Rosa do Couto é unha moza socialista
compostelán moi intelixente e
comprometida, que a min sempre me pareceu un pouco inxenua.
Comentoume fai uns
días, nun encontro político en Vigo, o que eu entendín coma unha confidencia persoal.
Díxome, con unha mirada soñadora moi tenra, que ela “estaba por
un fondo cambio de rumbo, e que xa estaba a voar na súa imaxinación para que iso acontecera axiña”.
—Vamos, que ti xa sabes que toleo polo Pedro... e devezo por darlle a miña confianza.
Vaime a cambiar a vida!
— Ti ten coidado Rosiña co que dis, non me sexas tan explícita, e si che pregunta algún
compañeiro: “ti de quen ves sendo?”, é
porque case sempre queren saber coma te convencer que polo norte vaise ao sur,...coma se foras a
pomba aquela do poema de Alberti. E,
ademais xa sabes que o Pedro non lle cae ben a todos...
A Rosa miroume con sorpresa e
botouse a rir a cachón...
— Paréceme que non me entendiches ben Luis; eu dareille o si ao meu Pedro,
sempre que mo pida e o acompañe dun anel
aínda que sexa de latón... Falábache de
Pedro, o doutor que atende a túa
reuma...o meu mozo de sempre.
Estades tan obsesionados cas
primarias que todo o entendedes o revés...
E mais debe ter razón cavilei para min, pero sospeitando que me tiña
interrogado arteiramente sen eu decatarme...
Xa non te podes fiar nin dos mais
novos...!
Ningún comentario:
Publicar un comentario