venres, 26 de outubro de 2012

DON CRISTOBAL DAPENA, VENDEDOR DE CHORIZOS ( Entrevistado el día que conocimos los resultados de la EPA)


DON CRISTOBAL DAPENA, VENDEDOR DE CHORIZOS

( Entrevistado el día que conocimos los resultados de la EPA)

No pudo ser más tensa y desafortunada la entrevista que mantuve hoy, por encargo del periódico, con Don. Cristobal Dapena.

Viudo de cincuenta y cinco años, vendedor premiado - cuando trabajaba - por su empresa, debido a su dedicación y eficiencia en la venta de chorizos de cerdo celta al por menor.

Curiosamente gracias a un ERE, ha pasado a ser un parado de larga duración, al mismo tiempo que el yerno del empresario, pasaba a ser Director Comercial de la misma.

Cuando le indiqué me comentase algo sobre los mencionados chorizos celtas y sus posibilidades de exportación, se calentó inexplicablemente y me soltó lo que sigue:

–Leopoldo Bloom, aquel vendedor de anuncios cornudo, ordinario y poco ambicioso, del Ulises de Joyce, practicó siempre el heroísmo de sentirse optimista en un mundo que le era hostil.

–Yo también soy así caballero, menos en lo de cornudo, pues soy viudo desde hace años, sino ya veríamos...

–Ahora nos toca representar ese papel de héroes forzosos a casi seis millones de parados, según la Encuesta de Población Activa de hoy mismo.

–Estamos siendo sodomizados por un Estado incapaz de darnos la posibilidad de trabajar en las cunetas o en el Guantanamo más próximo.

–A pesar de ello, reina un optimismo suicida en el Gobierno que otorga toda la confianza al sistema económico y financiero actual, y a los banqueros especuladores del pasado.

–De esta forma allí van a parar más de ocho, de cada diez euros, que Europa nos presta con altos intereses, mientras nos joden poco a poco los servicios y las prestaciones sociales a los que ya somos legión con esta política, que según el Gobierno “ es la única posible”.

–El hecho es nos llevan a seis millones de parados a la inacción, o a la mejor economía sumergida del mundo como nueva forma del desarrollo capitalista

–Ahora vendo chorizos celtas a escondidas. El mejor chorizo del mundo, oiga, y lo vendo bajo cuerda y sin IVA, pero lo hago por el bien general de España y el mío propio; amén del mantenimiento de la raza porcina autóctona gallega. Es decir soy doblemente nacionalista. A ver si me aparece un curro ahora que estamos en alza.

– Y opino así, porque aquí todo dios opina, y nadie o casi nadie, tienen información seria y precisa, a no ser que la obtenga de la televisión estatal, o de los periódicos subvencionados.

–Decía uno de nuestros ministros que : “España es un país de porteras”, y yo le añado que también lo es de la falsedad calculada; de aprovechados en hacer de la pobreza y la necesidad, riqueza propia, por deseo expreso de unos pocos, al que ya nos da lo mismo besarles el culo que la boca

–Eso, o tomar las de Villadiego otra vez armados con las maletas que regala el Sr. Feijoo, y varios tapones para culos anchos.

–Ya me dirá para que carallo quieren saber ustedes algo sobre chorizos y no de bellacos a los que debieran usted y su periódico dirigirse, para conocer como pueden vivir tan bien, y de paso pregúntenle por favor si le gustan los embutidos...y me avisa.

–Déjenme a mi vender cerdos celtas de escaqueo, a riesgo de pasar por peligroso delincuente cualquier día de estos ante la justicia, y la hacienda pública...

–Ah, y encima le aseguro a usted, que mucho me complacería a mi y a seis millones de colegas más, bajar impunemente de Internet, coches, casas,empleos de tres mil euros, y vacaciones en Marbella, de la misma forma que bajamos cuando nos da la gana música o películas porno.

–Y hágame el favor de no grabar esto último, que nunca se sabe que cabrón lo puede utilizar si me presento para concejal de mi pueblo...

Con la misma Don Cristobal me despidió de un portazo, advirtiéndome sin venir a cuento, que el no volvía a votar mientras no regresara Jesucristo al mundo...













mércores, 24 de outubro de 2012

QUIZAIS ...O MALO COÑECIDO...


QUIZAIS ...O MALO COÑECIDO...


