DON HILARIO O DERRADEIRO RADIO AFECCIONADO

DON HILARIO O DERRADEIRO RADIO AFECCIONADO

Dicíame don Hilario  que hai dúas formas de vivir, unha chámase sobrevivir,  e serve para  ir vivindo, a outra, imaxinarse unha vida nova despois da morte, e serve  para ir morrendo. Logo díxome con moito retintín.. pero sempre hai xente que nin sobrevive, nin  morre de todo…

 Don Hilario, ten  mirada nova  e  sorriso dun neno pillaban.

Coméntame que cando mira cara atrás, non sente vergoña de nada do que leva feito. E dime sorrindo que leva feito moitas…

 ─Sonche dos que sobreviven ca pensión de 650 euros nunha casa sen hipoteca, comida moi san, e dicir  desa que non sabe a  nada,  e pouca calefacción…

─Antes cando vivía a miña Bieita, a casa estaba mais quente, o xantar era mellor e variado, e aínda sobraban tódolos meses uns euros para os netos, e para os “vicios” meus, agora non sei como fago para estares tan xusto sempre...

E que os servizos e os impostos indirectos como o IVE, subiron moito Don Hilario, díxenlle poñendo cara seria coma os economistas actuais…

─Será logo iso. Eu crin que era o meu gasto en electricidade, pois polas noites fago moita radio, e o custe da enerxía eléctrica e case coma o do solomillo…

Xa sei que é  vostede un practicante de radio afeccionado moi notable. Un dos poucos que quedan, despois de que o telefono  móbil rematara con todos vostedes.

─ Pois é  así , mais eu sigo ca miña radio de sempre,  ca antena direccional de catro elementos, e comunicándome a larga distancia ou distancia descoñecida, de cando en vez…

Por certo, díxenlle como se tal cousa, escoitei do noso común amigo Filomeno, unha historia que non acabo de crer, algo así como unha comunicación súa moi estraña...

─ Xa sospeitaba eu que ti viñas por me quitar algunha noticia para o teu blog…Si cha conto ninguén a vai crer, a vas facer o ridículo diante dos tres ou catro amigos que len as parvadas tuas…

Non se preocupe  don Hilario, vostede cóntema, que eu sonlle especialista en incertezas e contos incribles, e ademais asegúrolle que ninguén cre xa en nada que non lle conveña moito, salvo na política do PP, ainda que lle conveña  pouco… respondinlle.

─Pois ben, ala ti… cóntoche. Fai uns meses, fíxenlle un arranxo a miña vella emisora, esa que ves aí sobre a mesa, a Galaxy Saturn, e conseguín baixala de 20 megahercios con un truco vello, hoxe case esquecido… Púxenme a emitir polas cinco bandas, unha a unha, e de súpeto en cw, escoitei unha remota e afastada voz con algunha distorsión que me resultou algo  coñecida…

─  Hilario dicíame, Hilario, andas feito un lacazan!. Comes mal, andas a estragar a saúde por non pagar as pastillas para a túa arritmia do corazón,  pasas friaxe canto queres; non mudas a roupa da cama nin os calzóns desde fai un mes, e por riba desbaratas a pensión en parvadas como transistores e cables coaxiais …

─  E ti quen ves sendo?. E coma sabes esas cousas?… Pregunteille…

─Eso é o de menos!, tes que deitarte mais cedo e abrigarte mellor ca manta de lan vella;  apagar sempre a luz da cociña que deixas acesa moitas veces; e  aproveitar o pan reseso para facer con el unha tortilla con un pouco  leite e un ovo;  tamén tes  que deixar de pensar no marisco, que xa sabes que te senta mal e dáche alerxia…

─Esta ben, pero ti quen raios es !.

─ Iso non che importa agora, xa falaremos diso outro día,  ti  faime caso como llo fas ó Feijoo, a pesares de que nin é quen che paga a pensión, nin é quen de darlle traballo ós teus netos…Nin tan sequera te coñece...!

─Vale, vale, pero ti porque frecuencia traballas?...

--Non contestou ninguén. Cortouse  de súpeto a conversa.
Logo cavilei: non hai ninguen que saiba tantas cousas de min coma a miña querida Bieita... e, sería ela ?.

AS PEDRAS FLORECIDAS

AS PEDRAS FLORECIDAS

Supoño eu que un escritor non se pode plaxiar a si mesmo, pero unha vez, un dos mais grandes escritores me dixo:

“Sorrí sempre así, porque non sabes nunca quen se pode namorar do teu sorriso”...

Iso mesmo descubrín que dicía un dos personaxes dunha novela súa...

Eu andaba entusiasmado na súa compaña, e levaba prendida na faciana un sorriso permanente...

Paseabamos co alcalde Xerardo Estevez varios amigos con ese escritor, pola Praza do Obradoiro, mentres este comentaba que non había praza no mundo mais fermosa que a de Siena...

― Ate o de hoxe non o dubidei, pero agora titubeo... aquí, nesta Praza, con este aire xuvenil que non permite pensar na súa idade venerable, senón que parece construída o día anterior por alguén que houbera perdido o sentido do tempo...

Poucos dias despois escribía un articulo na prensa, titulado “ Viendo llover en Galicia”.

