O
NICO
Atopeime
co Nico, facía
anos que
non o
vía nin
falabamos.
Levo
xa xubilado
cinco ou
seis anos,
comentoume.
Fai
ben tempo
que non
sei de
ti, pregunteille.
Pois a
día de hoxe mesmo, que é o que na nosa idade conta, veño de
celebrar os
cincuenta e
cinco anos
da miña
promoción cos
compañeiros do
Instituto
Xelmirez,
engadiume con
un sorriso
estraño.
―Encargouse
dos convocar o
amigo Lobato,
que foi
quen axustou
a comida
no restaurante.
Foron
moitos, o xantar
?.Quixen saber.
― Pois
vintedous
compañeiros xustos.!.
―No
comida informeime
por uns
e por
outros, que
unha boa
manchea deles
tiña finado
xa. Eses
non viñeron...
Roque
morreu de
neumonía;
Carballo, de
un cancro;
o Bolas,
de non
sei que
do corazón...
e así
unha chea
de compañeiros...
cas noticias lutuosas, atragoeime
dúas veces
cas empanadillas,
e cas
croquetas do
entrante.
Debe
seren triste
perder os vellos
amigos da
mocidade non?
―Home,
que queres
que che
diga. As
veces a
tristeza allea
é parte
da alegría
propia.
―Alí
estabamos os
sobreviventes
desa desfeita
biolóxica; uns
lle chiscaban un
ollo a
unhas mozas
moi novas,
veciñas da
mesa de
enfronte, que
por certo
non lles
fixeron nin caso;
outros poñían
caras e
acenos aparvados,
mentres facían
fotos con
esas cámaras
pequenas
electrónicas;
dous mexáronse
por riba
co esforzo
por conter a risa...
e finalmente
rematamos todos
bébedos, cantado
“vaite lavar
porcona”,
botando aturuxos
e berrando
coma tolos...!
Esas
cenas, díxenlle,
están ben
Nico, estar
xuntos, recordar
historias e
contar contos,
sempre e
agradable.
―Niso
tes só unha
parte de
razón, e
voucho explicar:
O
despedirmos ate
o ano
que ven,
díxenlle a
Lobato, nun
aparte, que
non se
lle ocorrera
volver a
chamarme para
a próxima
xuntanza...
― E
logo?
―Mira
Luis, a
comida estivo
ben, non
faltou de
nada, marisco,
boas carnes,
peixes e
lambetadas.
―Pero
eu ...atopeinos
a todos
moi vellos,
moi escarallados,
e por
riba finxindo
que aínda
eran mozos...
O
problema, amigo
meu, non
é ser vello,
senón ter
sido rapaces
trouleiros e
sans, e
ir a
estas festas
de carcamán
facendo malas imitacións daqueles rapaces que fomos un día...
Que vaian
todos a
merda!.
Ningún comentario:
Publicar un comentario