CATRO VELLAS MOZAS
Palmira ten 82 anos. Tamén ten unha
chea de pequenas enfermidades, e un bastón elegante co puño de prata.
Pasea tódolos días pola alameda con tres amigas mais novas que ela.
Van peiteadas de perruquería con reflexos, traxes de alivio, e
unha maquillaxe discreta. Parecen
talmente unhas mozas festeiras.
Entre as catro suman mais de 315
anos, e aínda reciben piropos de algún xubilado romántico ou miope.
Falan de cotío do bos, xenerosos, e
agarimosos, que foron os seus maridos. Todos eles morreron fai anos.
─ O meu home tiña un carácter
apaixonado e un bo corazón. Non sabía nunca que me regalar
polos aniversarios de voda, ou polo meu santo, ─ di a Palmira ─.
─ Regalos recordo eu que poucos te facía, salvo os teus
seis fillos: e morrer, morreu
daquel infarto, mentres trataba de facer o que non se debe repetir tres veces ó día con
setenta anos por moi bo corazón que se teña, e moi agarimoso que se queira seren…─ retrúcalle a
Maruxa ─.
(Hai mulleres que non saben gardar un segredo)
─ Pois o meu, xa sabedes que era o mellor médico do vello hospital, nunca
deixou de atender, incluso polas noites, os seus enfermos nas súas casas
particulares, e cobrándolle unha miseria, ─ coméntalles Xosefina ─.
─ Sabémolo ben. ─ retruca outra
vez a Maruxa ─ As veces
quedábase toda a noite, sobre todo si a doente era bonita e nova, non si ?.
A segunda amiga, a Amelia, quedou solteira. Sostén desde sempre que ela veu o mundo para namorarse dun só home.
Pero non o dou atopado.
─ Quixen confiar nun pretendente pasante de avogado, que sabedes tiven a proba varios anos, chamábase
Euloxio. Máis tiven algunhas dubidas del.
─E para amar de verdade xa sabedes que débese crer cegamente na parella,
porque o amor non é unha ciencia, é só
confianza e fe.
As amigas non din nin chus nin mus, especialmente a Maruxa, porque a Amelia lle gaña o corazón, e sabe moito de sentimentos frustrados.
A terceira amiga é a Sofia, unha
farmacéutica retirada moi respectada no grupo, que ben
sendo para todas a conselleira nos tratamentos para os osos e
reuma, cremas contra as engurras e pocións contra o estrinximento.
A Sofia, foi a primeira en quedar
viúva. Seu home morreu cando ela quedou embarazada do seu fillo Carlos.
Despois de escoitala falar do seu
marido é doado facerlle eloxios sen telo coñecido. “Xeneroso, sensible, atento,culto,
e mil calidades mais”.
Todas fora do alcance e memoria das
amigas, pois non chegaron a coñecelo ningunha.
A Maruxa limitase a dicir entre
dentes e con certo retintín que : “e
unha magoa non ter tratado de primeira man a un home tan especial, incrible,
asombroso e amoroso como o teu…”
Palmira sorrí e pon sempre final as
discusións apostando polos consensos.
─ Queridas amigas estou con Amelia, eu
nunca crin por comenencia no meu esposo,
senón por amor.
─O certo é que sempre estiven disposta a crer no meu marido e tamén en vos, miñas
amigas, ese é o único xeito de conseguir
os afectos dos demais.
─ Agora incluso estou disposta a crervos
todo o que me contedes, sempre que mintades con algo de graza, e por iso
comprendo os comentarios de Maruxa, porque despois de tres anos de matrimonio,
seu home, que non soubo apreciar as súas moitas virtudes, deixouna sen leito nin
teito por unha pendanga, non si Maruxa? . (Rinse todas menos a Maruxa).
─ Descubrín fai tempo que sen as vosas pequenas
mentiras e maldades viviría moi aburrida e asustada, porque falades moitas
veces de cousas que ben mereceríamos foran verdades, aínda que non se poidan crer, pero son lerias que a min me axudan
a soportar con ilusión os anos que teño, e me amparan na actual incerteza na que vivo.
As catro amigas van xuntas os domingos a cafetería do Ensanche a mollar as
palabras. Piden uns vermús con oliva, e
falan con emoción dos finados, o mesmo tempo que coquetean co primeiro cabaleiro que lles
dirixe unha mirada…
Quedoume claro observándoas, que a elas,
a idade non as protexe do amor… pero quizabes
ese mesmo amor, as fai esquecer da
súa idade…
