UNHA HISTORIA DE AMOR
(Dedicado ao meu amigo e oftalmólogo Pedro Pacheco)
Naceu con dous ollos – como case todo o mundo- pero de cor diferente cada un.
A iso chámanlle os especialistas heterocromía.
Pero o que non se explica cientificamente é porqué Rosalía vía –segundo por que ollo mirase – o mundo e as persoas dun xeito ou de outro.
Co ollo da dereita, de cor azul, vía o mundo coma ti ou eu, e co outro esculcaba as persoas por dentro e dicir as súas intencións e ate os seus pensamentos.
Por un ollo vía o mundo e as persoas, e polo outro ollo comprendía o mundo.
Iso, pasa as veces coa intuición e con unha cabeza ben adestrada, pero ela o fai sinxelamente co seu ollo verde.
A Rosalía contoume este verán que estaba moi namorada dun mozo chamado Lois, pero nunca quixo miralo solo co ollo verde por medo a descubrir que non era o home indicado, e porque para ela, o amor non debía ser imposto nin pescudado.
Ademais, me dixo con convicción, que o seu corazón latexaba con serenidade e alegría.
Fai unha sema e paseando da man co seu mozo, sei que subiron ate o faro a hora do solpor, que era cando os primeiros destelos do mesmo iluminaban con forza o mar.
Na punta do cabo Rosalía xirouse para verlle o rostro ao seu amado e un raio de luz da lanterna feriu o seu ollo azul e a cegou, perdendo a visión do mesmo por uns instantes.
Cando se volveu a mirar a Lois, a Rosalía so podía velo a traveso do seu ollo verde, e descubriu entón o sorriso do seu rostro, e nese sorriso, díxome emocionada, agochábase un mundo enteiro cheo de incertezas, dubidas, alegrías e de penas, pero xuntos!
Mais tarde a Rosalía confesoume que cando se bicaron comprendeu co amor era algo cego, pero aquelo que sentía sen dubida, era o que xa lle anunciara seu corazón.
