domingo, 29 de xuño de 2014

VOCABULARIO BASICO DE  FACEBOOK
( PRIMEIRA PARTE)

1.-Actualizar información
Fórmula para  poner a disposición de extraños, descuideros,  saqueadores profesionales,  y  cacos aficionados, los  teléfonos,  las direcciones familiares, y los  días de vacaciones en los que estarás ausente del domicilio.
 También lo usa la CIA y la National Security Agency (NSA), para conocer si leíste alguna vez  el Capital de Marx, o el Quijote, en cuyo caso pasas a ser un potencial sospechoso en su base de datos.
Y finalmente, método indirecto que permite  averiguar si dispones del certificado de estudios primarios, o si eres un licenciado, o  un doctor universitario.
 En los dos casos da lo mismo a efectos prácticos de empleo.
2.- Amigos
a) Dícese de los  pocos  amigos que estando en Facebook  nos conocen bien, y a pesar de ello nos aprecian.
b) También aparecen en él muchos conocidos de fin de semana, compañeros de partido y mus, además de una selección de buenas personas y  de equivocaciones amistosas, en cadena.
d) Son  aquellos que pueden ver lo que  nosotros publicamos, pero  no lo que pensamos de lo que ellos publican…
3.- Etiquetar
Como su nombre indica, poner etiquetas con el nombre y apellidos de alguien que  conoces en una foto, o que la comparte contigo, en cuyo caso puedes tener que dar explicaciones a terceras personas.
b) En inglés “tag” o “hastag” que es una  chorrada para destacar una nueva expresión, dentro de un “tuit, (que es otro palabro para evitar decir algo tan normal y sencillo como  mensaje corto).
c) Instinto de conservación adelantado que nos hace considerar a algunas personas perniciosas, sin conocerlas. AVISO.- Una vez etiquetadas no hay dios que les levante el sambenito.
4.-Me gusta
a) Termino ambiguo para indicar que algo te agrada. Conviene precisar que casi siempre son asuntos  estéticos o literarios.
b) Declaración de amor encubierta, típica de jóvenes  tímidos y viejos verdes.
4.- Muro
a) Lugar virtual donde colgar nuestros sueños y desventuras. Y si se tercia la de los denominados amigos.  En Israel, se le llama  el de las lamentaciones, para referirse a algo parecido.
b) Lugar donde también colgamos aquellas publicaciones nuestras,  que nunca  admitiría ni siquiera  un mal  periódico gratuito.
5.- Mensaje privado
El que no es público, es decir el que se hace entre dos que no creen ni en la llamada transparencia, ni en la  participación, la cama redonda o el  café para todos.
 Se puede guardar eternamente esta confidencia en Facebook, sobre todo  si uno de los dos la guiña.
6.- ¿Qué estás pensando?
Truco del administrador para averiguar si realmente pienso algo aprovechable para Facebook o para Google.
 En mi caso, confieso que casi todos mis maestros me han enseñado lo que debo pensar, y no a pensar por mí mismo…
 ( continuará).




mércores, 18 de xuño de 2014

A TIA MARITA

A TIA MARITA

(Dedicado a todos aqueles mestres, e a moitos novos)

Miña tia Marita era unha de aquelas mestras que tiveron que deixar os estudios universitarios, para logo, na posguerra, por mor da necesidade, facerse axiña con unha praza “en propiedade”  nunha escola calquera do País.

Era polo tanto, unha profesora con moi boa formación básica, con iniciativas e ca esperanza inxenua que da sempre o comezar de novo…

Pasados os  anos, aló polos sesenta, foi destinada a un grupo escolar do noso rural,  onde  xunto con outros compañeiros, un día,  decidiron organizar unha viaxe a Madrid cos alumnos que remataban os seus estudios.

Trinta rapaces; un ano de aforros peseta a peseta; rifas polas festas; lotería de Nadal con recargo; traballos colectivos, e ate a venda de algúns produtos do campo, permitiron recadar os fondos para o autobús, e mais para sufragar un pequeno hostal no centro da Capital, con pensión completa por cinco días e catro noites.

Os rapaces acompañados por dúas mestras e un mestre, viron todo canto de importante, segundo os educadores, tiñan que coñecer:

 O Museo do Prado; a Porta do Sol; O Palacio Real; O Parque do Retiro; O Xardín Botánico, O Madrid dos Austrias; A Gran Vía e a Castellana; un viaxe en metro; e unha saída no autobus o Escorial a ver  o Valle dos Caídos…

Pola maña cedo despois do almorzo, marchaba todo o grupo a descubrir Madrid.

