O Ramón de Chas e mais o Anxo da Cerdeira sonvos desde que eu os coñezo
dous persoeiros singulares. Cheos de imaxinación, e con un fondo xeito de
entender a vida, é sempre unha delicia escoitalos falar de calquera asunto.
—Pois eu amigo Ramón, teño unha vista tan aguda, que cando dirixo a mirada
cara ao Outeiro da Con, que estache a
unha legua de distancia, distingo perfectamente as ovellas das cabras.
—Home Anxo, estache ben, pero non é nada do outro mundo, cando eu me fixo
ben no Outeiro, ate distingo as cabras dos castróns !
— Esa foi boa Ramón !
—Pois a túa chegoulle ben!
O caso é que onte deixeilles caer,
nunha visita que lles fixen, que eu tiña certa capacidade para prognosticar, e
que era quen de facer con moito acerto proxeccións sobre o futuro.
Picados polo dito por min, miráronse un ao outro, e pareceume que se entendían ben sen falar, logo con moito aquel, preguntáronme
se podían presentarme cada un deles unha
cuestión cara a ese futuro.
—Naturalmente podédesme preguntar o que queirades, salvo cuestións de
política, porque desa materia coma sabedes
ninguén da pé con bola...
O Ramón de Chas, fixo a súa primeira
aportación:
—E logo, saberías dicirme se nese futuro teu, vas convencerme mellor con imaxes e mais emocións que con razóns e
argumentos?.
O Anxo, despois, expúxome:
—Eu quixera saber se no futuro imos cobrar sen traballar...!
—A resposta a pregunta de Ramón é ben sinxela, si.
A de Anxo e tamén si.
E despois quedei cheo de razón ollando para eles con moita fachenda.
Calaron os dous, e despois dun anaco, o Ramón facendo de voceiro deixoume
caer:
—Creémosche, non si Anxo ?. Pero tes
que concordar con nos, que agora se nos invitaras a un café e copa no bar do Mouriño, faríaste
moito mais crible, a corto prazo...
E ala fomos, e cumpríronse os prognósticos meus, porque a emoción do bar e
do café con gotas convenceu ao Ramón, e os dous aforraron unha ronda sen
traballar...
