán jamás...

Confirmamos científicamente como cierto y verificable, que la explotación y el esclavismo son hoy perfectamente compatibles con la democracia, con la Santa Madre Iglesia y, con el capital o el libre mercado, que es más mercado que nunca.

En nuestro País la investigación, la creación, y la reflexión, nunca han sido reconocidas como un trabajo que merezca una compensación económica.
Ahora, el resto de los trabajos y trabajadores cualificados, tampoco merecen mayor atención pecuniaria o crematística.

Antes, el despertar social y laboral, o bien era consecuencia de la terrible lucha de clases marxista, o se debía al interés propio, que predicaba Adam Smith.

Ahora, gracias a la crisis hemos avanzado mucho en la comprensión y la necesidad de un nuevo orden mundial. Es decir, las condiciones económicas están ayudando a espabilar a mucha buena gente que creía en el embarazo de los pajaritos.

Estamos en el preámbulo de esa situación de cambio.
Lo malo es que el sistema capitalista actual es incapaz de integrar a los ciudadanos, ofreciéndoles justicia social y dignidad, porque ya no tiene antagonista político alguno que lo ofrezca en otros lugares y, le cuesta cada vez más inventarse enemigos exteriores.

Ojo a su respuesta, pues como está también en crisis, se ha vuelto muy violento y, muy peligroso para nuestra integridad, y le sobran recursos. Mejor no sigo por ahí...

A pesar de todo ello, millones de parados, los jóvenes, y muchísimos ciudadanos, empiezan a llegar a la conclusión de que el neo liberalismo, es solo una idea, no un fenómeno natural; que si se trabajan menos horas, habría más trabajo para más personas y, que las protestas deben expresarse muchas veces al margen de los canales tradicionales, pues los partidos, los sindicatos, la Iglesia y la prensa, o están en buena medida neutralizados, o sin ideas, sin soluciones, y/o “sobrecogidos”...














mércores, 23 de outubro de 2013

UNHA VIDA COMA OUTRAS MOITAS

UNHA VIDA COMA OUTRAS MOITAS

Segundo me di, nada na vida lle foi doado. Non lle veu mal, porque as cousas para que se estimen teñen que custar.
Naceu anos despois de rematar a guerra civil, e nunca soubo o que era unha indixestión, ata a voda do seu irmán maior aló polos años cincuenta e tantos.

A fame non era nin franquista nin comunista, era fame nada mais..
Sobre todo era fame de alimentos que ate fai ben pouco tempo eran normais: fame de polo, de un cocido, ou dun pastel...
Daquela tiñamos fame na miña casa de esas cousas, e algúns, coma meu pai, tiñan fame de liberdade e democracia.
Hoxe, eu teño poucos ideais políticos, será porque viaxei e vin moito, e outra vez empezo a ter gañas de un bo filete de tenreira.

Recordo que fun a clases ata os dez anos a escola de dona Rosario,- unha mestra sen oposición estatal - , na Rúa de Fonseca, nun pequeno baixo que daba os xardíns.
Tódolos días ó chegar, rezabamos unha oración e liamos cada un de nos un texto dun libro de autores clásicos.
De cando en vez tiñas que parar a lectura, para explicarlle a Dona Rosario o que tiñas lido.

A iso agora chámanllecomprensión lectora. Polo visto moitos rapaces non entenden o que len. O malo disto, coido eu, e que si non es quen de comprender ben o que les, é que non entendes os demais, logo non deberas nin de opinar nin poder votar nas eleccións.

Daquela, despois duns meses, e unha vez lle collías o aquel, non fallaba ninguén nas explicacións, salvo o Roque, que era un pouco parvo pero con moita memoria.
Co paso dos anos Roque rematou a carreira de dereito. Chamabámoslle Don Roque.
Eu acabei de revisor nos autobuses, que esixe andar moito tempo dereito.

