AS PATACAS
O Monchiño naceu na Galicia do interior nos finais dos anos 50.
Daquela no seu concello non se vía a televisión. Por non ver nin tan
sequera se vía polas noites na súa casa nada, sen un candil de carburo.
A súa nai, viúva, e xornaleira,
tivera catro fillos, herdou una chabola pequecha e unha horta de pouco
mais dun ferrado.
Nesa guicha plantaba tódolos anos, patacas, e algunhas verduras.
Tiñan tamén a finca un par de cereixos, unha maceira, unha nogueira e media ducia de galiñas poñedoras.
O Monchiño era o pequeno dos irmáns, un rapaz sempre con fame, un omnívoro
que o mesmo comía das cereixas, das
mazás, que das noces as mais das veces,
con un pouco de boroa; e nas festas, unha tallada de porco ou polo, pero iso
si, que non faltara nunca o caldo da súa
nai, feito con algo de unto, grelos ou repolos, e moitas, moitas patacas da súa
horta.
O Monchiño era un comedor de patacas brancas, amarelas, ou marróns, o asunto
era comelas de abondo para encher o bandullo. O Monchiño soñaba dia e noite cas
patacas do caldo.
Unha mestra nova decidiu
levar a varios nenos a Coruña a ver a cidade e o mar, para todos eles, este,
era un gran descoñecido.
Despois dunha viaxe de unhas dúas horas, arribaron a capital da
provincia, e unha vez alí os nenos abraiados non sacaban os ollos das
rúas e das altas edificacións, dos trolebuses, dos escaparates, e das moitas
persoas que circulaban ao seu carón.
Chegaron camiñando ate a Torre de Hércules, e desde alí puideron veren o mar, que aquel día estábavos como un prato,
de cor azul e verde, e moi calmo...
Os picariños non daban abarcado o
que vían.
O Monchiño apampado, acercouse paseniñamente a profesora e díxolle con moita
emoción na voz :
Mestra, isto todo plantado de patacas estaría moi ben, non si?
A fame produce desexos moi poéticos,
incluso na gastronomía.
