O AMOR NACE NOS OLLOS E VIVE NO CORAZÓN

Ruperto é un home  bondadoso, intelixente,  e sensible, pero e feo. Feo a rabiar. Feo ate no seu nome de pila.

 E alto, mais escora un pouco dunha perna, ollos pequenos, prógnato, cas cellas practicamente unidas, e por riba con unha voz  ronca que ate mete medo.

Ruperto fíxose avogado, carreira de probes listos, e gañou unha difícil oposición na administración pública. Iso o  salvou de pasar fame, pois co seu aspecto, o presentarse a calquera entrevista de traballo que non fora un concurso do samain estaría condenada ao fracaso, tal e coma está mesturado  hoxe a estética, o mercado, a política, e o coñecemento ou  a valía persoal.

Como Ruperto salvo polo de feo, éravos un home coma os demais, un día sei que se namorou dunha compañeira de traballo do mais bonito da Delegación de Facenda.

A moza, chamada Rosa, era dunha feitura que rozaba a perfección. Esvelta, rubia, ollos azuis, un corpo de quitar a respiración e un carácter alegre. Tiña a Rosa, unha chea de admiradores e amigos cos que mantiña boa relación profesional de camaradaría.

Todo ía polo seu camiño “natural” ate que un día o Ruperto, invitou a un tomar un café a Rosa. Está aceptou de bo grado. Falaron moito, riron, e comezaron a saír xuntos desde aquela.

Montouse unha boa... todos foron comentarios internos de estrañeza, de incomprensión,  e de asombro. Especialmente por parte dos mozos e pretendentes  da Rosa.

Pasado un tempo, un día e no  café do descanso matutino, un grupo de amigos de traballo, foron aproximando o asunto, e un deles deixoulle caer, mirando de esguello para a televisión do bar en ton neutro  e desinteresado:

—Rosa sei que andas  as beiras co Ruperto non si?

A Rosa, sorrindo, respondeulle coma quen da os bos días :

—É o Ruperto o que anda as miñas beiras, eu so me deixo querer...

Fíxose un silencio no grupo, ate que outro pretendente sen conterse  lanzoulle aquel :

—Non sei que lle tes visto a ese home que non teñamos algúns de nos !

Ela sen perder a compostura deixoulles caer

—Vos é que non podedes miralo cos meus ollos!

E foi entón cando todos comprenderon que tiñan a batalla perdida...porque o amor  sempre é querer que alguén, sexa coma sexa, siga ao noso carón.

A VODA DA MIÑA IRMAN BRIGITTA

Nunha  recente viaxe polas repúblicas  bálticas, ex-repúblicas soviéticas,   puiden comprobar a xenreira que a cidadanía lles garda alí aos comunistas, o que se  ten convertido nun problema case psiquiátrico.

Os guías da excursión, autóctonos todos eles, falaban un castelán que rozaba a perfección, e  nos  facían unha descrición xeográfica, cultural e histórica moi completa e amena do seu País, mais de cando en vez, viñera ou non a conto, contábannos un chiste que tiña inescusablemente fondo carácter político.

 Déixovos aquí unha mostra dese sentimento xeneralizado:

—A nosa gatiña tivo fai unha sema unha camada de sete crías.

Comentoulle a  Lilita de sete anos a súa profesora, que éravos ademais  a comisaria política, e, sei que esta díxolle:

 —Moi ben Lilita. Agora teredes sete gatiños comunistas...

A nena retrucoulle axiña:

 — Non señora profesora, que meu pais di que iso pásalle mentres non abren os ollos, pero xa os teñen moi  abertos!

Rimos a cachón e non lle preguntamos que lle pasou ao pai da criatura por medo a memoria histórica.

As festas non son festas se non comiamos un pouco de chicha, contounos outro guía.

Daquela meu pai,  a pesares de que que traballaba no matadoiro de porcos,  non tiña acceso a esta  carne tan apreciada aquí.

—O Xefe do matadoiro un soviético, alcohólico, mal encarado e déspota, que non tragaba nin dios no traballo,  dispoñía de coche oficial, chofer e casa chálete próxima.

 —Todos os traballadores  sabiamos que diariamente, o xefe levaba sen dar contas a ninguén, unhas boas talladas de porco para o seu domicilio particular.

—Casaba daquela a miña irmán Brigitta, contaba sempre meu pai, e toda  a familia quería ter unha voda  en condicións.

 Foi entón cando ideamos aquela comedia que puido rematar en traxedia.

—Falamos co chofer, que estaba invitado a voda, e preparamos un plan arriscado.  Cando anoiteceu escollemos o porco mais grande do matadoiro.

—Puxémoslle ao porco un abrigo e mais o sombreiro do Xefe, unhas gafas de sol, atámolo co cinto de seguridade de aquela, e dicir con un adival vistoso, e puxémonos en marcha.

—Ao chegar a garita do control, o chofer abriu un pouco a xanela e esquecendo o acordado , ou cos nervios, díxolle ao garda a grandes voces: levamos o porco do xefe  a súa casa...!

— Iso non era o falado, saíulle espontaneamente, mais nos  quedamos estarrecidos agardando a resposta do policía.

—Non sei si foi  o ton, a firmeza, ou a seguridade inxenua demostrada polo chofer, os antecedentes do xefe, ou que apenas se vía o que acontecía dentro do coche, os que  deberon influír  no ánimo do garda, o caso é que  saudounos marcialmente e liscamos de alí a todo gas.

—Tivemos daquela a mellor voda da bisbarra en moitos  anos!

Non hai coma ir ca verdade por diante pensamos daquela.

E as veces ate resulta...!