O TUCHO E MAIS A LAURA
O Tucho foi aprendiz de carpinteiro con Don Xosé.
O Xosé tiña creto de seren o
mellor ebanista- carpinteiro de toda a bisbarra. Andaba polas casas do concello reparando pisos, sollados, fiestras, e
portas.
Tamén facía mobles a medida para
algunha mansión rica, no seu pequeno taller situado nun cuberto ou galpón, a
carón do seu fogar.
O mestre carpinteiro era viúvo, e compartía casa ca súa filla Laura, e ca súa irmán Adelina.
O aprendiz foille collendo mañas
o seu oficio a traveso da serra, e o cepillo, seguindo os consellos, advertencias,
e técnicas do mestre.
Foi pouco despois desto, cando Tucho entrou
por vez primeira no taller e tamén na
casa de Don Xosé, ben en procura de ferramentas
e material esquecido para calquera obra, ou invitado a xantar ca familia.
Coñeceu así a Laura, unha mociña intelixente, de pelo negro, ollos grandes e pispantes, sorriso acolledor, voz suave
e cantareira, e pel moi fina.
O Tucho namorouse dela nada mais vela, pero gardou o segredo no
fondo do seu corazón.
Nada podía ofrecerlle coma aprendiz de
carpinteiro, e decidiu que tiña que seren o mellor do mundo antes de declararlle o seu amor.
Pasados dous anos, o Tucho,
superaba xa o mestre en habilidade e rendemento.
Foi entón cando a traveso de Don Hixinio, o
párroco de Guntín, chegoulle a noticia de que en Montevideo , tiña unha oferta
de emprego inmediata, nunha gran carpintería industrial propiedade dun veciño
rico da parroquia, que o reclamaba coma
encargado da mesma ofrecéndolle un bo soldo.
O Tucho foi ver a Laura, e contoulle todo o que levaba
gardado no seu maxín durante eses anos, primeiro explicoulle canto amor sentía por ela, e
despois o asunto do emprego, e mais a necesidade de
marchar axiña.
A Laura abrazouno con agarimo, e o seu sorriso pispante falou por ela sen lle falar…
Tedes que saber que daquela, para
seren válido o matrimonio, tiña que seren oficiados pola igrexa, e seguindo as
normas da mesma, os sacerdotes facían as amoestacións ou avisos de voda. Todo
elo duraba un tempo que o noivo non tiña.
O Tucho marchou para o Uruguai. E nada mais
chegar alí comezou a arranxar os papeis para casar por “poderes” con Laura, e
xunto con eles, envioulle unha fotografía súa na que se lle vía a porta
da carpintería con traxe de domingo, e con unha expresión que talmente parecía
estar chamando por ela…
Deste xeito Laura e Tucho, convertéronse en
matrimonio a pesares da distancia.
O Tucho soñaba tódalas noites con
Laura, a súa querida dona de ollos
pispantes, sorriso acolledor e pel tan fina…
Reclamouna oficialmente,envioulle os cartos
para a viaxe, e a Laura preparou un baúl, no que meteu a roupa nova da voda, os traxes de andar por casa, un libro de
poemas de Rosalía de Castro, e a fotografía enmarcada de seu Tucho.
Uns días antes de se embarcar,
doulle a Don Xosé un ictus, pasou un mes no sanatorio e regresou a casa para
encamar.
A Laura retrasou a viaxe, para
poder coidar o seu pai. E o Tucho
comprendeuno…
Don Xosé viviu dependendo
para todo da súa filla moitos anos… pero uns meses
antes da súa morte, a Tia Adelina comezou a perder o sentido, con esa doenza
que antes chamábanlle chochear, e
agora dise Alzheimer…
A Laura envioulle outra carta o
Tucho contándolle a nova e volveu a retrasar a súa viaxe… e, o Tucho
tamén o comprendeu.
Cando morreu a Tia Adelina, o
Tucho decidiu vir a buscar a súa Laura, e mandoulle unha carta advertíndolle da
súa decisión.
Tiñan xa transcorridos 30 anos. E a Laura cumprira os 50.
Aquela noite volveu ler novamente a carta de
Tucho.
Ela xa lle escribira unha na que lle dicía en esencia: “meu querido
Tucho, se me queres de verdade, non veñas por min… xa non paga a pena…”.
Mirouse Laura
de paseniño no espello do seu cuarto, e votouse a chorar.
So lle
quedaba o seu sorriso acolledor no medio dunha pel moi
engurrada e un corpo desfeito polo traballo, tamén lle quedaba o recordo do seu grande amor, o Tucho…
