SE AFIRMA

SE AFIRMA

Que la economía del futuro se basa en el conocimiento. 
Pero vamos contra lo dicho, reduciendo los esfuerzos en investigación, sanidad o en educación.

Que los responsables de la crisis son intocables.
 Las leyes y, en consecuencia los tribunales, suelen ratificar esta afirmación.

Que el tremendo paro y desempleo que sufrimos, tienen una perversa interpretación actual : permite canalizar e impulsar la vía hacia el populismo , el racismo y la insolidaridad.

De ahí una parte de la explicación del porque de algunas encuestas, comportamientos sociales, elecciones,y, candidatos.

Que tenemos en España 18.000 empresas con más de 100 trabajadores cada una.

Que también tenemos 2.800.000 empresas con menos de cuatro trabajadores, y, 1.200.000 empresas, sin ningún empleado.

De ello se desprende que los autónomos contratan al 40% de los empleados en el País.

Que la economía sumergida, es decir aquella que evade impuestos, cobra sin facturas, o lleva dobles contabilidades..., supone el 25% del PIB, (unos 250.000 millones de euros), lo que supondría, de controlar esta situación, incrementar los ingresos del Estado entre 20.000 y 25.000 millones de euros más al año.

Es decir, casi pagaríamos todas las prestaciones al desempleo, o, el 70% de nuestra deuda anual, o, algo menos de la mitad, del costo de nuestra sanidad pública.

Que como no parece fácil un cambio radical del modelo electoral, la alternativa más decente, sería modificar las reglas internas de funcionamiento de los partidos.

Por ejemplo, unas primarias no solo limitadas a los militantes...(en ello, andamos los socialistas en exclusiva).

Esta compleja situación, de no modificarse, debiera hacernos recordar a Eduardo Galiano cuando nos dice : “que duro es escoger entre lo mismo y lo mismo”...

¡Pues eso!.

O FUTURO DO PASADO

O FUTURO DO PASADO

Discutíuse recentemente en España o futuro dun novo socialismo democrático.

Necesitabamos urxentemente, re-explicarnos, e, poder re-explicar aos demais, o papel do estado, as razóns da pobreza, do paro, da degradación da natureza, do racismo, a explotación duns homes por outros, e, a forma de entender as nosas relacións na sociedade, na familia, no traballo, na cultura, a ciencia e a investigación. Case nada.

O certo é que máis de douscentos anos de industrialización, e de progreso non foron capaces de prover de: vivenda, alimento, traballo, educación e sanidade, á maioría da humanidade. Este é o mundo real que creou o capitalismo existente.

O asunto clave da situación actual é a constatación de que cada vez é maior a diferenza de riqueza entre os países, e mais entre unhas persoas e outras. Cada vez e menor a igualdade de oportunidades.

Mil millóns de seres humanos teñen uns ingresos diarios inferiores a un euro. Cada segundo morre un neno por desnutrición, é dicir de fame.

Aquí en España 600.000 familias non teñen ningún tipo de ingreso coñecido. Unha de cada catro en idade de traballar, esta desempregada. Tres millóns de concidadáns se atopan en situación de pobreza...

Que máis é necesario, para que se impoña unha nova orde social que implique unha maior igualdade.!

A ese razoamento oporase sempre - pola súa propia natureza, interese e fortaleza coercitiva e mediática - o modelo de crecemento capitalista e financeiro actual.

Por tanto, non é, a través de pequenas reformas sociais do sistema actual, como se ha de avanzar cara a ese cambio de modelo social e económico.

Iso é, o que tentamos os socialistas en toda Europa durante moitos anos.

Ser os xestores que amortecesen este capitalismo depredador sustentado na desigualdade de oportunidades.

As nosas reformas contra cíclicas só reduciron de forma temporal e circunstancial esas diferenzas.

Fomos os administradores, cando se gobernou, dun sistema baseado case exclusivamente no beneficio e no consumo; un modelo económico que deseñou o noso modo de vida.

O grave deste asunto é que crise actual non ameaza a este capitalismo, sempre que o sistema consiga manter a orde social e evitar a subversión interna.

Sempre que aceptemos de xeito resignado e inevitable todo o que nos está sucedendo.