Sen resolver en catro anos ningún problema de fondo en Galicia, gaña o Partido Popular por maioría esmagadora as eleccións, recadando mais de 653.000 votos.

Un de cada dous galegos que votan parecen estar de acordo ca xestión do PP, nos últimos catro anos.

Sen resolver un chisco a situación laboral, económica ou social dos galegos, en catro anos, vence o PP dabondo nas eleccións!.

Sen facer unha soa obra e ningunha infraestrutura importante en catro anos, triunfa nunhas eleccións!.

Deteriorou ca súa política o Partido Popular os servizos públicos da nosa Terra, pero iso non afecta o resultado das eleccións!.

Con cen persoas enviadas ao paro diariamente pola crise e douscentos sesenta mil parados, demostran os conservadores, que eles si poden superar satisfactoriamente unhas eleccións.

Cento cincuenta empresas pechando cada día, e unha notable subida de impostos, non impiden vencer nas eleccións.

Oitocentos mil pensionistas re-pagando tres millóns de euros ao mes polos seus medicamentos, non afectan o resultado electoral.

Douscentos mil funcionarios deostados desde o goberno na súa función, e degradadas as súas condicións de traballo e salariais, non influíron nas eleccións.

Un, de cada dous mozos en idade de traballar sen emprego e, cincuenta xoves galegos abandonando cada día a súa Terra en busca de traballo, non inmutan o goberno nin modifican o resultado electoral.

Os serios recortes en educación, investigación, gardarías, libros de texto, e comedores escolares, acompañados de rebaixas de mais de corenta millóns para a Universidade, non contribúen a perder unhas eleccións.

A pesares de contar cunha gandería e unha pesca galegas a piques de esmorecer, e con elas miles de galegos que alí desenvolven o seu traballo: o PP recibe un forte apoio electoral !

En resumo, mais de un millón e medio de persoas afectadas dun ou doutro xeito - e dicir, o dobre de votos que recibiu o PP -, nin decidiron, nin influíron de xeito determinante nas eleccións, nin sancionaron as medidas tomadas polos responsables que nos teñen gobernaron catro anos con maioría absoluta!.

A pregunta que escoito con mais frecuencia é:

Que agardarán que aconteza, moitos daqueles que sempre votan á clase social que lles oprime e recorta os seus dereitos. Que gañarán con votar aos que nunca lles deron nada polas boas?.

O certo é que ó Partido Popular lle sobraron quince días de campaña electoral, e catro anos de simples escusas.

O demais é ruído e retórica interesada e confusa, que inclúe aquelo de quetodos son iguales, salvo a hora de votalos... !

venres, 19 de outubro de 2012


MIL Y UNA FRASES DE CAMPAÑA ELECTORAL

Dedicado al
compañero
Jorge Expósito.



Estos días he ultimado un trabajo muy chulo, me dice Manolo el informático.

He recogido más de mil frases de esta campaña electoral gallega, y llegué a unas curiosas conclusiones.

Ayer mismo tabulé en una tabla Excel, más de un millar de datos, así como soluciones y propuestas sociales y económicas, tanto de la izquierda como de la derecha.

Un estudio que os costaría una pasta si lo hace una de esas empresas sociológicas, que suelen maquillar los resultados a gusto del pagador.

Manolo me entrega con un gesto enérgico su relación de datos en papel continuo de impresora.

Es un trabajo denso del que os transcribo resumidamente sus primeras lineas.


Izquierda:¡ paso de votar, vaya!
Derecha:Voto, no vaya a pasar...

Izquierda: No todos son iguales
Derecha: “Nosotros” somos todos iguales.

Izquierda:Las grandes deudas, son privadas; no públicas.
Derecha: Las deudas grandes privadas, ¡son públicas!

Izquierda:Este candidato tiene poco carisma
Derecha: ¡Este es nuestro carismático candidato!.

Izquierda:¡Que propongan, prometan y cumplan!
Derecha:¡ que prometan!

Izquierda:La mentira tiene malas consecuencias políticas
Derecha: La verdad tiene malas consecuencias políticas

Izquierda:La ética es muy importante
Derecha: la estética es muy importante

Izquierda:La crítica de la prensa
Derecha: ¡Que los critique la prensa!

Izquierda:Creemos en el valor de la palabra y de las cosas
Derecha: Creemos que la palabra:¡ es el valor de las cosas!

Izquierda: Para que esto no continúe, nosotros deberíamos ir a votar todos.
Derecha: ¡Para que esto continúe, "nosotros" iremos a votar todos !


