UNHA
HISTORIA
ARREPIANTE
Don
Antonio foi
enfermeiro no
vello Hospital
Provincial
durante moitos
anos.
Poñía
inxeccións da
mañá a
noite con
unha ducia
de xeringas
que esterilizaba
nunha autoclave
vella despois
de cada
uso.
As
agullas gastadas
de mil
picadas, as
afiaba unha
e outra
vez con
unha pequena
pedra especial
ate recuperarlles
o bisel
axeitado.
Tiña
o Antonio
varios amigos
médicos co
trataban con
moita
consideración e
afecto.
Dicían
del diante
dos alumnos
de medicina,
e dos enfermos, que
non coñecían
maior esperto
en “coller
veas”.
O
Antonio sentíase
na gloria
con aqueles
cumpridos dos
seus xefes,
co levaban
sempre de
axudante nas
exploración,
curas, e
tomas de
mostras dos
doentes.
Un
día, contoume
unha historia
arrepiante:
―Acompañei
ó forense
e o
seu axudante
a realizar
unha autopsia
no Hospital.
Tratábase
dunha muller
con creto
de meiga
chuchona,que fora
asasinada nunha
parroquia da
Estrada.
Acoitelaranlle a
gorxa de
parte a
parte con
unha fouce...
Era
experta en
feitizos e,
presumía de
seren amiga
do maligno...
co que pactaba, se
facía falla.
―O
lugar onde
repousaba o
cadáver da
bruxa atopábase
no soto
do Hospital,
e, a
el, accedíase
a traveso
dunha escaleira
empinada que
tiña na
metade do
camiño o
interruptor da
luz.
Unha
chapuza do
Secundino noso
electricista,
carpinteiro e
bedel todo
a un
tempo...
O
final dos
chanzos,
encontrábase
unha mesa
de autopsias
na que
agardaban moi
quedos os
defuntos mortos
violentamente.
―Aquela
noite, unha forte
treboada fíxonos
quedar sen
luz antes
de chegar
o mortuorio
dúas veces.
Os
lóstregos,
iluminaban a
traveso das
ventás a
nosa marcha.
Recordei nas
sombras
proxectadas a
Santa Compaña.
Non se falou de
nada no
camiño. O
vento zoaba
nas fiestras
e semellaba
o chorar
dun doente.
― O
enfocar a
escaleira a
escuras, baixamos
os tres
case collidos
das mans
para non
caer,e iluminados
só por
un misto.
Nestas,
o misto
apagouse, e
cando diriximos
a vista
cara adiante,
vimos uns ollos
acesos
arrepiantes,
pestanexando a
altura do
lugar onde
se debía
atopar a
mesa de
autopsias... e
mais a
meiga...
― Démoslle
inmediatamente
as costas
o soto
e subimos
entolecidos,
tropezando uns
nos outros
hasta o
primeiro andar.
―Alí
o forense
pálido e
tremelicando, foi
quen de
acender outro
misto e
dixo con un
fío de
voz:
“ Non
é científico,
polo tanto,
non e
posible, en
conclusión, non
pode seren
certo!”...
Nisto,
veu a
luz de
novo o
corredor, e
o forense
ordenoume de
súpeto : “
Antonio, baixe
vostede diante,
prenda a luz, e
logo
chámenos!”...
―Baixei,
non quedaba
outra.
Mellor
non pensar
en nada,
me dixen
mentres descendía
de paseniño,
sen respirar
e ca
man no
escapulario,
mentres repetía polo baixo unha e outra vez: San Silvestre, San
Silvestre, meigas fora!
Dinlle
o interruptor
cos ollos
pechados...
― Abrinnos
lentamente..., e
alí mesmo,
sobre a
mesa, a
carón da
defunta, o
cabrón do
gato do
bedel, ollaba
fixamente para
min...!
