A VACA FLORITA

A VACA FLORITA

Na nosa terra, as vacas poñémoslle nomes moi neutros e creo que pouco merecentes...

 Uns dinlle xovenca, outros morita, marela, ou gallarda...

Botei sempre en falla a familiaridade agarimosa e persoal  de nomes coma: Carmela, ou Filomena, poño por caso.

Pero debe seren unha tradición mal vista por quen coida afastar e cristianizar  nomes con afinidades bovinas.

O conto é que fai uns meses  un amigo meu, Anton de Ferreiro,  levou a vender ao mercado a súa vaca curiosamente chamada Florita.

 Ese nome respondía externamente ao animal.

Unha rubia galega  robusta, un fociño ancho, dous cornos ben feitos, unha  pelaxe con varios ton de marrón e  debuxos  que talmente parecían flores silvestres. Unha preciosidade de animal.

Tivo moito éxito a presenza de Florita no campo da feira; non sei si polo tamaño das súas ubres, pola prestancia do animal  ou pola mirada de indiferenza superior que mostraba ela diante do persoal ca admiraba.

O asunto é que pechouse o trato e cambiou de dono.

 Un anaco antes de entregar a cantidade acordada o comprador preguntoulle ao meu amigo:

 — É mansa  ?. Da moita leite ?...É traballadora ?

O meu amigo explicoulle ao comprador publicamente as virtudes da vaca Florita, e lle xurou solemnemente que era un animal  excepcional e que se tiña que  desfacer dela unicamente por razóns relacionadas coa crise que estabamos a vivir.

Todos os presentes baixaron a vista comprendendo a fonda  dor do sacrificio e  do intercambio forzoso por causas maiores...

A sema pasada entereime  co novo propietario de Florita levouna a vender, e  casualmente atopou ao meu amigo Antón no mesmo recinto.

Chamouno con acenos e voces  violentas.

—Ei ti Antón , ti, si , ven para  acó!!

Xuntouse enseguida un grupo de curiosos ao redor do interpelado agardando ver en que quedaba a cousa.

O comprador cos ollos avermellados, a grandes berros e axitando o aguillón da aguillada ameazadoramente díxolle ao Antón:

—Así que esta vaca era mansa, daba moita leite e mais era moi traballadora non si !

—Es un  mentireiro. Cóntasteme unha andrómena, unha falsidade. ! A vaca e lacazana e preguiceira, non da leite algunha, e por riba  é caprichosa, bravía e agresiva, dando couces a todo dios ...

—E agora que me tes que dicir !!!

O Antón sei que nin se inmutou, mirouno diante de todos os curiosos, e contestoulle:

—Ti sigue a falar asi de ben da túa vaca e xa verás a quen lla vas vender !!!

Doulle as costas e marchou entre as risas dos presentes...

Non sei porque razón  acabei pensando no noso goberno, o  da Xunta e mais o outro, e  do ben que se explican.

A SARDIÑADA

A sardiñada comezou onte as nove da noite. Rematou xa moi anoitecido.

 Recollemos na casa do Foucellas, un amigo agnóstico declarado en tempo de paz, unha manchea de carozos para as brasas, e, o noso provedor de confianza, Xan do Mariño, facilitounos mais  dun cento de sardiñas do xeito, que levaban agardando dúas horas no sal.

Os cachelos cocidos con loureiro e mais unto, fumeaban nunha pota cubertos con un pano amoroso de flores silvestres.

Asounas o propio  amigo Xan que ten desde sempre a virtude de por a grella a altura xusta para que o peixe se ase paseniñamente, e tamén porque ten os dedos de amianto, pois nin sufre nin padece ao darlles a volta delicadamente as “pilchardus”, que é coma se chaman cientificamente as sardiñas segundo Marcos o noso biólogo mariño sabio e afeccionado a este peixe.

Comín a fartar nelas, estaban ricas as condenadas... O malo e que pasei unha noite chea de pesadelos no que o peixe mais pequeno e agresivo  que soñei tiña o tamaño da balea Moby Dick.

Espertei suando a ca colcha enrolada no pescozo a piques de me afogar, a ca almofada nos pes. Unha batalla nocturna  polo visto contra un inimigo con faciana de carozos estomacales ardentes.

A culpa a tiveron as recomendacións por escrito de Don Julio Camba, que en paz descanse, que  saíron a relucir cando citou a casa de Lúculo un comensal moi lido do grupo,  e eu, por riba,  e por parvo, tomeinas  todas  ao pe da letra:

 “Un cachelo por cada sardiña que comades, e acompañando a cada sardiña un grolo de viño”.

Despois de unha ducia de cachelos, outra de grolos de viño e outra mais  de sardiñas, pasou o que tiña que pasar aos que temos delicado o estómago, pensei xa moi tarde.

 E por vez primeira este verán, botei en falla o meu bendito omeprazol.

Despois, de retirar a roupa da cama, abrir as fiestras, empapar con ambientador  o meu cuarto, buscar roupa nova,  e  finalmente, despois   dunha interminable ducha, con moito xabón da Toxa, e deixar  medio baleiro un frasco da colonia, fun quen de evitar os alarmantes cheiros que  impregnaban e mais envilecían  o meu  corpo.

O caso é que tiña razón o Camba, as sardiñas saben moi ben, pero saben demasiado tempo...