Nin o paro nin a pobreza, poñen tampouco en cuestión, o fracaso ou o fin deste modelo. Non hai, polo momento, unha alternativa ao mesmo na sociedade occidental.

Logo a máis importante tarefa actual nesta crise internacional para os socialistas, é deseñar formas de organización social máis xustas, é dicir aquelas que garantan as necesidades colectivas e impidan a explotación actual.

Estas, para ser eficaces, só pódense emprender, dada a mundialización da crise, dentro dun marco moi amplo e dicir, co acordo da Internacional Socialista.

Nin noso País, nin os da da nosa contorna son entes illado e auto-suficiente.

Debemos loitar por pór en marcha un novo proxecto e modelo social, que impida modificar ao antollo das empresas e do capital, os termos básicos do contrato social en que se basearon e basean as sociedades europeas. Nada sinxelo de facer.

A tarefa supón unha profunda revolución, unha mobilización masiva , que ha de pasar primeiro pola clara comprensión do que sucede, e, logo conseguir un masivo apoio electoral.

Asunto este que só se conseguirá cun tremendo esforzo dos cidadáns, especialmente dos mais novos, e asociacións conscientes e comprometidas; con lideres que utilicen unha linguaxe que axude a entender e non a confundir os problemas, e, con un proxecto anovado e realista a medio e longo prazo.

UN NOVO MODELO DE TRABALLO

UN NOVO MODELO DE TRABALLO

Meu querido avó era un bo axente comercial. Adicábase a venda de mobles que uns deseñaban, mentres ebanistas e carpinteiros os producían na fabrica.

Meu avó, con un catalogo pintado a man, ía tratando de convencer os empresarios das pequenas e grandes moblerías, da boa calidade dos comedores, das salas de estar e, dos dormitorios, que el representaba na miña opinión, con gran dignidade.

De cando en vez facíanlle un pedido, que trasladaba a fabrica, para posteriormente percibir unha pequena comisión polo seu traballo. Sen máis complicacións, as cousas funcionaban deste xeito.

Uns meses, gañaba menos do xusto, e outros para ir empetando un pouco.

Este meu traballo é coma as mareas, dicíame sempre.

―Unhas veces baixa o mar moito e outras enche a praia enteira. Hai que saber gardar para cando cheguen as grandes baixamares. O aforro é saber economizar cando se pode, e pódese, cando hai preamar...

Non aforraba o avó moito, daquela a vida, coma hoxe, subía polo ascensor, mentres as comisións o facían pola escaleira.

Os tempos mudan, e agora temos un mercado de traballo, que non garante traballo,e, pasamos de ter comerciais dunha banda e técnicos ou profesionais pola outra, a ter todo xunto nunha  persoa.

O técnico ten que facer de técnico e de comercial ó mesmo tempo en moitas empresas.

Se a elo lle engadimos neste sistema actual o chamado “incentivo”, e dicir a vella “comisión”, pois temos amañada a nova forma de rendibilizar o traballo deste mercado tan libre actual.

Contratan hoxe, en moitas ocasións, a tempo parcial a un técnico nunha empresa, e páganlle obviamente a metade do salario correspondente do tempo completo, aínda que na práctica, traballe unhas horas mais das acordadas.

Axiña lle explican, que se desexa gañar o salario integro, (que lle permitirá sobrevivir como moito), deberá: a) cumprir uns obxectivos empresariais, e, b) ser el mesmo, quen consiga os clientes para a empresa.

Algo así coma se no caso do meu avó, tivera que saber debuxar e deseñar os catálogos dos mobles; buscar os clientes; e por riba ser un bo experto en construír eses mobles.

Despois pode cobrar a comisión que lle entrega o empresario ou o responsable inmediato.

Unha cousa mais, caso de non cumprir os obxectivos de venta mensuais dun número previamente fixado polo empresario de : dormitorios, cadeiras, mesas de comedor, ou coquetas, poderá ser despedido por ineficiente, inútil, inepto e improdutivo...

De pouco valerá que teña un doutorado; boa formación profesional ou artesanal, sexa serio e honrado, animoso, e, con moitas gañas e necesidade de traballar...

O final, os obxectivos do empresario e do capital, sempre se imporán ao noso traballador, porque a estes obxectivos pásalle sempre como as estrelas, que están moito mais aló do que un se imaxina...