Carme,
cando nena, igual que moitos de nos, pasaba fame de certos alimentos.
Caldo, touciño, boroa, verduras, algún ovo… e pouco mais era
a dieta común e diaria da miña aldea.
Carme
era a afillada do cura. Na festa da parroquia, sempre estaba invitada.
Sentábase entón a mesa da reitoral co traxe
dos domingos, zapatos novos e trenzas adornadas con margaridas. Logo agardaba
en silencio e ca mirada perdida no prato baleiro.
A
criada do cura servía a sopa, e a Carme a rexeitaba con un xesto firme de
cabeza. E por moito que lle insistiran negábase a probala.
Recordo
unha ocasión, na que eu tamén fun de invitado, a Don Vicente, o párroco,
acercándose solícito a Carme e preguntándolle: Carmiña non tes fame ?.
A Carme
negouse a responderlle.
Porque
non comes pequena?.
A Carme
mirando para o mantelo seguiu sen lle contestar.
Don
Vicente preocupado coma se fora o seu pai, - e a Carmiña parecíase moito a el
-, preguntoulle finalmente : Que queres comer Carmiña.?
Ela
levantou os ollos mirouno con moita firmeza, e logo espetoulle : Eu quero chicha !!!.
E servíronlle un zanco enteiro de capón, por
orde do cura.
Daquela
os que tiñan cartos, comían o que lles apetecía e cando lles petaba. E os que
non tiña cartos comía o que podían, e cando cadraba.
A nosa mestra Dona Remedios, unha muller
mirrada con aspecto de famenta, pero sempre de moi bo humor, dicíanos na aula moitas veces, facéndonos
un chiste ou graza : “os que somos ricos
ou de casa grande descendemos comemos tarde ou non comemos”. Ríamos todos a cachón.
A miña
nai, dábame para lle entregar a mestra de cando en vez uns ovos, ou unha proba
do porco cando a matanza. Noutras casas, incluso as mais humildes sei que facían o mesmo. Hoxe entendo a razón de elo.
Pero daquela todos queriamos seren de casa grande. Como a do Sr. Cura. Ou da
señora mestra.
O tempo
pasou e neste novo que vivimos, todo empeza a parecerse a aquel outro, salvo
que agora mídenche o colesterol, os
trigliceridos, e nos recomendan comer pouca carne.
Parvadas!!!.
Ningún comentario:
Publicar un comentario