A VODA DA MIÑA IRMAN BRIGITTA

Nunha  recente viaxe polas repúblicas  bálticas, ex-repúblicas soviéticas,   puiden comprobar a xenreira que a cidadanía lles garda alí aos comunistas, o que se  ten convertido nun problema case psiquiátrico.

Os guías da excursión, autóctonos todos eles, falaban un castelán que rozaba a perfección, e  nos  facían unha descrición xeográfica, cultural e histórica moi completa e amena do seu País, mais de cando en vez, viñera ou non a conto, contábannos un chiste que tiña inescusablemente fondo carácter político.

 Déixovos aquí unha mostra dese sentimento xeneralizado:

—A nosa gatiña tivo fai unha sema unha camada de sete crías.

Comentoulle a  Lilita de sete anos a súa profesora, que éravos ademais  a comisaria política, e, sei que esta díxolle:

 —Moi ben Lilita. Agora teredes sete gatiños comunistas...

A nena retrucoulle axiña:

 — Non señora profesora, que meu pais di que iso pásalle mentres non abren os ollos, pero xa os teñen moi  abertos!

Rimos a cachón e non lle preguntamos que lle pasou ao pai da criatura por medo a memoria histórica.

As festas non son festas se non comiamos un pouco de chicha, contounos outro guía.

Daquela meu pai,  a pesares de que que traballaba no matadoiro de porcos,  non tiña acceso a esta  carne tan apreciada aquí.

—O Xefe do matadoiro un soviético, alcohólico, mal encarado e déspota, que non tragaba nin dios no traballo,  dispoñía de coche oficial, chofer e casa chálete próxima.

 —Todos os traballadores  sabiamos que diariamente, o xefe levaba sen dar contas a ninguén, unhas boas talladas de porco para o seu domicilio particular.

—Casaba daquela a miña irmán Brigitta, contaba sempre meu pai, e toda  a familia quería ter unha voda  en condicións.

 Foi entón cando ideamos aquela comedia que puido rematar en traxedia.

—Falamos co chofer, que estaba invitado a voda, e preparamos un plan arriscado.  Cando anoiteceu escollemos o porco mais grande do matadoiro.

—Puxémoslle ao porco un abrigo e mais o sombreiro do Xefe, unhas gafas de sol, atámolo co cinto de seguridade de aquela, e dicir con un adival vistoso, e puxémonos en marcha.

—Ao chegar a garita do control, o chofer abriu un pouco a xanela e esquecendo o acordado , ou cos nervios, díxolle ao garda a grandes voces: levamos o porco do xefe  a súa casa...!

— Iso non era o falado, saíulle espontaneamente, mais nos  quedamos estarrecidos agardando a resposta do policía.

—Non sei si foi  o ton, a firmeza, ou a seguridade inxenua demostrada polo chofer, os antecedentes do xefe, ou que apenas se vía o que acontecía dentro do coche, os que  deberon influír  no ánimo do garda, o caso é que  saudounos marcialmente e liscamos de alí a todo gas.

—Tivemos daquela a mellor voda da bisbarra en moitos  anos!

Non hai coma ir ca verdade por diante pensamos daquela.

E as veces ate resulta...!