MEU  INCOMPRENDIDO AMIGO ARMANDO, QUE DI PADECER MOITAS DOENZAS

Díxome o amigo Armando, que atopei  no centro de saúde: 

—O  médico de cabeceira sostén que eu  son  hipocondríaco.

E, explicouche o que era iso? pregunteille.

—Comentoume que eu estaba convencido de padecer enfermidades a partires de calquera sensación ou signo físico corporal, pero que estaba ben a  miña analítica, as miñas placas, e  “a  miña clínica”. 

—Non lle discutín ca analítica e as placas estiveran ben, pero a clínica  “non era miña”, senón do Sergas.

 Si me diagnostica atribuíndome cousas que non teño, mala cousa. Non si?

Home tal e coma ti o ves...

—Eu, son home de costume sans, non fumo, so bebo viño da casa sen química, lavo as mans antes de mexar e despois de comer, apenas traballo, e, teño sexo comigo mesmo por non me contaxiar.

—Agora co asunto ese do Covid a  preocupación disparóuseme, e de nada me serviu que lle esixira ao médico me vacinara axiña contra o bicho por seren suxeito de risco. 

E que respondeu? 

Díxome: “niso señor Armando ten razón, vostede é o paciente de mais risco de toda a miña lista do seguro, pero ten que agardar  a súa quenda”.

—Logo, comenteille algo alterado, sendo coma son de risco e vostede mesmo recoñece, por prevención, deberíame   receitarme unha desas PCR diaria, e unha revisión médica semanal.

Ademais de me vacinar antes que a outros recomendados seus.

E que  contestou?

Retrucoume moi serio e cabreado:

—Armando creo que lle iría mellor unha lavativa, para o  seu estrinximento cerebral.

—Por fin, me dixo algo real da enfermidade que teño! Non cres?

—Informeille ademais, por se non estaba ao tanto, que os medicamentos son bos ou malos en relación co seu custo.

Canto mais caros sexan, son mellores, isto é pura lóxica económica de mercado.

 “Recéiteme por favor uns que non sexan xenéricos, pedinlle educadamente”...

—Miroume  coma se houbera dito outra parvada. É un faltón do carallo!

 —Tamén lle dixen que  xa se sabía cientificamente que canto mais grande fora a pastilla ou cápsula mellor.

 Puxo unha cara abraiada iso que lle argumentei que as abondosas pastillas tiñan mais chicha para curar, e incluso adorneillo co vello  e sabio dito: “barco grande ande ou non ande” para co entendera mellor. 

—Botoume da consulta con malos modos, chamoume ignorante e  logo espetoume, que eu non sabía nada nin das chamadas prestacións sociais sanitarias en España, nin de moléculas farmacolóxicas.

Coma podes entender é  un fala barato, e  un lerchán  coma moitos dos políticos de hoxe!

Certo é, que  eu abuso un pouco del, pero non ten porque pórse así. Este mes  o visitei catro veces, e todas por causas xustificadas, e sobre todo por mellor telo ao tanto das últimas, como podes comprender. 

—Vou denuncialo diante da inspección, e antes de nada quero colgalo no muro de Facebook e publicalo no meu twitter, porque estes malos modos dun profesional que pagamos entre todos, e que  por riba atende mal,  non  tendo outra cousa que facer nestes momentos, non pode deixarse pasar polo ben de todos, e hai que dalos a coñecer aos internautas.

Pero home, mellor dálle unha volta ao asunto! Aconselleille.

—Nada, nada, nisto da saúde son intransixente, como pasa co voto cando hai eleccións, hai que ter claras as ideas, os feitos, e os conceptos, coma min!