A BONECA DE CRISTINA

Contoume a Cristina, unha trasnada, e prometinlle escribila con disimulo para que non saibades de quen se trata. A historia comeza asi: 

— Meus pais, a Rosa e o Moncho, tiveron catro fillos alo polo final dos anos corenta, dous homes e dúas mulleres. Roberto, Cosme, Lupe e  a Cristina, e dicir eu, a mais pequena.

— Os catro saímos agudos e intelixentes, a que mais eu, e, coma viviamos en Compostela fixemos carreiras universitarias gracias aos enormes sacrificios dos nosos proxenitores. 

 A miña nai Rosa traballaba de costureira na casa, e o meu pai estaba empregado coma mecánico de coches nun taller preto do que hoxe é a Praza de Galicia. 

 —Os catro vivimos toda a nosa vida ate o de  hoxe, mellor cos nosos pais, que é mais do que lle agarda aos nosos fillos.

Cando nenos, a miña irmá Lupe e mais eu rifabamos entre nos, pero queriámonos moito. 

Chegado o tempo dos Reis Magos, o papa e a mama mercában  un regalo para cada un, un so regalo, porque  as contas non daban para mais, pero alimentaban a ilusión nosa  con este detalle tradicional.

—A Lupe, tiña un  xenio do demo, e sen querelo dominábame a min e ate o intentaba cos meus pais.

 Eles por buscar paz, procuraban co regalo de Reis para Lupe fora o mellor, e asi evitar celos e  as súas fortes perrenchas. 

A mellor moneca, a mais bonita, a mellor vestida, ano tras ano era para ela. Eu o constataba e calaba.

 

—A miña moneca era  sempre a mais  fea, pero eran – razoaba eu-  os  Reis Magos  quen decidían, e facían o que lles petaba, como case todos os reis.

Pasaron os anos, os meus  irmáns creceron, e deixaron de crer nos Magos, todos, menos eu, e eles  tiñan coidado de manterme a ilusión que tiveran.

 A verdade é que eu tiña  escoitado algunhas frases e  cousas relacionadas cos Reis, ditas con disimulo, pero con indiscreción  entre eles, e, desde aquela comecei a sospeitar algo... 

A noite de Reis daquel ano foi moi especial. 

—Decidín conter o soño, non durmir, para comprobar as miñas sospeitas e, as escondidas, bebin medio vaso de café, pois lle oíra dicir a meu irmán Roberto que axudaba a manterse esperto e así poder  estudiar de noite sen o barullo noso polo día. 

—Pasada unha hora escoitei ruídos moi leves, serían os Reis pensei? 

O pouco puiden ver aos meus pais facendo de mensaxeiros reais, e caín na conta da maxia desa noite.

 Deiteime de novo para erguerme media hora mais tarde cando a casa estaba en silencio, e con moito coidado dirixinme ao comedor. 

Alí a carón do pequeno belén estaban os regalos.

 En dúas caixas iguales e nas tapas escrito en letras de imprenta liase, “para Lupe” e na outra “para Cristina”. 

Levantei a tapa da miña caixa e puiden ver unha moneca con ollos tristes, unha perruca de estropallo, e un vestido arrepiante de color amarelo.

—Despois, picada pola curiosidade, mirei na caixa de Lupe. Aquela moneca tiña a cara de porcelana fina, pelo louro, ollos ledos, unha grande pamela e, un vestido de lunares. 

O de sempre pensei. 

Pero axiña decateime que aquelo non o decidiran os Reis, senón que fora cousa dos meus pais!

Nese momento ocorréuseme a trasnada.

 —Pensei, se quero ter unha moneca como é debido, so teño que cambiar as tapas que levan os carteis. Dito e feito. Despois de aquelo regresei a cama, e durmín coma unha santa.

—A mañá, e ben cedo, os gritos dos meus irmáns e pais anunciando a chegada dos Reis Magos a sacáronme da cama, e todos fomos abrindo de un en un, e por orde de idade, os regalos: Un estilográfica para o Roberto, un tren de madeira para o Cosme, e chegoulle a quenda a Lupe...

— Abriu  a súa caixa e nela apareceu aquela moneca fea coma un corno. Mirou de súpeto para os pais e irmáns maiores, e todos quedaron con cara de estrañeza...

 —Eu, de seguido abrín  a “miña caixa” e atopei a preciosidade prevista.

 Din un berro de alegría finxida e díxenlle a todos que era a moneca mais bonita do mundo, e que os Reis Magos debíanme de querer moito ese ano. Debinme portar moi ben!

 Ademais din saltos de alegría para rematar a xogada...

—Todos sorrían, ate a Lupe.

O papa e a mama os recordo apampados pero estaban risoños tamén e con moito amor nos seus ollos.

  

—Nunca lle contei isto a ninguén e non sei porque cho conto, pois sei que vas escribilo e destripalo. 

Agardo que non deas nomes verdadeiros, e disimules  como fan os Reis Magos es os pais, non vaia a seren que a Lupe se decate daquela debilidade súa e se alporice de novo comigo agora de vella...