ROXELIO
Roxelio cando era mais novo traballou
de peón nas plataformas do petróleo do Mar do Norte; nunha fabrica de coitelos
de Austria; de chofer na casa dun banqueiro francés, e de xardineiro en
Londres, na mansión dun rico industrial.
Fun entrevistalo
polo seu noventa aniversario, e tamén por charlar un rato con un compañeiro
comprometido politicamente, (fora concelleiro socialista nunha lexislatura fai
25 anos).
Roxelio tivo sempre creto de ter moito sentido
común, e falar claro. (O frecuente é a
carencia dunha das dúas opción, e as
veces ambas).
Leveille un agasallo e despois de darlle os
parabéns comecei por lle preguntar, si na súa opinión a nosa actual sociedade precisaba dunha fonda renovación de
representantes …
─ Mira Toxo, o gastado non é o vello, senón o que non funciona. O
envellecemento das persoas e das ideas, comeza cando non hai proxectos, que veñen
sempre do descoñecemento fondo da realidade; cando se perde a memoria, ou cando
se cree que as cousas importantes concluíron ou non se poden cambiar.
Descolocoume. Un home viaxado pero con poucos estudios, expresándose deste
xeito, desconcerta sempre un pouco. Tratei de poñerme no seu lugar e lle
empecei a comentar:
Roxelio ─ Me poño no teu lugar e coido que …
─Non sigas por ese camiño!. Ti non estás no meu lugar, sómente o imaxinas.
Igual co imaxinan aqueles políticos que fan discursos, e prometen solucións nesta e noutras campañas.
─Ti, e mais todos eles, non estariades no meu lugar salvo que tiverades
noventa anos; vivirades nunha casa de 60
m2, con unha cocina de ferro bilbaína; dous cuartos, unha horta de un ferrado, unha pensión pequena, dous fillos mortos, e, houberades pasado fame, e moita morriña
polo mundo adiante ...
Perdoa no era a miña intención…(recordei entón que Roxelio cría firmemente que as ideas e a vontade,
dependían nel, coma en case todos nos, das condicións sociais e mais
económicas…).
─En que andas agora de xubilado ?.
─ Dende que me xubilei, cultivaba a
horta, e mais ía pescar polas tardes o peirao fanecas e algunha robaliza,
agora, por culpa da reuma, só cultivo a dignidade. Que é o único que na vellez
se pode facer, e, no nome dela, aprendín
a non estar onde non debo, ou onde non me queren.
─Pero aquí na miña casa que mira o mar, estou moi ben, polo menos mentres a cabeza funcione e as pernas me leven
a pasear. Tamén acollo a quen venme ver e a charlar, sen lle preguntar que é, senón quen
é, ou de quen é. A ti coñézote ben, e a pesares de elo aprécioche moito…
(risas)..…
Amigo Roxelio, os asuntos económicos, os
sociais e a falta de traballo van mal no País coma sabes, e moitos nos
preguntamos como amañar a situación…
─ Hoxe hai moito medo, e moito ignorante e parvo. En boa parte impulsados
polos gobernos e as televisións. Pero non se pode nin vivir ni saír da crise
así… O medo colectivo impide as solucións e fainos egoístas. A ignorancia e o
medo pódense curar pero a estupidez non..
! (pausa).
─ As persoas adaptámonos a realidade como mal menor, non somos coma nos
imaxinan os demais, nin coma imaxinamos
ser nos mesmos, pero a pesares deso hai que confiar nos outros e mais en nos mesmos. Hai que estar
sempre cos amigos intelixentes e boas persoas, para evitar que nos volvamos
peores do que somos.(pausa).
─ Pero sobre todo, temos que esixir que o traballo, e a riqueza, se
repartan mellor. Iso só se consigue elixindo ben os nosos representantes co
noso voto. Non hai outra. Nin todos son iguais, nin teñen as mesmas solución, nin
todo e inevitable. … porque non hai nada definitivo; e porque a situación
actual podémola transformar o estar chea de fondas contradicións en si mesma… (outra
pausa).
─En Francia dise: “Non hai ausente sen culpa nin presente sen
desculpa”. O goberno non debera xustificar as súas decisión co pasado, e debera
resolver problemas do presente. Ti xa me entendes…
E certo que viaxar é un grande mestre da vida,
non si?. Ti es un bo exemplo Roxelio.
─ Déixate de frases feitas, a única mestra que tiven foi o meu traballo;
viaxei a forza non por pracer; aprendín a falar o básico en tres idiomas, a
sorrir sempre; a practicar tres ou catro oficios, a comer de todo, e a escoitar,
antes de falar…e sigo a ser un ignorante…pero non un parvo.
Despedinme. Roxelio regaloume media ducia de ovos,( non creo sexa suborno
entre xubilados), e unha mirada limpa chea de comprensión e tolerancia, mentres
me dicía polo baixo con un sorriso: “
polo que eu sei, ti aínda tes
solución!”…
Sooume a piropo…!
