A MORTE DE LOURIDO
Lourido, o taxista, é unha persoa diferente desde que
morreu. O caso é que non chegou a morrer de todo, pero a el pareceulle que morrera.
Doulle un infarto con parada cardiorrespiratoria no propio hospital, cando ía face unha visita o seu curmán. Alí o atenderon axiña con un desfribilador, e o sacaron do lugar por onde - segundo me dixo posteriormente -, andaba.
O tempo entre o infarto con perda de conciencia, e o seu espertar, non foi superior os dez minutos, pero a el parecéronlle horas.
Nese tempo contoume o que lle aconteceu nunha descoñecida paraxe.
― Cheguei, non sei ben como, a unha praia chea dunha luz branca e cegadora onde uns nenos xogaban o balón, e uns vellos paseaban pola orela do mar.
─ Escoitei unha voz que me chamaba polo meu nome, era a do meu tío Rosco.
Recordei entón que pouco
antes do seu pasamento e a carón do seu
leito de morte, sendo eu rapaz, dixéralle unha parvada incrible: “cóidate moito tío Rosco, e que teñas unha
boa viaxe”… Morreu nada mais dicirllo. Agora o tiña diante de min. Vinte
anos mais novo que eu mesmo, e con bo aspecto. Se coñece, pensei, que se coidou
ben de raios!.
O Rosco, preguntoume que facía na praia dos
mortos, se eu non era un defunto.
─ Nótase que non
estás morto, ─ me dixo ─ porque aquí ninguén ten reloxo, xa que o tempo non
conta, e porque o “salto cuántico” de vivo a morto, déixate calvo, e ti tes
unha boa cabeleira. Mira sobriño, hai moitas formas de estar vivo, pero só unha
de estar morto. Logo ti non es un morto,
es só un viaxeiro impertinente.!
Despois de
escoitar estas razóns, comenteille que eu era o primeiro abraiado da miña situación.
─ Non recordo coma
vin dar aquí.!. Estaba de visita no
hospital, doume un pequeno dor e un lixeiro
mareo, e xa estaba neste praia.!
O Rosco fora
profesor de ciencias , e recordo que sempre tiña explicacións para as cousas
mais raras. Quedoume mirando coma quen examina un insecto ou un mineral e
preguntoume:
─ Estás contento ou ilusionado ca vida que
levas .?
─ Home, teño traballo
autónomo, bo apetito, casa propia sen hipoteca, e unha compañeira que aínda quita o respiro. Tanto coma ilusionado
non sei, porque a situación do Pais e mala e o entorno angustia moito, pero
gañas de morrer non teño ningunha.!
─ Moi ben ─
retrucou meu tío ─, a esperanza de case
todo dios é seguir vivo, logo, repito, se aínda sentes ilusión é que
non estás morto. Aquí ninguén ten esperanza algunha. Se morre sempre de
xeito que sorprende, esa é a última estrañeza que temos, despois quedas sen
soños, sen proxectos, sen fantasías, sen
ilusións, e até sen gañas de comer nin de facer outras cousas mais intimas, que aínda recordo…
─ Pero ─
contesteille ─, non nos dicían que no outro mundo, e dicir neste, a felicidade estaba garantida ?
─ Si home si,
contos de cregos!, a felicidade, e a ilusión, só son posibles no mundo dos
vivos porque está cheo de incertezas. Aquí a incerteza non existe. Acabouse o
fútbol; as amizades; os namoramentos; o bo ou mal tempo; e as partidas de
brisca ou tute. Un aburrimento, e por riba eterno!.
─ Así que ti trata
de seguir vivo o tempo que poidas, e
rodeado dos amigos, dos libros, da música, as viaxes, e os amores. Si
esa vida non te fai un pouco feliz é que
estas morto, porque non sabes vivir.
─ Espertei nunha
cama rodeado de tubos e aparellos conectados ao meu corpo.
Bip, bip, bip… aquel son, pareceume o Himno a
Alegría.
─ Pero agora non
fago mais que preguntarme : sería todo unha consecuencia do trompazo que me
peguei ao me desmaiar. ?
Non lle souben
contestar, pero o que sei de certo é que
o Lourido desde aquela é outro home.
Sorrille pola rúa incluso aos políticos, aos banqueiros, e até
os cans de palleiro.
Séntanlle de marabilla as empanadas, os callos
e a carne de porco, que antes lle repetían. Lévalle flores tódolos domingos a
súa dona; lee entre gargalladas o Paraíso Perdido; e puxo no seu taxi un
carteliño dourado que di: “fanse descontos nas viaxes de ida e volta”.
