Contaba sempre a miña tía Rosa un conto, no que afirmaba que fai xa anos, por razóns de costume, falla de cartos ou polo que fora, moitas
mulleres non levaban postas as bragas. O igual que moitos homes non gastaban
calzóns ou cirolas, que nesto non había diferenzas apreciables.
Nunha ocasión, e na Praza do
Toural, unha coñecida súa, unha tal Remedios, esvarou e caeu de xeito
espectacular. No accidente a saia deixoulle ao descuberto as súas interioridades
espidas, e dicir o cu e todo o demais, de forma moi nidia. Quedou co cu ao aire por si alguen non o entendeu ben.
Nesa ocasión, na devandita praza
transitaban poucos viandantes, e próximos a Remedios so a miña tía e mais un
señor de mediana idade, que intentou axudala cortesmente despois da caída.
No fixo falla algunha pois a
Remedios ergueuse do chan como un raio, alisou a saia cas mans, e ollando cara
ao cabaleiro espetoulle:
─ Veu vostede a miña axilidade !.
O Sr. mirouna de fito en fito e respondeulle:
─ Ver vinlle todo, pero xúrolle que non sabía que agora se chamara así !
Iso, supoño eu, que se debeu a unha mala interpretación semántica froito dos nervios ou do
desconcerto do momento, ou quizabes fora un desenfoque erotico-visual.
O certo e que a miña tía Rosa de
aquela xa me advertía que cando por
casualidade vexamos aquilo que debera estar oculto, ben tapado e protexido, non debéramos nunca confundir o cu cas témporas, salvo que
conveña aos nosos intereses, e nese caso, engado eu, estaríamos de acordo con
certa política e con certos políticos aos que aínda que se lles vexan claramente, e repito, ─por casualidade ─ as súas interioridades, so están a disimular
e finxir vergoña, e dicir, nada relacionado ca verdade ou co pudor que deberán
sentir.
Logo, podemos votalos ou non, aló nos e a nosa conciencia, pero o que é
seguro, é que non teremos necesidade
algunha de ir ao oculista, nin de
votarlle a culpa ao lousado ou ao zapateiro…
