Xosé, e pai, avó, e amigo dos
seus amigos.
Hoxe anda de santo. Na súa casa
celebrase mais a onomástica co cumpreanos. E coma esta festa é do seu desexo e do
gusto da súa dona, fixo dela unha tradición
caseira de calidade, a que asisto por invitación persoal desde sempre.
Eu, Xosé, díxenlle ao chegar a súa casa, vin
coma tódolos anos a celebralo con vos, a felicitarche, e mais a traer a lambetada mellor de
Galicia.
─ Agradézocho. E mais se ves sempre con un agasallo, coma a túa torta de
Santiago, ao marxe de que acabes roendo
a metade dela ti só…
Rimos todos, comemos a fartar
entre contos, e, chegados ao café,
o Xosé ergueuse lentamente, fíxose silencio, e dirixíndose a todos nos dounos este pequeno discurso:
─ Hoxe todos os pais son Xosés, incluso aquel dos evanxeos que pasou
caladamente por cornudo por culpa dunha pomba ou pombo que din fixo posible ter un fillo de xeito milagreiro.
Os pais temos que ter as veces a sabedoría necesaria para calar prudentemente.
─ Vos desexo de corazón que no futuro teñades sempre os luxos que para nos
eran e son necesidades básicas; Unha casa ou piso propio onde vivir de xeito
independente; un traballo a tempo completo que vos dea para vivir modestamente;
unha calefacción para quentarvos no inverno, unha sanidade e mais unha
educación públicas, e, uns fillos tan bos coma teño eu, ou meu amigo Luis.
─ Se vos equivocades, igual podedes contar con nos; se as veces vos
esquecedes de chamar por telefono ou de nos visitar, non vos preocupedes, ímolo
a compensar falando dos fillos con moito orgullo e agarimo cos nosos amigos.
─ E si algunha vez – Deus non o queira polo momento- non estivera en
condición de facer a festa, ou simplemente non estivera,celebrádea todos xuntos
no meu nome, seguídevos contando as boas historias, rir a cachón con elas, e recordade sempre aquilo que dicía meu amigo Alberti: “ aínda que
o vento xa pasou, aínda está vivo no vento, o que o vento se levou..”.
Isi pensei eu... é o que teñen as boas tradicións…!
