VIVA O VIÑO E A CERVEXA
Xan da Curota achégaseme moi enfadado dicíndome no medio da rúa, a grandes berros, que non hai nada peor que un amigo ignorante.
Explícame de seguido o seu malestar, que tiña que ver coas opinións dun veciño sobre a xestión dun coñecido líder político galego.
Intento relativizar o seu malestar dicíndolle: "Todos somos parvos de cando en vez". El me responde:
"É imposible que os amigos parvos deixen de dicir ou facer parvadas!" “Non está na súa natureza”.
Cítolle logo, mais serio, a Gracián, para darlle a razón a traveso dunha autoridade literaria: "os que o parecen son parvos, e a metade dos que non o parecen tamén o son".
E, sigo procurando calmalo con argumentos traídos deste xeito:
—Creo que o que hai Xan, son máis argalleiros que estúpidos, porque a maioría seguimos vivos a pesar dos que negan a vacina do Covid, dos que cren todo canto lles soa ben, ou dos que lle regalan sen mais os seus votos a Feijoo.
—Mira, Luis, déixate de desculpas; a ignorancia xera moita confianza teimuda pero nunca coñecemento, este amigo meu insiste unha e outra vez en opinións sen sentido, incluso aquelas que van en contra dos feitos e dos seus intereses, carallo!
E co dálle que dálle das súas teimas remata por me cabrear cando discuto con el.
—Estes amigos ignorantes son máis perigosos que se fosen uns
malvados.
Cos últimos pódese entender un, cos primeiros non.
Moitos deles, podes observalo, xúntanse como moscas na merda, falan entre eles, póñense de acordo porque todos coinciden nas mesmas parvadas, e arrástrannos coas súas decisións sen xeito a ter o goberno que temos en Galicia.
—Para eles, calquera despropósito político ou persoal non é impedimento para continuar errando co seu razoamento nas súas preferencias políticas.
Tamén tratan convencer aos demais dos seus disparates porque todos eles teñen unha estraña e fonda vocación para facer proselitismo !
Non sei como calmalo, menos mal que o bar da esquina está preto e ofrece viños e cervexas xunto con unhas unhas enormes tapas de tortilla.
Invítolle a seguirme co xesto de beber, e o colle co primeiro aceno, síntoma de que non é parvo, ou de que non ten un euro.
Diante da cervexa eu, el diante do seu viño, decido facer un xiro verbal explicándolle entre sorrisos, que cando non quero ver a un idiota, eu mesmo deixo de mirarme ao espello. Non lle fai gracia algunha.
Remato a historia cunha experiencia empírica persoal:
—Os prudentes, os reflexivos, os intelixentes, os sabios, acaban aburrindo a un santo amigo Xan.
Moitos destes explican ou falan de cousas que teñen a súa complexidade, fano con propiedade e coñecemento, o expresan con educación e argumentos, pero son incapaces de resumilas nunha frase sinxela, quizais imprecisa, pero comprensible e fácil de recordar polo persoal, que é o que funciona.
Son por elo parvos?
Non me veñas con esas andrómenas, replicoume, os ignorantes e estúpidos dos que che falo, o son, por non entender nin aceptar nin o complexo nin o sinxelo.
—Mira, continúa dicíndome, por citarche algo culto eu tamén, direiche que Maquiavelo clasificou aos homes en tres categorías: algúns deles, son quen de entender por si mesmos; outros, que discirnen polo que lles din, e uns terceiros, que non entenden nin por si mesmos, nin coa axuda dos demais.
—Cando che falo do meu veciño, falo de esta última especie de descerebrados, que non finxen a ignorancia, que sería deliciosa como é o teu caso cando queres. Este veciño meu, é simplemente un idiota rematado!
Mellor será calar, pensei entón, e calei mentres bebía a miña birra...
Co ánimo máis tranquilo ao cabo dun minuto, comenteille algunhas noticias da prensa por cambiar de asunto.
O Xan, comezou daquela a pórse vermello de rabia outra vez.
Pedín axiña outro viño e unha cervexa e tranquilizouse de novo.
Xa non sei se o Xan está a finxir ou é mais listo co demo.
Por suposto, cavilo de novo entre grolo e grolo, mentres recordo a un parvo moi famoso que dixo aquelo de: ¡Viva o viño!
Asi e todo, algunha razón debía ter, ou non?
