xoves, 26 de xaneiro de 2012

ALGUNAS REFLEXIONES




Dándole vueltas a las causas de la actual crisis política y económica que estamos sufriendo, les recordaba a unos compañeros ayer mismo, que nuestro País en los últimos treinta años se modernizo mucho, mejoró la situación económica y social, a la par, que la sociedad en general daba por sentado que todo este proceso fue sencillo y se mantendría muchos años...

Muchas de nuestras familias enviaron sus hijos a la universidad;las clases medias se consolidaron y crecieron; los “jubilados” llegaron a ser “pensionistas con derechos”; determinados servicios igualadores como la sanidad evitaron las viejas discriminaciones en materia de salud, o constatamos que muchas diferencias sociales se diluyeron a través del acceso a la educación.

Esta situación económica y modo de vida, junto con el paso del tiempo, tuvieron el efecto de subordinar las conciencias y el pensamiento de muchos de nosotros, de acuerdo con una conocida tesis marxista, y no al revés; llegando a la conclusión general y simplista de que si habíamos llegamos hasta aquí, era porque nos lo merecíamos, y si teníamos esos derechos se debía a que tanto el mercado, la sociedad, como la derecha política y la izquierda estaban por la labor.

Ahora en medio de la crisis comprobamos con cierta perplejidad y resignación que: el trabajo, los derechos, y lo público; frente al capital, al mercado y a los neo-liberales a su servicio, están perdiendo posiciones, poniendo en riesgo nuestra situación familiar, laboral y lo conseguido socialmente; mientras observamos de paso por el retrovisor ,como regresa la vieja moral conservadora por voluntad de los Rajoy, los Guindos, los Gallardones o las Aguirres...

La confrontación general entre el Estado de Bienestar y las exigencias insaciables de ese mercado y sus servidores, hizo recaer de forma engañosa las contradicciones de estos últimos sobre el primero, sin percatarnos que cuando un sistema económico es incapaz de mantener la cobertura del Estado de Bienestar, no es consecuencia de que este entrara en crisis, sino justo lo contrario, es decir: “es el sistema económico el que está en crisis; es inadaptable e inservible para atender las necesidades y los derechos básicos de los ciudadanos”.

Contribuye a esta confusión en mi opinión: la perdida de conciencia de clase;la quiebra del principio de solidaridad; la victoria de la economía y de determinados medios de comunicación sobre la política, y, la falta de ideas y explicaciones de una izquierda que no sabe todavía como adecuarse a los nuevos tiempos, ni ideó como resolver los problemas actuales derivados de una interesada y mal aplicada globalidad, todo ello sin renunciar o adaptar los valores ideológicos propios,pero sin perder la identidad y con la utopía como lejano telón de fondo.

O somos capaces de recuperar la primacía de la política con más verdades y menos cálculos contables; dar solución a los problemas actuales con proyectos nuevos para un desarrollo sostenible; corregir la desigualdades sociales y económicas; poner en marcha nuevas formas de control social sobre la economía ,y luchar en la calle, en el trabajo,en el café, y en internet, contra el fin del bombardeo ideológico conservador, o, nos aguardan años muy duros; porque el capital se ha vuelto muy violento e intransigente, a pesar de que nunca en la historia contemporánea unos pocos, nos deban tantos recursos y sacrificios a tantas personas.











martes, 10 de xaneiro de 2012

OS REIS MAGOS DE BRAIS




Brais ten agora 67 anos.
Pillouno de preto a escaseza da posguerra, que en forma de fame e falla de recursos fixo estragos en tantas casas.
Daquela, segundo el me contou:papá traballaba nunha empresa cara o público coma dependente. Obrigábanlle as normas a levar camisa branca e garabata.
-Miña nai, tiña que lle cambiar o colo da camisa tres ou catro veces o ano.
-As camisas aquelas vendíanas con dous colos; viñan co posto e outro de recambio, pero aínda así estragábanse estes antes que as camisas, e recordo a miña nai recortando dos faldróns tiras de tela para facer uns novos.
-O soldo do meu pai chegaba sempre ata a última sema de cada mes, daquela era cando tiñamos que ir a tenda de Dona Camila de fiado.
-Dona Camila apuntaba nun caderno grande e na folla da miña casa, o día,os pedidos, e os cartos que custaban as cousas.
-A primeiros de mes mamá pagáballe nada mais cobrar meu pai o que estabamos a deber e quedaba a cousa económica termando, e nos tamén.
-O caso é que a miña casa non chegaban nunca os Reis Magos que eu recorde polos meus irmáns maiores.
-A miña máxima ilusión era un coche de carreiras pequecho de lata ou latón, pintado con cores brillantes, con rodas incluídas na propia estrutura que se pechaba con unhas pestanas.
-Tiña debuxado nun lateral un condutor sorrinte con un casco no que se liaFangio..
-Eu suspiraba e soñaba dia e noite co coche aquel.
-Pedinllo nas miñas oracións durante todo e mes de Nadal os Reis Magos ,encargueille os meus pais que lle escribiran a carta; e meus irmáns maiores remataron por chamarmeo piloto, e mais o Fangio.
-Chegou a noite máxica e fun ver a cabalgata das Súas Maxestades a Porta Faxeira.
-O pasar os Reis o meu carón berreilles canto puiden : o coche, o coche de Fangio, non vos esquezades...!!!...
- Non miraron para min, pero doume igual. O recado quedaba dado.
-Nun puiden durmir ata ben avanzada a noite.
-Escoitei, ou pareceume escoitar o chiar das rodas nas curvas; as freadas; o ruxido dos potentes motores...
-De madrugada erguinme silandeiramente. Durmían todos. No comedor, alí nun recuncho, en riba da banqueta de mamá estaba o coche de carreiras relucindo coma o sol.
-O corazón doume un salto, refreguei os ollos e de paseniño acerqueime o bólido ata apertalo contra o meu peito con felicidade.
-Xoguei todo o día con el. Nin me acordei de comer. Fixen centos de carreiras e gañeinas todas. Que fartura. Na miña vida gocei tanto.
-Canso, moi canso, deiteime tarde... e durmín dun tirón toda a noite.
-Comezaron dous dias mais tarde as clases, e o coche ese mesmo día, desapareceu dos pes da miña cama .Non apareceu por ningures da casa.
-Desespereime, entolecín, e pedín axuda o meu pai para me axudara e me dera unha posible explicación do acontecido. Non soubo, ou non puido darma daquela.
-Chorei toda a mañá e parte da tarde.
-Tivo que pasaren un ano enteiro para que o dia de Reis do ano seguinte volvera a aparecer o coche novamente. Estaba como novo.
-Isto mesmo aconteceu un ano mais. O coche só aparecía a noite de reis e desaparecía nada mais empezar a escola.
-Os tempos mudaron na miña casa, meus irmas maiores comezaron a traballar e xa non tivemos que ir que ir o fiado.
-O meu coche apareceu unha vez mais e quedouse na casa. Daquela xoguei con el moitos meses, e aínda conservo a ledicia daquelas carreiras na caixa dos segredos que todos levamos aquí, xunto o corazón.
-Aqueles si que foron uns bos reis...!
Marchei da casa de Brais co convencemento de que a el non lle custará moito afrontar a crise que aínda nos agarda...