MONCHO, O FILLO DA PORTUGUESA
Na aldea da miña avoa e fai uns cincuenta anos, recordo ter xogado a
estornela e mais ao fútbol con Moncho, o fillo da señora Remedios da Silva, de
alcume, “a portuguesa”, dada a nacionalidade da mesma.
Era o Moncho o maior de catro irmáns, orfos de pai, que vivían un moito da
caridade dos veciños, e un pouco, do traballo como xornaleira da súa nai, unha
muller extraordinaria que os sacou adiante gracias a súa intelixencia e
traballo.
Ningún deles fora nunca a igrexa debido a condición de non créente da
señora Remedios, a que lles comentaba aos seus fillos,- segundo me dicía o Moncho -,co importante na vida era seren educados,
honrados e xustos, e non enganarse con historias bonitas e paraísos dos que non
había probas.
A familia da Silva, tiña problemas co párroco, que non vía con bos ollos como:
“as ovellas desorientadas desa familia non se incorporan ao catolicismo, única
relixión verdadeira” e, desde o púlpito, os domingos, de cando en vez mandáballes recados a traveso dos veciños para os premer ou
coaccionar.
Uns deses veciños, os da casa grande de Ferreiro, parella sen fillos, e con mais
devoción a Don Miguel ca Virxe do Carme, despois de falar co párroco sobre esta
familia, acordaron unha estratexia para
conducir aos poucos e sen que se notara moito, (coma fan os bos políticos), ao Moncho
polo “bo camiño” da relixión católica, apostólica e romana.
Falaron ca nai do rapaz, e acordaron que este traballara de servente
nesa casa, a cambio da comida, unhas dez
pesetas ao mes, e unhas clases particulares polas tardes do mestre de escola,
exixencia da nai, “para que o meu Moncho
non sexa un ignorante mais”.
Desde aquela o Moncho, atendía as ordes recibidas polos Ferreiro, coidando
do gando, facendo recados, ou regando na horta, e ademais, aprendeu a escribir ben, ler mellor
entendendo o que lía, facer contas e
resolver problemas cotiáns.
A familia Ferreiro, os domingos ordenaban ao Moncho iren a primeira misa da
mañá, e a volta da mesma preguntábanlle
con moito interese de que falara nela o señor cura.
O Moncho, nunha destas, comentoulles que Don Miguel estaba a organizar unha
catequeses para ensinar o catecismo aos rapaces da aldea.
Faltoulles tempo aos Ferreiro para
indicarlle que tiña que quedarse ao remate da misa a esa catequese, para
aprender cousas boas, santas, e certas.
O Moncho, cavilou sobre a certeza das
talladas abundantes de comida que recibía e na falta de cartos na súa casa, e
aceptou a imposición, non sen antes pensar coma librarse de esa obriga
relixiosa que nin sentía, nin entendía.
O domingo seguinte, coma sempre foi
a misa de nove, e despois quedouse a catequese.
As dez xa estaba de volta na casa dos
de Ferreiro.
O matrimonio preguntoulle como fora aquelo de vir tan axiña.
El, díxolles con cara de miñaxoia que:
—Don Miguel mandoume para casa, pouco despois de empezar a lección, e dicir,
botoume fora!
—Mais cóntanos coma foi posible iso? Retrucáronlle alarmados.
—O señor cura preguntoume si sabia cantos
deuses hai ?
—E ti, que lle contestaches Monchiño ?
—Pois que vinte!
—E logo volveume a preguntar todo alporizado : cantos dixeches rapaz!
—E que lle retrucaches?
—Logo, díxenlle que trinta!, e foi cando moi cabreado me dixo; vaite e non
volvas pola catequese mentres non saibas canto deuses hai!
—Mais ti Monchiño, comprendes porque se alporizou ou non?
—Estíveno a pensar e creo que sei o que lle molestou a Don Miguel; coido que
deberon parecerlle poucos eses deuses meus!!
