Don Constantino de Trasmonte ten un pequeno pazo, un criado vello chamado Osorio, e un corvo lustroso e grande
ao que lle puxeron o nome de Renato,
nome que ven de renacido.
O
asunto é, que fai uns anos, Don
Constantino, atopou ao Renato medio morto na Fragua de Esmoris. Tiña polo visto
caído do niño, rompera unha pata, e o seu croar
tiña un pouco de socorro humano que conmovía.
Recolleuno,
e levoullo ao compoñedor da parroquia
para que lle amañase o trauma físico.
Don
Constantino e mais o Osorio coidaron do corvo coma se fora un fillo.
Non lle faltaron alimentos, compañía, lecturas
e mais escoitar as longas paroladas do
propietario e criado.
Mentres
o Constantino lle lía as fabulas de Samaniego e lle recitaba poemas de
Cunqueiro ou de Rosalía, o criado cantáballe cancións tradicionais, e lle
explicaba cousas da vida coma se fora un amigo mais. Escoitaban ademais e vían
os tres xuntos a televisión, especialmente os debates dos faladoiros.
O caso
é que o Renato poñía moita atención, e fixaba a vista nos seus amos e na tele, rebulía a plumaxe de cando en vez, pero gardaba un silencio discreto.
Un bo
día, segundo me conta Don Constantino, esquecéronse de darlle ao Renato o
alpiste da noite e mais do almorzo.
Xogaba
o Celta contra Deportivo e aquilo foi o motivo do esquecemento. Mais tarde co
desgusto do resultado, pasoulles a mañá entre laios e outra vez esqueceron a
comida do Renato.
Chegada a hora do xantar e xa sentados os dous
na mesa oíron cantar no cuarto de
Renato: “ Paxariños que alegres cantades/ polas follas dos
loureiros/ e subides polos ameneiros / a
buscar a raiola do sol…”.
Deron
un brinco e dirixíronse o cuarto de
Renato na crenza de que un intruso tiña entrado na casa.
Alí,
ollando para eles, o Renato, recitáballes cantaruxando con moi bo ton : “hainos
que coma os merlos cantan ca fame, cantan ca fame” !!! .
Don
Constantino, e mais o Osorio non daban creto ao que escoitaban…
Desde
aquela, e unha vez comprobado por eles que o Renato falaba, están tratando de
descubrir, se ademais de falar, entende o que di e mais o que lle din, porque
cando lle preguntaron os dous a gritos se sabia falar, sei que lles respondeu
altivamente : “ Os que non teñen nada
intelixente que dicir, falan berrando !”
Chamáronme
como amigo para me consultar o meu parecer.
Fun a súa casa. Coñecín de primeira man a
Renato. Miroume con displicencia, eu diría que desprezativamente. Fíxenlle un
cento de preguntas, animeino, gabeino, provoqueino, insulteino diante dos seus
amos… nada. Non dixo nin pío. Doume simplemente as costas.
Dinme
por vencido. Saímos do cuarto e cando pechabamos a porta oín unha voz grave,
solemne, televisiva e coñecida, que dicía
tras de min alto e claro: “ vai ao
carallo, que a menos palabras menos
preitos”!
A voz
sooume coma a de certos políticos que
falan do que farán antes de ter feito nada; deses que falan de patriotismo so cando hai
problemas; dos que falan mais deses problemas que das solucións… Deses outros
que saen moito na televisión para compensar agora aos que merecerían non
saír nunca mais…
Non sei
si sería Renato, Don Constantino, ou Osorio, pero oír, oin dicir o que vos
contei cunha voz que non era a deles.
Logo pensei, sería o Renato ? .
O noso País está cheo de renatos que falan e
actúan so de oídas, cavilei o me marchar…
