A LINGUAXE FACHENDOSA

“As fronteiras da nosa linguaxe, son as fronteiras do noso mundo”.

Miguel, o fillo da señora Asunción, traballa en Liverpool no sector turístico, concretamente na terminal de cruceiros do centro desa cidade inglesa, lugar ate o que chegan eses grandes barcos.

 Leva alo vinte anos.

Cada verán, pasa as vacacións coa súa nai nun lugar moi preto de Bandeira. 

A señora Asunción aproveita a chegada do seu fillo para prepararlle as comidas que mais lle gustan: algunhas empanadas, polbo a feira, ou  algún cocido extemporáneo, acompañado sempre  do pan artesán de Silleda e de prostre, lambetadas.

O Miguel bota unha man cando chega en pequenas faenas agrícolas, en reparacións  e conservación da casa, e mais leva a  súa nai Asunción os domingos a xantar a un restaurante acreditado para celebrar o encontro.

Fai dias contoume o Miguel que  axudou a súa nai  co arado e cas vacas Marela e Linda  a preparar un saído na horta de diante da casa, onde plantan patacas, verduras e mais hortalizas.

—A miña nai tendo conta do arado e eu, diante conducindo o gando.

 Mamá berrábame : vai mais a modo Miguel, mais a modo! entón dicíalle sen me decatar do idioma as nosas vacas: stop, ou  slowly!  Que significa, detervos, ou, lentamente, en inglés, e elas e mais eu, retiñamos o paso.

—Miña nai ao iren tan aos poucos avisábame, bule mais rapaz, bule mais! 

—Eu, entón turraba delas e dicíalles espontaneamente, faster! ou quick!  Que coma sabes quer dicir nese idioma mais rápido, ou rápido.

—Despois dunhas voltas, rematamos o traballo sementando a leira.

— Miña nai cando levabamos o gando ao cortello mandoume parar e me dixo moi seria: “Mira, vouche dicir unha cousa, fálalle ben as vacas porque “lojo” ti marchas e a min non me entenden”!

 Eu rin a cachón, sabedor que Miguel era un gran fillo, e que aquelo de se expresar en inglés fora froito da súa incrementada fronteira idiomática e non de outras parvadas.

Conteille, para explicar mellor a cousa, que Celia, a filla do panadeiro, chegara de Francia co seu pequeno despois de estar aló nunha  visita  de un mes ao seu home, emigrado e traballando nese país,  e, xa viña falando francés...

 Comenteille que fai dias seu pequeno caera nunha beirarrúa de Silleda, e que  ela cando acudiu a levantalo lle dixo: “Érguete, érguete, mon cheri”!

Ou aquelo do neto de Crisanto, que cando regresou despois duns meses de ver aos seus tíos en Bos Aires, nada mais chegar a Bandeira preguntoulle ao taxista co trouxera desde o aeroporto ate alí:  Llegamos ya a Bandera?

O taxista de Silleda que coñecía a familia e mais a ese neto,  fartouse de contar o conto na taberna.

 No teu caso tes desculpa, ese outros non, porque a súa linguaxe non e fronteira de nada mais que da súa  ignorancia e fachenda...