PEITUDO O MALETEIRO

PEITUDO O MALETEIRO

Chamábanlle o “peitudo”. Era un home bo, amable, intelixente,  teimoso, fortachón  e pouco falador.

Fixera o servizo militar nos anos cincuenta na lexión española en  África, e alí entre o calor e a disciplina aprendeu a sacar peito, a  andar teso mirando o ceo, e mais a levar arremangada a camisa por riba do cóbado.

Foi todo o que sacou de positivo deses  tres anos de mili:  manterse ergueito e aprender a  soportar a calor do deserto.

Traballaba de mozo de almacén nunha empresa de transportes da Cidade, e mantiña con firmeza e fondo sentido do humor: “que o negocio que mais vultos e caixas de mercancías  enviaba era  o de  “fráxil”.

Dicían del que era insensible ao frío. Incluso nos  días mais invernais se lle vía ca súa  camisa marrón arremangada, coma única prenda de vestir.

 El calaba e sorría cando lle preguntaban se non tiña friaxe.

Mais adiante souben que o que non tiña de verdade eran cartos para mercar un abrigo,ou unha gabardina, pero sei que  tiña ilusión de adquirilos algunha vez.

Porque Peitudo ter frío o tiña, pero nunca llo dixo a ninguén; non llo permitía seu orgullo e dignidade. 

Falei con el un día cando estaba  xa xubilado. Paseaba pola alameda teso de fronte e perfil,  de doce a unha tódolos días, chovera, fixera sol, ou frío.

Fíxenme o encontradizo, saudeino,  e díxenlle que me  tiña axudado a baixar  do autobús de viaxeiros miñas maletas moitas veces.

─ Eu sei quen es. Non polo conto das maletas, senón porque sempre saudáchesme con ríspeto foras con quen foras.

Quedei sorprendido que por tan pouca cousa me tivera recordado. Fomos camiñando…

─   Eu  daquela ─ seguiume dicindo ─ , tiña a obriga de vivir para traballar e non de traballar para vivir. Agora ca pensión sobrevivo simplemente. Daquela en nome da xustiza divina e militar, o goberno, tiña sacrificada a miña liberdade, e hoxe en nome da liberdade o goberno sacrifica a xustiza que me debe.  E foi deste xeito como  perdín toda  esperanza.

─ Os meus soños sempre foron sinxelos: comer cousas de ricos ate fartar, ter unha casa quente no inverno, un traxe para os domingos, unha boa compañeira e uns fillos con estudios. Agora unicamente teño soños cando durmo. Non se ten cumprido nada do soñado por min, e os meus desexos agora sei que nunca se atoparán de fronte ca realidade na que vivo.

─ Pero o certo é que  agora camiño mais ergueito que nunca e cando atopo coñecidos  da miña idade eslombados, e cheos de doenzas,  sei que fun un home con moita sorte, moi afortunado na vida, porque o traballo, os invernos, e o meu país tratáronme mal, pero hoxe  podo andar dereito e sorrir sempre…