 Logo do xantar, outra vez a camiñar, e  despois, a noite, un cambio de impresións urxente mentres se ceaba, e a deitarse cansos de tanto esforzo por ver as marabillas da grande cidade.

Volveron os excursionistas a súa escola levando no seu caletre impresións, imaxes, experiencias, e moita fartura nos seus corazóns.

 Tódolos profesores do grupo escolar querían saber a opinión dos rapaces, sobre o que tiñan visto, e dicir: “que asunto cultural fora o que lles impresionara mais da viaxe”.

Fixeron os alumnos da excursión unha enquisa interna e, debateron a porta pechada mais de unha hora. Despois chegaron a unha conclusión, que acordaron dera a coñecer  un voceiro elixido de entre eles..

O día acordado na aula de actividades múltiples, e diante do cadro enteiro de mestres e  moitos alumnos, o voceiro  dirixiuse a eles para expresar o parecer do grupo.

 Tomou a palabra entre a expectación de todos os presentes, e  soltou  dun  so  golpe o seguinte :

De todo canto vimos en Madrid, o que mais nos gustou a todos  foi… ¡ o almorzo !...

Fíxose un silencio abraiante no cadro de profesores…

A miña tia Marita contábanos despois entre risas, que  tamén ela lembraba aqueles almorzos con zume de laranxa, pequenas tarriños de marmelada,  cola cao ou café, porras; manteiga envasada, e  algúns boliños deses que se chaman cruasanes…




venres, 6 de xuño de 2014

O AMIGO TONY

O AMIGO TONY

Nacer, naceu en Fowey, un pequeno pobo costeiro do sur este de Inglaterra. Pero síntese desta terra pois leva moitos anos traballando aquí, ademais é pai de sete  fillos galegos e marido dunha moza compostelán.

Considerase así mesmo,con certa retranca, coma un: “extraordinario impulsor demográfico da mocidade desta bendita terra”.

 Comentábanos onte, que ate Fowey chegou Xesús na súa infancia xunto con Xosé de Arimatea.

E  que foi facer alí ? ─ preguntámoslle abraiados.

─Eu que sei!, ─ Supoño que non é certo, pero ter temos unha cruz que conmemora este feito preto dos arrecifes. E todos os veciños de Fowey cren que é posible, aínda que  moi improbable…pero coinciden en que  é moi bo que así sexa… E nunca houbo discusión no pobo por elo !.

─ Home claro, ─respondimoslle, éche coma si aquí  poñemos en dubida cos restos do apóstolo Santiago non están onde deben estar, que é na súa furna. Seriamos parvos!.

Existen, dinos Tony,  diante de dilemas como este, sempre  tres tipos de dubidas :  As científicas, as artísticas e, as de fe.  Nestas últimas, no caso de incerteza,  reafírmanse as crenzas sempre,  non si?.

─E si por riba, contestámoslle varios, esas conviccións son rendibles, xa  temos a tradición e mais a economía xuntas,  deste xeito, as lendas  convértense en  crenzas  beneficiosas para todos…

─O respecto desto, ─ engadín eu, vouvos contar un feito que aconteceu en Compostela fai mais de trinta anos. Podedes crelo ou non…

Un arcebispo, comentoulle daquela o alcalde  da Cidade, que estaban a estudar a posibilidade de datar a traveso de técnicas de radiocarbono, a idade dos osos da furna do Apóstolo.

O alcalde, mirouno de arriba abaixo, e deixoulle caer:

─ Pero logo monseñor, vostede pon en dubida que os restos non sexan os  do noso Santiago o Maior ?.

─ Non, home non, unicamente quixeramos ratificar a tradición, para darlle mais forza diante do pobo cristiano…

─ E, Sr. Arcebispo, se resulta que o Carbono 14 evidencia que  son restos óseos de varios séculos despois… que pensa facer, ou dicir… ?.  Porque, non vaia a seren que a ciencia, poña en perigo a tradición,  o Camiño, a Cidade, e o futuro de Compostela.

A cousa rematou aí. Nunca mais oín falar desta ocorrencia  arcebispal.

 Me sorprendeu daquela que un rexedor  socialista tivera que darlle unha lección de sentido común, de economía domestica e de”fe” a un arcebispo, que por outra parte sempre mantivo nos seus discursos, cos seus marxes de interpretación tendían a cero, sobre esta e outras materias científicas ou non.

Salvámonos daquela polos osos!.