BREIXO
O
UROMANTE
O
Breixo
e
mais
eu,
levabamos
no
bar
unhas
tres
horas
e
seis
xarras
de
cervexa
falando
de
cousas
de
ir
e
vir.
Tamén
fixeramos
dúas
viaxes
ó
escusado,
a
baleirar
parte
do
bebido.
Na
terceira
micción
coincidimos
os
dous
nas
gañas,
e
fomos
xuntos,
coma
fan
case
sempre
as
mulleres,
non
sei
ben
porque
razón...
Estando
na
faena,
Breixo
mirándome
de
esguello
soltoume:
―Non
sei
si
o
sabías,
pero
eu
son
uromante...
Debín,
pola
de
sorpresa
da
miña
faciana,
facerlle
comprender
que
non
entendía
a
que
raios
se
estaba
a
referir,
entón
completou
a
súa
explicación.
― Un
uromante
é
unha
persoa
que
practica
a
uromancia,
e
dicir
a
arte
de
adiviñar
pola
urina,e
dicir
polo
mexo,
o
que
ha
de
acontecerlle
a
xente.
Cortóuseme
a
medias
a
billa
da
miña
vexiga
por
tres
razóns;
a
primeira
pola
impresión
da
sorprendente
confesión
do
meu
amigo;
a
segunda
porque
Breixo
xa
tiña
dirixida
a
súa
mirada
directamente
o
meu
chorro,
(mellor
o
meu
fío
prostático),
e,
en
terceiro
lugar,
porque
con
un
movemento
rápido,
estaba
tentando
recoller
no
seu
vaso
da
cervexa,
unha
mostra
das
miñas
augas
menores,
invadindo
o
sacrosanto
espazo
de
meu
baixo
ventre.
Peguei
un
brinco
e
salvei
coma
puiden
os
pantalóns
de
acabar
mollados.
Berreille,
mirón,
bébedo!...
― Non
te
alarmes
rapaz,
xa
vin
bastante,
aínda
que
é
mellor
observar
o mexado nun
recipiente
axeitado...
Regresamos
a
mesa
en
silencio,
alí
o
Breixo
comezou
a
contarme
que
levaba
anos
anticipándose
ós
acontecementos,
adiviñando
o
futuro
de
moitas
persoas
a
traveso
dos
seus
ouriños.
― Levo
pagado
moitos
cartos,
e
feito
moitos
trucos,
para
conseguir
os
mexos
de
algúns
persoeiros.
Outros
veñen,
mexan
e
pagan...
eses
son
os
clientes
fixos.
Os
que
me
dan
de
comer...
Ti
o
que
estas
e
tolo
de
remate,
tes
que
facerte
mirar
en
Conxo―
díxenlle.
Non
me
prestou
atención
algunha.
Xa
non
escoitaba.
Seguiu
falando.
― O
poeta
do
Couto,
ese
que
publicou
“As
choromicadas”,
non
sabe
que
se
vai
suicidar
un
dia
destes.
E
o
vai
facer
como
Virginia
Woolf,
afogándose
no
río
Ulla,
con
moitas
pedras
envolvidas
nos
seus
poemas,
que
vai
gardar
nos
petos
do
pantalón...
― Ó
bocapodre
e
fachendoso
político
de
Riotorto,
quédalle
un
ano
de
troula.
Tampouco
sabe
que
rematará
a
súa
carreira
coma
parado
gorrón...
― O
cóengo
de
Prados,
descoñece
que
vai
rematar
liado
ca
criada
e
montarán
entre
os
dous
un
puti-club
na
Coruña.
Un
novo
emprendedor
cheo
de
fe...
Basta
xa!,
díxenlle
alporizado,
tes
que
beber
menos
cervexa,
e
deixar
en
paz
os
mexos,
polo
menos
os dos
amigos.
E
por
certo,
engadín
inoportunamente,
a
que
non
se
che
ocorreu
adiviñar
o
futuro
nos
teus
ouriños?..
Nunca
tal
dixera.
O
Breixo,
serio,
pálido
e
inexpresivo,
púxose
en
pe,
e
levou
con el a
xarra
o
servizo
de
cabaleiros.
Seguino
por
se
estaba
indisposto...
Unha
vez
alí,
mexou
no
recipiente,
ollou
o
mesmo
contraluz
uns
minutos,
e
volveuse
cara
a
min
sorrindo...
―Que
sorte
tes
de
seren
meu
amigo,
quen
te
ía
a
dicir
que
nun
par
de
anos
vas
ser
xefe
de
gabinete,
se
queres,
do
próximo
presidente
do
goberno...
Marchei
do
bar
cambaleando
e
aguantando
non
mexar
mais fora
do
testo,
como
fan
moitos
dos
crédulos
cidadáns
que
temos...
Ningún comentario:
Publicar un comentario