SERVIO
PUENTE
MÉDICO
Servio
Puente foi o
pediatra de
moitos de nos
cando pequenos,
e dicir
fai unha boa
manchea de anos.
Nada
mais rematar
a súa
especialidade
tivo, de primeiro
cliente, un
raparigo
compostelán que
ó parecer tiña,
para os remedios
de aquel
tempo, unha
grave
enfermidade.
O
pai do
doente fora
a buscar
a Servio
a súa
consulta, e
nada mais
este abriu
a porta
espetoulle:
― Doutor,
o meu
fillo Migueliño,
estalle moi
enfermo...
dixéronme que
vostede é un bo
médico de
nenos. Podería
vir axiña
a atendelo
a miña
casa?
Despois
dunha detida
exploración
clínica, Servio
doulles a súa opinión diagnostica: Migueliño padecía unha
neumonía. A
noticia
conmocionou a familia
do pequeno.
―Haberá
que
administrarlle
con urxencia
unhas inxeccións
de penicilina.
―Teño
aquí unha
caixa delas,
e voulle
poñer a
primeira dose.
Sei
que lles
comentou os pais.
Foi
Servio en persoa
durante toda a
sema, e tres
veces ó día,
a inxectar
ó pequeno. O
cabo dese
tempo o
neno mellorou,
e volvéronlle
a cor
e os
folgos o
corpo diante
da ledicia
de tódolos seus.
Dias
despois, o dalo de alta, deixou o doutor con disimulo agochado
no caixón
da mesa
de noite
do rapaz,
unha moeda
de cinco
pesetas, e
unha nota
que poñía,
“de parte
do meu amigo Hipócrates para
que merques
unha pelota de
fútbol. Servio”.
A hora
de facer
as contas
da consulta
e do
tratamento, o
pai chamou á
súa muller e ós cinco fillos
diante do médico,
e a
continuación,
confesoulle a
Servio que
traballaba de
ebanista con
ingresos xustos
para mantelos
a todos,
e que, toda
a familia
era testemuña
e mais
estaba de
acordo, en que
aínda que
tiveran que
pasar algunha
privación,
pagaríanlle ata a última peseta.
―Ten
vostede a
miña palabra
é a da miña
familia. Cada
mes irei
pola súa
consulta a
levarlle unha
parte do
que lle
debemos.
Ademais
quero que
saiba que
nunca lle
poderei pagar
a súa
adicación
cariñosa o
meu pequeno.
Servio,
sorrindo,
respondeulle que
tratándose do
seu primeiro
cliente, quería
recordalo
unicamente como o
primeiro acerto
da súa
carreira, e
non coma
un ingreso
económico.
Insistiu
en que nada
lle debían,
e que
el a cambio,
levaría sempre un regalo no recordo da renovada cara
de alegría e de
saúde do
Migueliño, e
iso, “non
hai prezo co
pague”.
Días
despois, o
pai de
Migueliño,
presentouse na
casa de
doutor, con
unha preciosa
talla dun
Quixote de
madeira, que
levaba gravada
unha frase
que dicía:
“ Para o
doutor Servio,
médico e
amigo da
familia de
Souto o
ebanista” .
Recordo
aquel Quixote
gardando a
porta do
consultorio.
A min
talmente
pareceume sempre
que tiña un estraño parecido con Servio no seu rostro.
Sería cousa
do ebanista ou casualidade, me teño preguntado moitas veces?
Pasados
moitos anos
desta historia,
o Presidente
Zapatero, sendo
Xefe da
Oposición,
citou no
Congreso ó
Quixote,
recomendou a súa lectura e, demandou
no seu
discurso maior
protagonismo
para a
cultura e
a lingua
española no
mundo.
Servio,
xeneroso e idealista como poucos, moi impresionado por aquela
intervención, aproveitou
a presenza
de José
Luis Rodríguez
Zapatero nun
mitin en
Santiago, para
levarlle de
regalo aquel
Quixote da
súa consulta,
que agora levaba
unha placa
nova de prata
na que
se lia
: “O verdadeiro
valor das cousas, ten pouco que ver co seu valor económico. Servio
Puente, médico”.
Cando Servio
fixo entrega do agasallo, fixeime fugazmente na faciana e nos ollos
do Quixote, e xúrovos que me pareceu talmente que D. Alonso
Quijano seguía ca vista o doutor e mandáballe un adeus agarimoso
de amigo.