ENTREVISTA CON DON
PABLO IGLESIAS
Custoume un bo traballo dar con
el.
Claro que é difícil crer que pode vivir un home con 164 anos, pero a
miña fonte insistía unha e outra vez con moita vehemencia que vivia…
Consultei nos arquivos de
Cunqueiro, na biografía de Juan José Morato e, nas actas do cemiterio da Almudena.
Constaba enterrado alí, na
Almudena, pero diante da dubida científica, ou de crenza, optei por esta
última.
E porqué non ?. Tamén cre moita xente na Santísima Trindade, ou nas bondades
do capital e do mercado libre.
Aprendín desde moi mozo que para seren auténticos
galegos, e preciso crer nos prodixios. Aquí
dáse o fenómeno frecuente de persoas intelixentes que apoian co seu voto,
intereses contrarios ós propios, simplemente porque cren nas milagres dos
políticos…e dos santiños.
Esta é terra de portentos onde
nada é o que parece. Unha terra onde hai amigos que din unha cousa, pensan
outra e fan case sempre o contrario,
como comportamento xenuíno e diferenciado.
E porque non ía vivir aínda Don
Pablo Iglesias en algún lugar da nosa
Terra ?.
A historia conta que Don Pablo,
perdera a súa cabeza de bronce na guerra
Civil, pero esta foi atopada nos xardíns de Cecilio Rodríguez do Parque do
Retiro en Madrid, corenta anos mais tarde. O resto do corpo non apareceu
xamais. Él era de Ferrol, a morriña é a morriña… unha cousa levou a outra, e
púxenme a buscalo por Ferrolterra adiante.
Non direi onde o atopei, por
discreción e mais por evitarlle sobresaltos a Pedro Sánchez, pero atopar,
atopeino!.
Sorprendeuse Don Pablo moito de que quixera entrevistalo.
─Teño moitos anos,─ me dixo. Non me preguntes esa parvada de coma me conservo tan ben. Xa che adianto que o
segredo son as papas de millo con azucre. E a boa vida que levei.
─ O importante para vivir moitos anos ben e, conservar a
cabeza, ter certa autonomía económica e poder ir mexar so. Si é así, aquí estase ben, a pesares dos gobernos de merda que temos que fan o truco de facer pensar ao pobo que é
quen goberna e, o pobo se deixa
mansamente gobernar.
Pero Don Pablo, dise que vostede perdeu a cabeza, que eu ben o sei…dixenlle
de broma.
─ Pois non a perdín, agocheina para conservala, que é ben diferente…
Sabe vostede que outro político chamado Pablo Iglesias anda en procura do
poder político. ?
─ Seino. E convén serlle fiel admirador mentres non teña o
poder. Despois, cando dispoña del, e sexa popular , volverase antipático,
porque o poder e moi pouco simpático. Eu,
non teño poder, nin son popular, e por riba déronme por morto moitos anos, agora so teño
influencia sobre o meu can, unha ovella, e unha guicha de terra, con iso
abonda.
Que lle parece a vostede a situación do PSOE.?
─Se che digo a verdade oficial do Goberno, mentiría ! Ti xa me entendes…
Don Pablo, permítame preguntarlle como solucionaría vostede o problema económico e mais do paro
no País.?
─Mira rapaz, os problemas económicos soluciónanse sempre con cartos, e,o desemprego, é simplemente unha
estratexia do mercado libre para lograr
salarios baixos e beneficios altos. Logo, xa sabes…pero ninguén te vai facer caso. Así que é mellor que esteas
calado coma min, para non trabucarte moito.
Quixera preguntarlle se no seu tempo andaban os socialistas a greña uns cos
outros. ?
─ Sempre. Os socialistas somos dos que tradicionalmente mantemos dúas opinións cheas de tensión no cerne das
agrupacións: a propia e a equivocada. A
equivocada é a de aqueles compañeiros que non nos dan a razón. A novidade é que
uns e outros fan chegar as discrepancias
por mensaxes telefónicos aos medios de comunicación da dereita, incluso antes
de rematar as reunións… A ese comportamento chámanlle agora transparencia, antes
chamabámoslle traizón a nosa causa.
─Pola contra os conservadores teñen a mellor opinión sobre si mesmos, e
nunca dubidan conxuntamente dos asuntos do seu intres e opinión, sobre todo si
o intres é económico.
Pódeme contar algunha cousa que non se saiba da súa vida.?
─Poder podo, pero non sei porque tes ese intres, ademais non hai moito que
contar: militei na UGT e na Agrupación de Ferrol ate a guerra civil,e ocupei un
posto de vogal.
─ Despois, agochoume Hermosínda, a criada do cura e a miña moza, no sobrado da casa do párroco, co
consentimento do mesmo, e alí, pasei quince anos pechado ollando pola pequena
fiestra e lendo a enciclopedia Espasa,
tomo a tomo… Despois, saín a rúa, con un
certificado de boa conduta do sacerdote, e
recuperei a chabola dos meus
pais, amañeina, casei con Hermosínda. E traballei a terra a reo para poder
comer o caldo e as papas. Iso e todo.
Pero logo vostede non é Pablo Iglesias. ?
─ Coma que non son!. Son Pablo Iglesias Louzao, de 94 anos, fillo de Sara
Louzao e
de Antonio Iglesias Sobrado. Quen carallo criches que era eu?...
Respondinlle de xeito indirecto: “tódolos grandes descubrimentos fanse por
error Don Pablo”. E vostede, é para min un gran descubrimento .!