XUSTIZA RAPOSEIRA
O fillo mais pequeno da Carolina, o Chisco, estudiou dereito en Compostela nos anos setenta. Hoxe é un avogado moi respectado na bisbarra de Carballo.
Na familia da Carolina “o único estudiado é el”, segundo me dixo a súa irmá Elena, e me aclara despois, non por falta de gañas e intelixencia dos demais, senón por falta de cartos.
—O meu irmán, contoume, nunca se disfrazou de intelixente, é intelixente, pero na universidade en primeiro de carreira pasaba por tonto, ou iso crían moitos compañeiros, pois cometeu a parvada de falarlle en galego ao profesor de dereito romano, un mestre castelán que suspendía a sete de cada dez alumnos, e, que falaba moito en latín, pero non entendía a nosa lingua.
A pesares dese despiste, sacou sobresaínte en tódalas materias, menos en romano que levou matricula.
A partires daquela xa non era estúpido para os compañeiros, e coma ademais era pobre, saleu como tiña que seren avogado listo.
O primeiro preito gañouno facendo unha raposada. Pero, vólveme aclarar enseguida a irmán, unicamente nese primeiro preito...!
Tratábase dunha disputa entre un home poderoso da parroquia e un xornaleiro, por unhas lindes mal sinaladas na única finca de catro ferrados que tiña de seu o xornaleiro, e que o cacique quería facer súa..
A falta de “papeis” do seu defendido facía moi difícil gañar a disputa.
O Chisco fíxolle chegar ao xuíz- un home moi serio, e de misa diaria- en nome da parte contraria ao seu defendido, un agasallo de dez quilos de enormes percebes de Fisterra, e unha tarxeta de imprenta co nome do preiteante na que poñía:
“Agardamos lle gusten, igual que a min gustaríame gañar o xuízo que leva súa señoría”.
Tiña lido o Chisco unha argucia parecida nas crónicas dos preitos e, sen encomendarse nin a Deus nin ao demo a puxo en practica.
Montouse unha boa, o xuíz acusounos de suborno e chamou aos dous avogados.
O avogado defensor do ricachón aseguroulle que non era posible que o seu defendido fixera nada sen consultalo, e, o Chisco, alegou diante do xuíz que: “el defendía ao seu cliente por caridade, sen cobrarlle nada, e tendo en conta que era un home castigado pola vida, bo pai, xornaleiro, viúvo, e con cinco fillos ao seu cargo que educaba na fe da nosa santa igrexa católica”.
O preito, que tiña moi mala solución para o cliente do Chisco como quedou dito, virou de súpeto cara ao seu defendido e santas pascuas.
Agora ben os percebes deberon papalos na casa do xuíz, porque non se volveu a saber deles.
O Chisco é dos que opinan que moitas veces desde a xustiza non se atende ao mais necesitado, nin case nunca sal gañando quen debería gañar.