Teño feito moito a vista gorda cando algunha persoa maior viaxaba sen billete. Recordábanme todos eles ó meu pai que ía e viña de traballar a pe, desde o Castiñeiriño ate San Caetano, onde estaba taller de carpintería de Don Ulpiano no que traballaba.
Dicía na casa entre risas, que así aforraba para o molete do xantar, e mais, que era moi san facer algo de exercicio.
Agora recomendan os médicos facer exercicio para manter a boa forma física, e controlar a dieta.
Nos o que tiñamos daquela era a dieta moi ben controlada.
Meu pai tiña a dieta e mais o exercicio, e como nunca ascendeu de oficial de segunda no seu choio, sempre tivo que traballar arreo, porque o traballo no noso País sempre o fan os que non ascenden de categoría.

A miña empresa de transporte facía moi ben o seu cometido e chegaba a todas partes, en consecuencia arruinouse, e acabamos daquela todos no paro.
Segundo me explicaron despois unha empresa de transporte, canto mellor faga o seu traballo menos eficiente é, porque polo visto non é rendible chegar a moitos lugares recollendo xente.

Logo, no ano setenta acabei marchando para Suíza a traballar de peón da construción ata que me xubilei.
Alí aprendín francés e mais italiano que son xeitos diferentes de ver a vida, e a conta destes idiomas, valoro mais o meu galego e mais o español dos libros de Dona Rosario, que me ensinaron a ler, a falar, e a comprender cousas importantes e semellantes en todos os idiomas.

O mundo ensinoume a calar, e niso andamos todos aquí polo que vexo, a calar cheos de medo atroz fomentado polo goberno, e pensando que poden pasar fame outra vez os nosos fillos...
E mentres tanto, os socialistas que ides dicir e facer ?...








venres, 18 de outubro de 2013

UN PAÍS DE POBRES

UN PAÍS DE POBRES

Ni la riqueza, ni mucho menos la pobreza, pueden ocultarse en un país por mucho tiempo. Pero nos empeñamos en no verla a nuestro alrededor.

Se llega a la “pobreza severa” cuando nuestros ingresos son de 307 euros al mes.
En esa situación se encuentran 3 millones de personas en España . El doble que hace dos años.
3 de cada 10 de nuestros niños viven por debajo del umbral de la pobreza.¡ Me abochorna.!

600.000 familias “viven” sin ingresos en España. Y unos 12 millones de españoles están en situación límite de pobreza y exclusión.

No son muy identificables los pobres... pero son muchos... en Compostela contamos con 4000 personas que solo disponen de 300 euros al mes, son los que están en la pobreza severa ; otros 300 conciudadanos se alojan el el Albergue Xoan XXIII; en portales, en casa deshabitadas...
Son invisibles para muchos de nosotros, porque estas situaciones tan dramáticas solo se pueden ver con el corazón.

No se puede ser solidario y eficiente al mismo tiempo, dicen los expertos teóricos de los conservadores.
El Partido Popular apuesta en la practica por lo mismo, aunque luego en sus declaraciones, confiesan defender principios humanistas y cristianos.

He visto a varios amigos y muchos conocidos en la cola de la Cocina Económica de Compostela, pasé rápido frente a ellos desviando la vista, avergonzado de tener para comer en mi propia casa.

Intuyo que muchos de mis vecinos solo saben ellos y sus familias, que son pobres.
Se que llegan a final de mes con enormes dificultades y ello gracias a las pensiones de los abuelos, los padres o a la ayuda discreta de familiares.

Mientras tanto aumentó el número de ricos en España en un 13 %; el fraude fiscal -según expertos de Hacienda-, se cifra en torno a los 90.000 millones de euros y, 33 de 35 empresas del IBEX, envían fondos a los paraísos fiscales.

Decila Chesterton, que en todas las religiones es mas creyente el pobre que el rico, será por eso por lo que la esperanza es la comida del pobre,y su voto, cuando vota, lo entrega a sus peores enemigos...