Deduzco al repasar las notas, que Manolo debió someter las  mil preguntas y respuestas a un programa informático propio, y del mismo extrajo unas conclusiones que una vez leídas por mi con detenimiento, me dejaron sencillamente asombrado...

¡ Por fin vi muy claro y en pocas lineas una solución brillante y real de cambio!.
Debí de poner una expresión de total desconcierto.

Manolo me observó con una sonrisa beatifica y me dijo:

Sois tan parvos que aún no caísteis en la cuenta que en el lenguaje, está una de las claves; los conservadores, explican y repiten hasta la saciedad lo que le interesa en cada momento, y no hablan nunca de aquello que evidencia las promesas incumplidas o los resultados inexistentes... han sabido levantar tal polvareda mediática y social, que además de convencer a parte de la basca, os impide a vosotros ver las soluciones.

De otra parte, si nadie de vuestros votantes una vez consultados, puede deciros que hoy vive mejor que ayer, y a pesar de ello las encuestas serias dicen lo que dicen, solo cabe llegar a tres conclusiones: o hay una buena cantidad de masoquismo electoral en Galicia; o el gobierno es elegido por buenos ciudadanos que no votan; o finalmente, a golpe de angustia y miedo se llegó a la conclusión social, de que toda mudanza en tiempo de crisis es todavía muy peligrosa.

La respuesta y la soluciones a todo ello la tienes en este trabajo y... ¡gratis!

Después de las explicaciones de Manolo, y de mi morrocotuda sorpresa, me invita a un café y me dice en tono afectuoso:

Ten paciencia, estos gobernantes del PP actual ya llevan creados muchos descontentos, y en un país como el nuestro, la pobreza produce vergüenza, pero la riqueza de unos pocos da lugar a un terrible cabreo colectivo, y aquí vamos camino de batir marcas mundiales en los dos sentidos, es decir, por algún lado va a reventar la sociedad.

¡ Les quedan un par de telediarios.!

Sí, ¿pero de los del mediodía o de los de la noche?, pensé para mis adentros mientras sorbía el cafelito lentamente, con la mirada fija en el día veintiuno...

















luns, 15 de outubro de 2012

LOS GALLUFOS


LOS GALLUFOS


El sábado pasado fui invitado a dar una charla en un asociación cultural a la que había tenido la honra de visitar en otras ocasiones.
Fue todo un éxito de asistencia, casi media docena de amigos y tres invitados curiosos, dos de ellos jubilados.

El presentador del acto comenzó manifestando que dado que yo era conocido de sobra en ese lugar por casi todos los presentes, no merecía la pena presentarme...

Recordé con espanto que allí mismo y en otra ocasión, coincidiendo con una visita de Borrel, otro introductor muy nervioso por la presencia del ministro y de casi un centenar de asistentes, dejó caer aquella gloriosa frase:
 “¡El Ministro Borrel aquí presente, es tan conocido, tan conocido, que es... 
“¡ impresentable !.

Mi intervención duro unos de veinte minutos.
Durante la misma, ninguno de los presentes bostezo; ninguno observó de reojo su reloj de pulsera, y mucho menos, como me tiene sucedido alguna vez en el pasado, ninguno de los presentes lo agito para comprobar si estaba parado o no.

Y es que estoy convencido que el secreto de un buen discurso, es procurarse un buen comienzo y un mejor final separados como mucho por quince o veinte minutos de charla, y porque creo sinceramente, que solo hacen discursos largos los vanilocuentes o los conferenciantes  que no tienen tiempo para hacerlos cortos.

Les relaté durante mi intervención, con todo lujo de detalles morbosos, violentos, y alguna escena erótica - que ayudan a concentrar la atención -, un fragmento histórico de la vida de un falso peregrino o gallufo del siglo XII, vestido con la túnica blanca y escapulario negro de los monjes del Cister y, conocido por el sobrenombre de Fouce o Lambón, que se dedicaba en el Camino de Santiago, entre otros menesteres, a vender estampitas milagrosas del Apóstol dibujadas por el mismo a mano, y en las que por su reverso se podía leer un pronostico personal para cada peregrino, pronostico que había sido escrito guiando la mano del monje, el mismo Santiago el Mayor, según explicaba Fouce o Lambón.

