MONCHO, O FILLO  DA PORTUGUESA

 

 Na aldea da miña avoa e fai uns cincuenta anos, recordo ter xogado a estornela e mais ao fútbol con Moncho, o fillo da señora Remedios da Silva, de alcume, “a portuguesa”, dada a nacionalidade da mesma.

 Era o Moncho o maior de catro irmáns, orfos de pai, que vivían un moito da caridade dos veciños, e un pouco, do traballo como xornaleira da súa nai, unha muller extraordinaria que os sacou adiante gracias a súa intelixencia e traballo.

 Ningún deles fora nunca  a igrexa debido a condición de non créente da señora Remedios, a que lles comentaba aos seus fillos,-      segundo me dicía o Moncho -,co importante na vida era seren educados, honrados e xustos, e non enganarse con historias bonitas e paraísos dos que non había probas.

 A familia da Silva, tiña problemas co párroco, que non vía con bos ollos como: “as ovellas desorientadas desa familia non se incorporan ao catolicismo, única relixión verdadeira” e, desde o púlpito, os domingos, de cando en vez mandáballes  recados a traveso dos veciños para os premer ou coaccionar.

 Uns deses veciños, os da casa grande  de Ferreiro, parella sen fillos, e con mais devoción a Don Miguel ca Virxe do Carme, despois de falar co párroco sobre esta familia, acordaron  unha estratexia para conducir aos poucos e sen que se notara moito, (coma fan os bos políticos), ao Moncho polo “bo camiño” da relixión católica, apostólica e romana.

 Falaron ca nai do rapaz, e acordaron que este traballara de servente nesa  casa, a cambio da comida, unhas dez pesetas ao mes, e unhas clases particulares polas tardes do mestre de escola, exixencia da nai, “para que o meu  Moncho non sexa un ignorante mais”.

Desde aquela o Moncho, atendía as ordes recibidas polos Ferreiro, coidando do gando, facendo recados, ou regando na horta, e  ademais, aprendeu a escribir ben, ler mellor entendendo o que lía,  facer contas e resolver problemas cotiáns.

 A familia Ferreiro, os domingos ordenaban ao Moncho iren a primeira misa da mañá, e  a volta da mesma preguntábanlle con moito interese de que falara nela o señor cura.

O Moncho, nunha destas, comentoulles que Don Miguel estaba a organizar unha catequeses para ensinar o catecismo aos rapaces da aldea.

 Faltoulles tempo aos Ferreiro para indicarlle que tiña que quedarse ao remate da misa a esa catequese, para aprender cousas boas, santas, e certas.

 O Moncho, cavilou sobre a certeza  das talladas abundantes de comida que recibía e na falta de cartos na súa casa, e aceptou a imposición, non sen antes pensar coma librarse de esa obriga relixiosa que nin sentía, nin entendía.

 O domingo seguinte,  coma sempre foi a misa de nove, e despois quedouse a catequese.

As dez  xa estaba de volta na casa dos de  Ferreiro.

O matrimonio preguntoulle como fora aquelo de vir tan axiña.

El, díxolles con cara de miñaxoia que:

 —Don Miguel mandoume para casa, pouco despois de empezar a lección, e dicir, botoume fora!

 —Mais cóntanos coma foi posible iso? Retrucáronlle alarmados.

 —O señor cura preguntoume  si sabia cantos deuses hai ? 

 —E ti, que lle contestaches Monchiño ?

 —Pois que vinte!

 —E logo volveume a preguntar todo alporizado : cantos dixeches rapaz!

 —E que lle retrucaches?

 —Logo, díxenlle que trinta!, e foi cando moi cabreado me dixo; vaite e non volvas pola catequese mentres non saibas canto deuses hai!

 —Mais ti Monchiño, comprendes porque se alporizou ou non?

 —Estíveno a pensar e creo que sei o que lle molestou a Don Miguel; coido que deberon  parecerlle  poucos eses deuses meus!!