Desearía que nadie fuera tan pobre en mi País, que necesitase humillarse ante otros y, tengo la profunda convicción de que solo se puede eliminar esa pobreza, limitando la riqueza.
Y para los que me interpreten mal añadiría : “eso acabaría con los pobres, no con los ricos”.








domingo, 13 de outubro de 2013

AS VOCACIÓNS, O PAPA FRANCISCO, E AS MISAS DOS DOMINGOS

AS VOCACIÓNS, O PAPA FRANCISCO, E AS MISAS DOS DOMINGOS


Gaudencio, o de Mucha do Ferreiro, fillo de pai descoñecido, quixo un día ser cura.

A verdade é que ese desexo venlle a Gaudencio desde que foi acólito con Don Florencio o sacerdote da parroquia.

Polo visto Mucha, levou o pequeno un día fai moitos anos a casa do sacerdote, e espetoulle cantando polo baixo:O cura foi o muíño, e levou o fol mais grande, porque a criada non pode, mentres o neno non ande...

Don Florencio douse polo visto por avisado ca cantiga e respondeulle :Miña querida amiga, farei deste mociño un cardeal...
Contoume Mucha que o seu rapaz, con sete anos de idade, colleu maneiras episcopais desde aquela, como axudante nas misas de Don Florencio.
O fillo de Mucha, hoxe un home de trinta anos, despois de falar eu ca nai, doume algunhas explicacións complementarias:

Alí, papei por primeira vez na miña vida congros polo aberto,capóns o espeto, e queixos de San Simón da Serra da Corda...

Alí, coñecín algúns alcaldes e altos cargos políticos do PP, que viñan a xantar cando a festa.
Coido que moi devotos non eran, pois chegaban sempre despois da misa, e desculpábanse dicindo que tiñan moito traballo por facer...
E seguro que tiñan razón, pois non vin endexamais no meu concello ningunha cousa resoltas por eles.

Alí, na reitoral, regaloume Don Florencio, unha medalla e mais unha cadea de ouro da Virxe dos Desamparados.

Con un traxe novo - mercado cas propinas que recibín nun mes - e a medalla ben a vista, os dezaoito anos, fun quen de botar de moza a Engracia, una veciña moi rica de seu, que segundo o párroco estabain gratia, e dicir, en gracia divina.

Ter gracia e mais enerxía tiña de abondo, pero non a gracia que dicía Don Florencio... Tiven que deixala pois acababa comigo...como fixera ca metade dos mozos do lugar.

Decidín ata fai pouco seren cura, por vocación contaxiada, e polas relacións sociais desenvolvidas nas festas.

Pero mira ti, agora chega o Papa Francisco, e ponse a falar de cousas estrañas segundo Don Florencio, por exemplo que os ateos pódense salvar; que gobernar é concentrarse no pequeno; co diñeiro debe servir, non gobernar; que debemos poñer a disposición dos demais o que somos e o que temos;que está farto de clérigos de despacho; que si un homosexual busca a Deus non somos nos quen de xulgalo; que non se pode seguir insistindo en cuestións como o aborto ou os anticonceptivos; ou que as mulleres son mais importantes cos bispos... !

E como el é o que manda e ordena, estou pensando que nese plan non e nada bo seren cura na parroquia...

Doutra banda, coma me ten prometido o párroco, non sei ben porque, deixarme herdeiro de todos os seus bens, dareille unha volta a miña vocación... e igual presento a miña candidatura para a alcaldía do concello, que para iso me dixo Don Florencio, non e preciso hoxe ter moita vocación, basta con ter de man un par de cargos da Xunta e, igual que pasou en Italia despois da guerra, facer algunhas advertencias e indicacións os fregueses nas misas dos domingos...pero para iso xa está el...

Igual iso é mais rendible que ser cardeal nos tempos que corren...!