Sacaba el monje de una bolsa de piel de cabritilla, a cambio de unas monedas, una estampa con una predicción personal para cada romero que se lo demandase; en ella se describía su futuro con augurios precisos; más o menos como la agencia, Standard& Poor´s, con vaticinios siempre muy atinados, y creíbles, pero en el caso de las estampitas de Fouce, llenos de promesas de bienestar, "con la ayuda de Dios y del Apóstol” como clausula preventiva final...

Tendrían los peregrinos a partir de la adquisición de la estampa, un trabajo propio o uno bien remunerado con un patrón generoso y comprensivo, comería muchos cerdos, venados, truchas, y pocas gachas; casa propia sin hipotecas; no tendrían apenas enfermedades; sus hijos llegarían a caballeros en muchos casos; además los señores feudales no les cobrarían impuestos, ni la iglesia diezmos y primicias.

Nadie de tanto prestigio como el Apóstol, o tal como hoy sucede con Standard& Poor´s puede pasar por mentiroso o falso, y en este caso como en otros es suficiente, antes y ahora, tener buenos avales religiosos, políticos y económicos, que son muy parecidos, para que algunas bolsas, también antes y ahora, se vacíen de estampitas y se llenen de euros.

Al terminar la charla entregué a la directiva los apuntes de la misma que recogieron con la misma devoción y respeto que las estampas de antaño, y a cambio me invitaron a un vino y a un buen trozo de empanada de lomo.

Desde ese día estoy intranquilo, angustiado, duermo mal, y me vengo preguntando : 
 ¿ Habrán grabado mi charla?.
¿Habré cometido algún tipo de cohecho, estafa, o lo comentado y documentado allí, será información privilegiada?.
Mejor será que no se entere ningún juez.































mércores, 10 de outubro de 2012

O SAN MARTIÑO


O SAN MARTIÑO

Contaba meu avóseu curmán Antón de Vilariño tiña un aquel de retórica utilitarista que lle saía de xeito espontáneo.

Nunha ocasión e despois de ter criado durante un ano enteiro un porco de enormes dimensións, polo San Martiño levouno a vender a Feira do Trece.

O porco en cuestión tiña un corpo largo, fociño ancho e gordo, lombo ben arqueado, e as patas e pezuños resistentes, as orellas grandes e caídas e, uns xamóns enormes que abaneaba con soltura cadenciosa de porco ben mantido.

Tiña unha eiva.
De pequeno un fento ou un toxo, - disto non se ten seguridade -, téñalle perforado o ollo dereito, e agora de maior o tiña chuchado, pero conservaba a mirada raposeira no ollo esquerdo o que abondaba para facer vida normal.

Tivo o animal unha moi boa aceptación entre dous tratantes da feira que rifaban por mercalo. Un dáballe un prezo, e, o outro o subía un chisco mais, nunha especie de poxa entre eles dous.

Ó cabo dun tempo, coma a disputa entre ambos non era negocio para ningún, un retirouse seguindo a vella tradición de non competir neste tipo de tratos, pudendo evitalo.

O que quedou, comezou novamente a dar voltas ó redor do animal, a apalpalo, e, a remiralo, ata que dou co ollo choco.

A partires de lle atopar a eiva, púxose regateiro, e pretendeu rebaixar o prezo do animal explicándolle a Antón o descubrimento de aquel ollo mirrado, aquel ollo baleiro, daquela mirada estraña do porco, aquel defecto visual do probe de animal...

O Antón calaba, e apoiado no seu bastón miraba para ningures sen prestarlle moita atención ó tratante.

Cando se cansou de escoitalo, soltoulle con moita pachorra diante dos amigos e mais dos espectadores curiosos o seguinte parrafeo:

Pero imos ver home de Dios, vostede quere o porco para a matanza do San Martiño, ou para que lle lea o periódico?.

As risas dos presentes foran tantas e tan fortes, co tratante, collido polo argumento do uso e fin do porco, pagou axiña o axustado previamente, e marchou avergoñado porco sen mais...

O meu avó sacáballe sempre punta ó conto e aconsellábame daquela:

Cando sexas maior e teñas que traballar ou facer negocios, ten moito coidado cando anden polo medio certos tratantes, van sempre a te pretender enganar confundindo os fins cos medios...e ós porcos cas eleccións...

As coñecelos moi ben porque comprométense a unha cousa e fan a contraria, din tamén, que van facer pontes onde non hai ríos, casas no mar, e mais, subirlle a pensión ós xubilados...