BAIXO
A
PEL
DA
GUERRA
Desde
fai anos
véñolle
insistindo por
escrito a
Steven Spielberg, que busque
tempo para
ler o
guión que
lle remitín,
sobre unha
historia da
guerra submarina
que aconteceu
na nosa
terra galega,
aló polo
anos corenta.
Baixo
a súa
dirección
cinematográfica,
explicáballe na
miña carta,
vostede filmaría
unha película
de solidariedade universal,
nas terras do fin do
mundo.
A
resposta, supoño
que da
súa secretaria,
veu a
dicirme moi
afectuosamente,
que é
unha magoa
que a
historia no
fora a
dun submarino
norte
americano...
As
pescudas sobre
o acontecido
en cuestión,
resumiunas meu
irmán nun
libro, no
que investigou
o acontecido
daquela por
un submarino
alemán, o
U 966,
co emblema
“ Gut
Holz”, que quere dicir, “boa madeira”, capitaneado
por un
novo oficial
chamado Eckkehard
Wolf, recen
licenciado na
Escola Naval
Militar alemana.
As
4 da
madrugada do
día 9
de Novembro
de 1943,
este submarino,
foi detectado
moi preto
das costas
galegas por
vez primeira,
por un
avión
Wellington da
RAF, e
produciuse un
primeiro
enfrontamento.
Posteriormente,
o 10
de Novembro,
o localizan
outros avións
ingleses e
no combate
alcanzan de
cheo o
submarino nas
proximidades de
Punta Maeda,
na Ría
do Barqueiro.
A
nave se foi a
pique, e
levou no
seu cerne
a varios
mariñeiros.
O
resto da
tripulación
saltou a
auga.
Desde
a Vila
do Barqueiro
organizase o
rescate entre
os patróns,
mariñeiros, e
veciños da
zona.
Correron moitos con mantas
de abrigo
das casas,
con cafés
quentes, botellas
de augardente,
prestan atencións
sanitarias
básicas; as
toallas empápanse
de fuel
e sangue,
as mulleres
afánanse en
limpar corpos
e feridas
dos mariños
como se
foran os
seus irmáns,
noivos ou
maridos; as nais
acariñan a
tripulación coma
se foran
seus fillos,
eses que
tantas veces
devolve o mar, cando quere...
Os
mariñeiros do
Barqueiro
fálanlle a
tripulación
alemá en galego,
eles parecen
entendelos, e
agradecen calados
os coidados
e atencións
co sorriso
perdido na
tristura das
súas facianas.
Días
despois o
comandante Wolf,
é enviado
a Madrid,
ca desculpa
dunha grave
enfermidade, e
pouco despois
se certifica
falsamente polas autoridades españolas a súa morte.
Wolf,
agora se
chama Weber,
e xa
en Alemaña,
segue loitando,
o
fronte de
unha compañía
de infantes
da mariña.
Pouco
despois de
rematar a
guerra, Wolf,
casase e
ten dous
fillos.
Tres
anos despois
regresa a
O Barqueiro,
e a
visita de verán
repetiráse unha
e outra
vez durante
anos.
Faise
coñecido na
Vila aquel
home da
pipa con
forte acento
estranxeiro, que
fai amigos
entre os
mariñeiros e
veciños.
Un
día do
verano do
1978, Wolf
falece, e
nas súas
últimas vontades
dispón que
as súas
cinzas sexan
arroxadas o
mar en
Estaca de
Bares.
E así
se fixo
en presenza
dos fillos,
da viúva,
e de
varios
compañeiros
alemanes do
militar.
Varias
embarcacións de
Bares e
do Barqueiro
con amigos,
coñecidos e
veciños, son
a testemuña
de aquel
feito, que
rematou co afundimento das
cinzas dentro
dunha pesada
caixa,sobre
o lugar
onde estivera afundido o submarino.
Un
do fillos
de Wolf
coñece unha
moza do
Barqueiro, casa
con ela,
e a
leva a
vivir a
Hamburgo.
Despois
ano tras
ano, a
moza regresa
novamente a
Vila, agora ca
súa familia
alemá.
Fun
ó Barqueiro.
Tiña que
ir para
recuperar recordos
de algún
coñecido de
Wolf.
Fun na
procura de
encontrar alí
os restos dunha
solidariedade que
compense a
pouca de hoxe.
Fun buscar unha frase solta, un pensamento altruísta dos tempos daquela terrible guerra.
Fun buscar unha frase solta, un pensamento altruísta dos tempos daquela terrible guerra.
Algúns,
moi poucos,
quedan, e
fálanme de
lembranzas
dispersas de
aquel xogador
de dominó
e de
cartas, de
aquel bebedor
de coñac
no bar
do peirao,
durante moitos
veráns.
Xoubiña,(nome
ficticio) -non
quere que
escriba o
seu nome
verdadeiro-, é
un vello mariñeiro do
Barqueiro, ten
mais de
oitenta anos,
ollos azuis,
andar ergueito,
e pouco falador.
Levoume
varios días,
gañar a
súa confianza.
El, si coñecera ben a Wolf, (en alemán Lobo), e mais súa dona Anneliese.
El, si coñecera ben a Wolf, (en alemán Lobo), e mais súa dona Anneliese.
Foi
pescar fanecas,
pintos e
maragotas en
moitas ocasións,
co “Capitán
Lobo”.
Xogou cos
seus fillos
o fútbol
na praia
de Area Longa.
― O
Capitán era
mal pescador
de liña
e cana,
pero era
bo mariño.
―Explicoume
cousas da
profesión que
eu descoñecía.
E regaloume
unha lanterna
do U-966
que aínda
funciona.
―Eu
era un rapaz moi novo, o Capitán chamábame Xoubiña, e quedoume
ese alcume
para sempre.
― O
Capitán, tiña querenza
por Hamburgo, e
polo Barqueiro.
―Dicíame
que nada tiñan que envexar os peixes do Barqueiro cos de Hamburgo,
e, que os mariscos, incluso eran moito mais saborosos os de aquí.
Contábame
co “Labskaus”, unha carne que alí preparan con patacas asadas,
melloraría moito cas patacas e tenreira nosa.
― Recordo
coma se fora hoxe, que un dia quedou mirando moi serio desde o bote
fixamente cara Punta Maeda, e me dixo coma se estivera falando para
el: Xoubiña, cando teñas fillos, cóntalle que a guerra e terrible,
porque somos os pais quen os levamos a morrer nela.
―A
guerra non da sentido a morte por moito que falen diso con palabras
moi patrióticas, aqueles que a dirixen desde lonxe.
―Nada
me ten entristecido mais co recordo dos camaradas mortos en Maeda.
Diante deles síntome sempre culpable.
―Nada
me ten dado mais esperanzas nos homes, ca axuda xenerosa de todo un
pobo aquel día, o teu pobo Xoubiña, o pobo do Barqueiro... !
― Desde
aquela coido, que o Capitán Lobo, era moito mais do Barqueiro, que
moitos de nos.!. E desde aquela tamén sei o que significa
comportarse con dignidade...