O DOCTOR TUTE
(Iria e mais eu)
Aló polos anos sesenta meu avó xogaba ao tute na cafetería Derby de Compostela co seu amigo o Efren.
O Efren comezou a estudar a carreira de medicina a principios dos cincuenta,
e despois de dezaseis anos de aprobados xerais, e mais de exames sinxelos superados a terceira
ou cuarta convocatoria, tiña a carreira case rematada.
Resistíaselle a materia de anatomía. A suspendeu en segundo de carreira, e
alí agardaba desde facía moitos para facer do Efren un médico.
Meu avó dicía sempre do Efren que era raposeiro, orixinal e preguiceiro, como non coñecera a
ninguén.
Polas mañás ía as clases a vender
apuntes de varios catedráticos recollidos por el de alumnos avantaxados.
O Efren, despois de ter feita unha escolma deses
apuntes, os pasaba a maquina con varias copias en papel carbón, e mais os perfeccionaba con debuxos propios e
comentarios de autor.
Grazas a eles, e a súa repetición mecanográfica, o Efren tiña uns ingresos
complementarios e coñecía os conceptos
básicos da medicina.
Deste xeito falaba o Efren no Derby
con propiedade e solvencia das enfermidades, e mais diagnosticaba axiña calquera peleirada, cando os colegas de tute facíanlle unha
consulta o respecto. Por esa razón o
alcumaron desde aquela o Dr. Tute.
Deuse a circunstancia, que despois duns anos, un dos seus amigos de
primeiro de carreira tiña chegado a catedrático de anatomía, cando o Efren estaba a rematar o derradeiro curso da carreira.
─ Moito me axudaron os teus apuntes amigo Efren ─ sei que lle
dixo o catedrático ─ co que
mantiña relación.
─ O caso é que aínda teño a merda da
anatomía túa sen aprobar, e por culpa dela non son médico, contestoulle, agardando
unha resposta esperanzadora e mirando de esguello ao profesor.
─ Por min non a quedar a cousa. Imos facer o seguinte : no exame practico fágoche
unha pregunta sinxela sobre un oso calquera, e xa está.!
Neso quedaron.
Na aula, o día da proba práctica, e diante dos compañeiros, o Efren con
traxe chaqueta novo sorría abertamente, e xa se vía de médico. Un pouco vello
diante dos colegas, pero médico como
eles.
O Profesor mandouno sentar, e con moita parsimonia sacou do caixón da mesa
un oso largo e ancho, con dous cóndilos
e e unha eminencia entre eles, e dicir
un oso inconfundible…
E díxolle, mentres llo pasaba por diante dos ollos e o retornaba axiña ao caixón:
─ Tibia ou peroné !
O Efren non se inmutou.
Votou man a unha pluma estilográfica – regalo dos seus pais cando comezou a
estudar a carreira- e respondeu a
pregunta movendo diante catedrático a pluma coma se fora unha bandeira:
Parker ou Inoxcron !!!
Todos riron a gargalladas, incluíndo o Profesor.
E deste xeito, o Efren, levou o único sobresaínte da súa carreira, e chegou
a medico.