Chicho Losa concelleiro de cultura de aquela, home culto e cheo de xenialidades espontáneas, ampliou o devandito artigo no prelo a tamaño cartel de mais de un metro cadrado , e, mandouno poñer en forma de anuncio nos parques da Cidade.

Pasou bastante desapercibido. Proba inequívoca de que liase pouco de aquela.

Gabriel Garcia Márquez, deixounos o recordo da súa presenza en Compostela nesa loita implacable dos escritores por sobrevivir o esquecemento e a soidade.

Estou seguro que ao igual que esas pedras florecidas que tanto lle chamaron a atención, vive e vivira nos corazóns de moitos dos seus lectores.

A Santiago teñen chegado papas, reis, premios nobel, responsables políticos de todo o mundo, personalidades relevantes, e millóns de visitantes...

Que eu recorde en só uns poucos anos presenzas coma as de Juan Pablo II; o Rei Juan Carlos; Mitterrand; Helmut Kohl; Felipe Gonzalez; ou Stephen Hawkins... foron constantes na Cidade.

Hoxe, esas personalidades veñen en menor medida, iso debera  facernos reflexionar.

Presenzas de eses ilustres visitantes que a cidade e moitos cidadáns, viron pasar con indiferenza e desinterese, coma se fora unha inescusable obriga deles vir aquí a contemplar a milagre das pedras florecidas navegando polo tempo.
E de paso, consumir un pouco de viño do ribeiro e mais un anaco de empanada de raxo do pais.

Menos mal que os santos de pedra, sempre mais acolledores que os de carne mortal, lles sorriron garimosamente, conscientes de que os que aquí veñen, traen con eles prestixio, admiración, e o recoñecemento que se lle ten a historia, ao arte, a cultura, e, a un Camiño resucitado, que foi acercando Europa a Galicia, aínda que non tanto, Galicia a Europa...

BREIXO O UROMANTE

BREIXO O UROMANTE

O Breixo e mais eu, levabamos no bar unhas tres horas e seis xarras de cervexa falando de cousas de ir e vir. Tamén fixeramos dúas viaxes ó escusado, a baleirar parte do bebido.

Na terceira micción coincidimos os dous nas gañas, e fomos xuntos, coma fan case sempre as mulleres, non sei ben porque razón...

Estando na faena, Breixo mirándome de esguello soltoume:

―Non sei si o sabías, pero eu son uromante...

Debín, pola de sorpresa da miña faciana, facerlle comprender que non entendía a que raios se estaba a referir, entón completou a súa explicación.

― Un uromante é unha persoa que practica a uromancia, e dicir a arte de adiviñar pola urina,e dicir polo mexo, o que ha de acontecerlle a xente.

Cortóuseme a medias a billa da miña vexiga por tres razóns; a primeira pola impresión da sorprendente confesión do meu amigo; a segunda porque Breixo xa tiña dirixida a súa mirada directamente o meu chorro, (mellor o meu fío prostático), e, en terceiro lugar, porque con un movemento rápido, estaba tentando recoller no seu vaso da cervexa, unha mostra das miñas augas menores, invadindo o sacrosanto espazo de meu baixo ventre.

Peguei un brinco e salvei coma puiden os pantalóns de acabar mollados.

Berreille, mirón, bébedo!...

― Non te alarmes rapaz, xa vin bastante, aínda que é mellor observar o mexado nun recipiente axeitado...

Regresamos a mesa en silencio, alí o Breixo comezou a contarme que levaba anos anticipándose ós acontecementos, adiviñando o futuro de moitas persoas a traveso dos seus ouriños.

― Levo pagado moitos cartos, e feito moitos trucos, para conseguir os mexos de algúns persoeiros. Outros veñen, mexan e pagan... eses son os clientes fixos. Os que me dan de comer...

Ti o que estas e tolo de remate, tes que facerte mirar en Conxo― díxenlle.

Non me prestou atención algunha. Xa non escoitaba. Seguiu falando.

― O poeta do Couto, ese que publicou “As choromicadas”, non sabe que se vai suicidar un dia destes. E o vai facer como Virginia Woolf, afogándose no río Ulla, con moitas pedras envolvidas nos seus poemas, que vai gardar nos petos do pantalón...

― Ó bocapodre e fachendoso político de Riotorto, quédalle un ano de troula. Tampouco sabe que rematará a súa carreira coma parado gorrón...

― O cóengo de Prados, descoñece que vai rematar liado ca criada e montarán entre os dous un puti-club na Coruña. Un novo emprendedor cheo de fe...

Basta xa!, díxenlle alporizado, tes que beber menos cervexa, e deixar en paz os mexos, polo menos os dos amigos.

E por certo, engadín inoportunamente, a que non se che ocorreu adiviñar o futuro nos teus ouriños?..

Nunca tal dixera. O Breixo, serio, pálido e inexpresivo, púxose en pe, e levou con el a xarra o servizo de cabaleiros. Seguino por se estaba indisposto...

Unha vez alí, mexou no recipiente, ollou o mesmo contraluz uns minutos, e volveuse cara a min sorrindo...

―Que sorte tes de seren meu amigo, quen te ía a dicir que nun par de anos vas ser xefe de gabinete, se queres, do próximo presidente do goberno...

Marchei do bar cambaleando e aguantando non mexar mais fora do testo, como fan moitos dos crédulos cidadáns que temos...